Εκτενή άρθρα εμφανίστηκαν στον τουρκικό τύπο με την ευκαιρία της 96ης επετείου της υπογραφής της συνθήκης της Λωζάννης, αλλά και του πώς δόθηκαν αργότερα τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία στην Ελλάδα. Αυτό εξετάστηκε σε βάθος στο τεύχος Ιουλίου του περιοδικού Derin Tarih.
Εκεί οι Τούρκοι εμπειρογνώμονες, όπως οι Δρ Necdet Hayta, Δρ Μουσταφά Μπουντάκ, Δρ Cemalettin Taşkıran, Ph.D. A. Γιλμάζ, παρουσίασαν τα αρχεία που συνέβαλαν να ριχθεί φως για πρώτη φορά για το θέμα που καίει πραγματικά τους Τούρκους και αφορά το Καστελόριζο.
Ο Δρ Mustafa Armağan, σε άρθρο του παρουσιάζει το πώς χάθηκαν τα Δωδεκάνησα για την Τουρκία.
«Περίπου 10 χιλιάδες των στρατευμάτων μας, χιλιάδες μάρτυρες πολίτες μας, δεκάδες χιλιάδες βετεράνοι μας, αγέννητα μωρά μας, δολοφονημένα νεαρά κορίτσια και γυναίκες μας μαζί με δεκάδες πόλεις μας κάηκαν (1919-1922) για να οδηγηθούμε στην κατάπτυστη συμφωνία κατοχής των νησιών αυτών από τον Έλληνα πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος μάλιστα είχε προσκληθεί επισήμως στην Τουρκία το 1930.
Η διαδικασία επέκτασης του ορίου των θαλάσσιων συνόρων από 3 έως 10 μίλια υπογράφηκε μονομερώς από την Ελλάδα, και οδηγούσε σε απομόνωση της Τουρκίας από τα ύδατα αυτά.
Ωστόσο, ο πρόεδρος Μουσταφά Κεμάλ και ο Πρωθυπουργός Ίσμετ Ινονού δεν αντέδρασαν σε αυτό το σκληρό διάταγμα του Σεπτεμβρίου 1931 και μάλιστα επέμεναν να το αγνοήσουν.
Στη συνέχεια, η Τουρκία ανέλαβε δράση με την συμμετοχή της στο βαλκανικό σύμφωνο, αλλά και εκεί ουσιαστικά η Άγκυρα υπηρετούσε τα ελληνικά συμφέροντα και άλλους στόχους που αφορούσαν την Αντάντ.
Το βαλκανικό σύμφωνο το οποίο οι Κεμαλιστές δεν μπορούσαν να αλλάξουν, είναι μια επίδειξη προσήλωσης στην Ελλάδα.
Το σύμφωνο αυτό εξυπηρετούσε πιο πολύ τα συμφέροντα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, σύμφωνα με Τούρκο καθηγητή της Σχολής Πολιτικών Επιστημών.
Ο Ahmet Şükrü Esmer δήλωσε για το Βαλκανικό Σύμφωνο των «Τεσσάρων» ότι αυτό ευνοούσε περισσότερο την Ελλάδα. Ο στόχος του συμφώνου ήταν η Τουρκία να υπηρετεί τον ελληνικό ιμπεριαλισμό».
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί εύκολα για τη σύμβαση περί εμπορίου και ναυτιλίας που υπογράφηκε από τον Κεμάλ και τον πρωθυπουργό Βενιζέλο τον Οκτώβριο του 1930 στην Άγκυρα.
Οι Έλληνες που έφυγαν από την Μικρά Ασία έκαψαν και έκλεψαν, για αυτό και δεν έλαβαν αποζημίωση στην Λωζάνη, για το λόγο ότι «είχαν χρήματα για να πληρώσουν».
