Η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, η οποία έχει παρουσιάσει έξαρση το τελευταίο διάστημα, καταδεικνύει την νέα ισορροπία «τρόμου» που διέπει πλέον τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις. Η επιθετικότητα αυτή έχει γίνει ακόμη πιο ξεκάθαρη μετά την υπόθεση των 8 Τούρκων φυγάδων στους οποίους δόθηκε πολιτικό άσυλο.
Σημαντικό, αν όχι το σημαντικότερο, ρόλο στην επιθετικότητα αυτή της Τουρκίας έχουν οι ένοπλες δυνάμεις της και το άνευ προηγουμένου εξοπλιστικό τους πρόγραμμα.
Η υπόθεση των Τούρκων στρατιωτικών που διέφυγαν με ελικόπτερο στην Ελλάδα μια ημέρα μετά την εκδήλωση του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Τουρκία, αποτέλεσε απλά την αφορμή για τη νέα αυτή έξαρση προκλήσεων.
Υπό «φυσιολογικές» συνθήκες, η εξαιρετικά προβληματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τα διώξεις που το ακολούθησαν και το γεγονός ότι η Τουρκία έχει ήδη ανοικτά δύο μέτωπα, σε Κουρδιστάν και Συρία, θα προσέδιδαν «θεατρικό» χαρακτήρα στις εντεινόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και δεν θα μας προκαλούσαν ιδιαίτερη ανησυχία, τουλάχιστον όχι μεγαλύτερη από τη «συνήθη».
Όμως στην παρούσα περίοδο τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Μπορεί η «επίσκεψη» των Τούρκων αρχηγών των Επιτελείων στα Ίμια να είχε κάτι από αυτό το «θεατρικό» χαρακτήρα, αλλά σίγουρα ήταν μια κίνηση που ήταν καλά σχεδιασμένη, έτυχε της δέουσας προβολής από τα τουρκικά ΜΜΕ και ως εκ τούτου επικίνδυνη.
Το πιο επικίνδυνο από όλα είναι όμως ότι πάνω από την Τουρκία έχει ενσκήψει μια πρωτοφανής σύγκλιση παραγόντων που επηρεάζοντας το ελληνοτουρκικό σύστημα σχέσεων δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την τέλεια γεωστρατηγική «καταιγίδα».
Ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες; Καταρχάς η εσωτερική σύγκρουση στην χώρα που για την ώρα φαίνεται να κερδίζει ο Ερντογάν. Το γεγονός ότι ο Τούρκος πρόεδρος φαίνεται να κερδίζει τον πρώτο «γύρο» της μάχης του εναντίον των Κεμαλιστών δε σημαίνει ότι θα κερδίσει και τον πόλεμο.
Η εκδήλωση μιας νέας απόπειρας πραξικοπήματος μπορεί σήμερα να φαίνεται δύσκολη, η δυναμική όμως των πραγμάτων αλλάζει. Στην προσπάθειά του ο Ερντογάν να διευρύνει τη βάση της ισχύος του βρίσκεται στη διαμόρφωση ενός ισλαμοεθνικιστικού κράματος, ίσως του πιο επικίνδυνου από όλα. Αυτό γιατί όταν ο ισλαμικός φανατισμός βρεθεί σε συμπόρευση με τον εθνικισμό τότε το μίγμα μπορεί να γίνει ιδιαίτερα εκρηκτικό. Στο πλαίσιο της συμμαχίας αυτής, ο Τούρκος πρόεδρος είναι «αναγκασμένος» να επιδιώκει μια συγκεκριμένη πολιτική που θα προάγει το εθνικιστικό «μεγαλείο» της Τουρκίας.
Μια τέτοια πολιτική ασκείται στο Αιγαίο, εις βάρος της Ελλάδας.
Είναι πιθανόν ότι οι Τούρκοι θεωρούν πως η Ελλάδα, έχοντας να αντιμετωπίσει το ζήτημα του κλεισίματος της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας, τη γενικότερη ευρωπαϊκή «κηδεμονία», αλλά και την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται θα αντιδράσει «χλιαρά» σε κάποια «περιορισμένης κλίμακας» επιθετική τουρκική ενέργεια.
Έτσι, η Άγκυρα θα πετύχει ένα μεγάλο βήμα στην διαρκή προσπάθειά της να καταστεί ο αναντίρρητος κυρίαρχος στο Αιγαίο και ο Ερντογάν θα καθιερωθεί ως μεγάλος ηγέτης.
Δεν μπορούμε μάλιστα να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο πως οι Τούρκοι κρίνουν ότι θα υπάρξουν και ισχυρές πιέσεις από πλευράς των Ευρωπαίων «εταίρων» έναντι της Ελλάδας, οι οποίοι θα εκβιάσουν με ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή τη χώρα μας, πιέζοντας την Αθήνα να τηρήσει «υπεύθυνη» στάση τέτοια που πρακτικά να μην υπερασπίσει την εδαφική της ακεραιότητα μένοντας ουσιαστικά αδρανής.
Εν κατακλείδι, ενδέχεται η κυβέρνηση της Άγκυρας να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μπορεί να αναλάβει ένα «λελογισμένο ρίσκο» δημιουργώντας ένα επεισόδιο με την Ελλάδα, το οποίο θα λήξει γρήγορα, με ασφάλεια και με μεγάλα γεωπολιτικά κέρδη για την Τουρκία και φυσικά πολιτικά κέρδη για τον Ερντογάν.
Σημαντικό, αν όχι το σημαντικότερο ρόλο στην προσπάθεια αυτή της Τουρκίας παίζουν βέβαια οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις οι οποίες εξοπλίζονται με φρενήρεις ρυθμούς.
