Λίγες ώρες μας χωρίζουν πριν την ιστορική ανάληψη της πρωθυπουργίας στην Ιταλία από τον συνασπισμό των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας.
Ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα υποδέχεται σήμερα τους εκπροσώπους των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας, προκείμενου να λάβουν την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, με πρωθυπουργό τον μέχρι τώρα άγνωστο στα πολιτικά δρώμενα της Ιταλίας τον 54χρονο καθηγητή Νομικής, Τζουζέπε Κόντε του Κινήματος των Πέντε Αστέρων.
Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα προκαλέσει πραγματικό «τσουνάμι» εξελίξεων στις Βρυξέλλες καθώς το οικονομικό πρόγραμμα -και όχι μόνο αυτό- της νέας κυβέρνησης θα «βραχυκυκλώσει» τα ευρωπαϊκά οικονομικά επιτελεία, καθώς όπως αναφέρουν οι Times «Τώρα η Ιταλία συνιστά το νούμερο 1 κίνδυνο για το ευρώ».
Όπως σημειώνει το βρετανικό δημοσίευμα «Το πρόγραμμα της ιταλικής κυβέρνησης συνασπισμού συμπεριλαμβάνει μαζικές απελάσεις τουλάχιστον 500.000 παράνομων μεταναστών, ένα εθνικό κατώτατο εισόδημα και προσέγγιση στη Ρωσία του Πούτιν.»
«Αυτό που αποτέλεσε έκπληξη ήταν το γεγονός ότι δεν ήταν η Ιταλία αλλά η Ελλάδα αυτή που απείλησε την ευρωζώνη μετά το ξέσπασμα της κρίσης.
Τώρα η Ιταλία συνιστά το νούμερο ένα κίνδυνο για το ευρώ – και η Ευρώπη πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό» σημειώνει η βρετανική εφημερίδα και συνεχίζει λέγοντας:
"Το πρόγραμμα χαρακτηρίζεται λιγότερο ως κυβερνητικό μανιφέστο και περισσότερο ως έκκληση για βοήθεια, στηριζόμενο και από τους ψηφοφόρους που έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Η Ιταλία καταρρέει και πολλά από τα προβλήματά της ανάγονται στη μοιραία απόφασή της να συμμετάσχει στο ευρώ το 1999.
Δεν χρειαζόταν μια αυστηρή ερμηνεία κανόνων που ισχύουν για τα μέλη για να συμπεράνει κανείς ότι η Ιταλία δεν θα έπρεπε να είχε εισέλθει στο καθεστώς του ενιαίου νομίσματος. Το χρέος της ανερχόταν στο διπλάσιο από το όριο του 60% επί του ΑΕΠ όπως προβλεπόταν από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Ωστόσο, εκείνη την περίοδο ήταν αδιανόητο να αποκλειστεί ένα από τα ιδρυτικά μέλη του πλέον φιλόδοξου εγχειρήματος της Ε.Ε...
Σήμερα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας είναι κατώτερο σε σχέση με το 1999. Οι ημέρες της βιομηχανικής υπερδύναμης (Γερμανία και Ιταλία αντιπροσώπευαν το ήμισυ της βιομηχανικής ευρωπαϊκής παραγωγής) αποτελούν πλέον μακρινή ανάμνηση.
Ενώ η Γερμανία ευημερούσε η Ιταλία φτώχαινε και η ηγετική της θέση ως παραγωγού λευκών οικιακών συσκευών χάθηκε. Η Fiat δεν κυριαρχεί πια στην ευρωπαϊκή αγορά αυτοκινήτου και η ανεργία της χώρας κυμαίνεται στο 11% με την ανεργία των νέων να κινείται στο 32%.
Ο λαϊκιστικός συνασπισμός της Ιταλίας συνιστά πρόκληση για τη βάση της Ε.Ε. από την εποχή της συνθήκης του Μάαστριχτ και ενώ απομένουν δυο χρόνια για την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε., τα υπόλοιπα 27 κράτη μέλη έχουν εμπλακεί στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών προκειμένου να αντιμετωπίσουν το Brexit.
Η απόσχιση της Καταλονίας, ο λαϊκισμός στην ανατολική Ευρώπη και η περίπτωση της Ιταλίας συνιστούν λίγες από τις υπενθυμίσεις για το γεγονός ότι η Ε.Ε. είναι αντιμέτωπη μια σωρεία προβλημάτων", καταλήγει το δημοσίευμα των "Times".