Ωστόσο, θα έπρεπε να είχαν λάβει οι Τούρκοι αποζημίωση. Η καταδίκη τους ακόμη και για μια τουρκική λίρα θα ήταν αρκετή για να καταστήσει την Ελλάδα ως εγκληματία πολέμου.
Η Βουλγαρία έχασε και αυτή από την συνθήκη της Λωζάνης, καθώς πήρε ένα μικρό κομμάτι από την Θράκη, ενώ η Ελλάδα ήταν η κερδισμένη της υπόθεσης.
Μετά η σύμβαση της Άγκυρας του 1930 έδωσε στην Ελλάδα μεγάλα πλεονεκτήματα.
Έλληνες πολίτες μπορούν να έρχονται και να φεύγουν ελεύθερα στην Τουρκία, ενώ οι Τούρκοι πολίτες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Ήταν η λεγόμενη αμοιβαιότητα, αλλά η Ελλάδα επωφελήθηκε πιο πολύ τελικά από αυτήν.
Με λίγα λόγια, όλα υπέρ της Ελλάδας και χίλια λάθη που έγιναν εναντίον μας από το 1930 και μετά.
Το 1933, μετά τη θέσπιση του διατάγματος, ο Βενιζέλος δεν ήταν πλέον στην εξουσία, ούτε καν ο Πρωθυπουργός, αλλά κλήθηκε να γιορτάσει την 10η επέτειο της τουρκικής Δημοκρατίας ως ειδικός προσκεκλημένος.
Το επόμενο έτος, η επιτυχία της Τουρκίας ήταν να δημιουργήσει την Βαλκανική Συνεννόηση.
Ωστόσο, το 1936, η Ελλάδα, την οποία περιθάλψαμε κάνοντας παραχωρήσεις και παραχωρήσεις, θα προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων.
Οι ημερομηνίες δείχνουν την 17 Σεπτεμβρίου 1936, κατά την οποία η Ελλάδα προέβη στην επέκταση των χωρικών της υδάτων από τα 3 ναυτικά μίλια στα 6 μίλια.
«Ελάτε, δεν είδαμε ή παραλείψαμε το διάταγμα σχετικά με τον εναέριο χώρο το 1931, πώς θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τον νόμο που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα το 1936;
Από τότε 28 χρόνια μετά φτάσαμε στο 1964, όταν σκεφτήκαμε να θεσπίσουμε τον πρώτο νόμο περί χωρικών υδάτων! 18 χρόνια αργότερα το 1982, τον νόμο 2674 που εξέδωσε το καθεστώς της 12ης Σεπτεμβρίου, με το οποίο τελικά αυξήσαμε το εύρος των χωρικών μας υδάτων στα 6 μίλια.
Δεν ξέρω αν απαντήσαμε στο διάταγμα που εξέδωσε η Ελλάδα το 1931 ακριβώς 51 χρόνια αργότερα, αλλά η αδυναμία μας να αφιερώσουμε χρόνο στους ελληνικούς νόμους, θεωρήθηκε ως αποδοχή ή συναίνεση από την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
Αν υπάρχει όμως ένα πράγμα που γνωρίζουμε καλά, είναι το ότι η Τουρκία κυριολεκτικά έχασε από την Ιταλία το 1947, τα νησιά του Αιγαίου περισσότερο, και όχι τόσο από την συνθήκη της Λωζάνης», καταλήγει το τουρκικό άρθρο.
Οι Τούρκοι όπως φαίνεται λοιπόν από πλήθος δημοσιευμάτων εδώ και μεγάλο διάστημα, ετοιμάζουν τα σχέδια τους για ανακήρυξη τουρκικής ΑΟΖ συμπεριλαμβάνοντας το ΝΑ Αιγαίο, και για αυτό θα ψάξουν όχι μόνο στην συνθήκη της Λωζάνης, αλλά θα φτάσουν και στην συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή το 1774, και ακόμα στην περίοδο πριν την άλωση της Κων/πολεως, τόσο μεγάλη απόγνωση έχουν.
