Η Αθήνα και η Λευκωσία οφείλουν να θέσουν veto σε οποιαδήποτε απόφαση που δε θα περιλαμβάνει κυρώσεις κατά της Τουρκίας, στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ (24-25 Σεπτεμβρίου).
Veto για τυχόν κυρώσεις στη Λευκορωσία. Veto για την επικαιροποίηση της τελωνιακής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Veto για την κατάργηση της βίζας των Τούρκων που ταξιδεύουν στην Ένωση. Veto σε οποιαδήποτε προενταξιακή οικονομική βοήθεια στην Τουρκία.
Πρέπει να θέτουν ένα διαρκές veto αν δε θέλουν, με τη βοήθεια της μεσολαβούσης Γερμανίας, να γίνουν «μεζές» στο τραπέζι του Ερντογάν.
Σε στενή συνεργασία Αθήνα και Λευκωσία, οφείλουν να διακηρύξουν ότι η αποχώρηση του Ορούτς Ρέϊς από την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου αποτελεί έναν τακτικό ελιγμό τελείως ανεπαρκή προκειμένου ν’ αρχίσει ένας ελληνοτουρκικός διάλογος. Να προτάσσουν ότι το Γιαβούζ και το Μπαρμπαρός εξακολουθούν να «ασελγούν» στην κυπριακή ΑΟΖ. Οι δύο κρατικές οντότητες του ελληνικού έθνους οφείλουν να θέσουν τη διαχρονική ατζέντα τους που να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
Άρση του casus belli, από την τουρκική Εθνοσυνέλευση, σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.
Παύση των παραβιάσεων του εναέριου χώρου των 10 ν.μ. και των υπερπτήσεων πάνω από τα ελληνικά νησιά.
Αναγνώριση από την Τουρκία της αδιαμφισβήτητης ελληνικής κυριαρχίας επί όλων των νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου Πελάγους.
Κατάργηση του τουρκολιβυκού Συμφώνου οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.
Οριοθέτηση της ελληνοτουρκικής ΑΟΖ σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, με βάση τη μέση γραμμή και με πλήρη επήρεια όλων των ελληνικών νησιών, του Συμπλέγματος της Μεγίστης συμπεριλαμβανομένου.
Αναγνώριση από την Τουρκία της Κυπριακής Δημοκρατίας και άρση της αναγνώρισης της παράνομης αυτοαποκαλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου – ΤΔΒΚ».
Άμεση παύση των παραβιάσεων, με ερευνητικά και γεωτρύπανα, της κυπριακής ΑΟΖ.
Αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο.
Αποχώρηση όλων των εποίκων από την κατεχόμενη ζώνη της Βόρειας Κύπρου.
Τότε και μόνο τότε μπορεί να υπάρξουν συνομιλίες Ελλάδας και Κύπρου, από κοινού, με την Τουρκία.
Με την προσωρινή αποχώρηση τους Ορούτς Ρέϊς η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πρόθυμη να πέσει στην παγίδα. Είναι έτοιμη να αποδεχτεί τη μη επιβολή κυρώσεων, με την αυταπάτη της αποκλιμάκωσης και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Είναι έτοιμη να δώσει πιστοποιητικό νομιμότητας, μέσω των διαβουλεύσεων, στις νεοθωμανικές διεκδικήσεις της Άγκυρας.
Είναι έτοιμη να εγκαταλείψει, για μια ακόμη φορά, μόνη την Κυπριακή Δημοκρατία, διασπώντας το εθνικό μέτωπο. Στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ (21/9) μόνη η Κύπρος εξέφρασε τη διαφωνία της για επιβολή κυρώσεων κατά της Λευκορωσίας χωρίς ταυτόχρονες κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Διπλωματικές πηγές δήλωσαν ότι «ένας κόκκος άμμου» εμποδίζει την ευρωπαϊκή ομοφωνία!
Η ελληνική κυβέρνηση δε φαίνεται διατεθειμένη να δυσαρεστήσει το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τους συμμάχους τους, ούτε το ΝΑΤΟ. Δε φαίνεται αποφασισμένη να επενδύσει στη συμπαράσταση της Γαλλίας, της Αυστρίας και πιθανώς άλλων χωρών. Δεν πολυενδιαφέρεται για την αξιοπιστία του Ελληνισμού.
Στην επόμενη τουρκική πρόκληση, που θα έλθει πολύ σύντομα, θα είναι τελείως μόνη και τότε θα μας φταίνε οι σύμμαχοι. Αλλά κανείς δε συμμαχεί με κάποιον, που στο πεδίο της μάχης ψάχνει να βρει δικαιολογία (π.χ. Ορούτς Ρέϊς) για να φύγει.
Οι κυρώσεις που για μήνες επεξεργάζεται η ΕΕ είναι αστείες, αφορούν λίγα φυσικά πρόσωπα και κάποιες εταιρείες όχι τον επιδρομέα, δηλαδή, το τουρκικό κράτος. Αλλά, έστω και αυτές, θα είναι ένα πρώτο διστακτικό βήμα. Γιατί αναγνωρίζεται η παρανομία και η Τουρκία χαρακτηρίζεται μη συνεργάσιμη-φιλική χώρα.
Ο ελληνοτουρκικός διάλογος, όσο χρόνο κι αν διαρκέσει, δεν πρόκειται να λύσει τις αγεφύρωτες διαφορές μεταξύ των δύο χωρών. Είναι τόσο μαξιμαλιστικές οι διεκδικήσεις της Τουρκίας που καμιά ελληνική κυβέρνηση, όσο ενδοτική και ετεροπροσδιορισμένη κι αν είναι, δεν μπορεί να τις κάνει, έστω και εν μέρει, αποδεκτές.
Το μόνο που θα επιτύχει ο διάλογος είναι η μη επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ, η συνεχής διολίσθηση των ελληνικών γραμμών αντίστασης και η κατοχύρωση των τουρκικών θέσεων. Ότι ακριβώς γίνεται με τον ενδοκοινοτικό διάλογο, επί 46 χρόνια, στην Κύπρο.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Αθήνα και τη Λευκωσία δε θέλει να αντιληφτεί ότι ο χρόνος εργάζεται για την Άγκυρα. Τι περιμένουν; Να ισχυροποιηθεί περισσότερο η Τουρκία;
Να ναυπηγήσει την πρώτη φρεγάτα της; Να καταστήσει επιχειρησιακό το πρώτο μίνι αεροπλανοφόρο της «Anadolou»; Να αποκτήσει τα γερμανικά υποβρύχια 214 για να εξισορροπήσει τη σημερινή ελληνική υπεροχή; Ή μήπως να αποκτήσει την πρώτη πυρηνική βόμβα της;
Γιατί με τις ατελέσφορες συζητήσεις της δίνουν χρόνο;
Όσος χρόνος κι αν δοθεί πάντως, το «θηρίο» δεν πρόκειται να εξημερωθεί, αντίθετα θα γίνει πιο ισχυρό και άρα πιο αιμοβόρο. Ο Ελληνισμός χρειάζεται ηγεσία, με εθνικό όραμα, που θα προετοιμάσει την άμυνά του στην αναπόφευκτη τελική σύγκρουση που έρχεται.
«Κουβέντα και διαπραγματεύσεις για το τι είναι σωστά και δίκαιο γίνονται μόνο μεταξύ ισοδύναμων, αλλιώς ο ισχυρότερος επιβάλλει αυτά που η ισχύς του επιτρέπει να επιβάλλει, ο δε αδύναμος υπομένει αυτά που η αδυναμία του τον αναγκάζει να αποδέχεται» Θουκυδίδης (Διάλογος Αθηναίων – Μηλίων).
