Όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα, οι πολιτικές ηγεσίες δεν πήραν τα αναγκαία μέτρα για να αποτρέψουν την οικονομική κρίση, η οποία ουσιαστικά ήταν χρεοκοπία, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να υπαχθεί σε Μνημόνια. Κι όταν αυτά επιβλήθηκαν, οι κυβερνήσεις δεν πήραν μέτρα ανάταξης της χώρας, έκοβαν απλώς δαπάνες, όπου τους υποχρέωναν οι δανειστές. Αρχικά έκαναν περικοπές στους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και από την κοινωνική πρόνοια.
Στη συνέχεια οι δανειστές επέβαλαν μέτρα κατά των υψηλόμισθων και υψηλοσυνταξιούχων, που αρχικά τους ήθελαν συμμάχους μαζί με την πολιτική τάξη μέχρι να καθαρίσουν το τοπίο με τη φτωχολογιά και τη μεσαία τάξη. Στο μεταξύ επιδόθηκαν στην αποδόμηση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Προφανώς, δεν έλαβαν μέτρα ανασυγκρότησης στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, στη δημόσια διοίκηση, στη Δικαιοσύνη κλπ, ώστε να εκλείψει η τριτοκοσμική εικόνα. Η Τρόικα, ωστόσο, άφησε το πολιτικό σύστημα ανέγγιχτο, όπως επίσης και τα προνόμια του πολιτικού προσωπικού. Τα οποία μέρα με τη μέρα αυγατίζουν. Αυτό γιατί; Γιατί έτσι τους είχαν και τους έχουν στο χέρι για να κάνουν τη “βρώμικη δουλειά”.
Για την ακρίβεια, η Τρόικα έβαλε όρο για την χρηματοδότηση των κομμάτων. Αλλά και οι ρυθμίσεις σ’ αυτόν τον τομέα ομολογούν την συνενοχή. Τί σημαίνει ότι ένα κόμμα δανείζεται με βάση την κρατική χρηματοδότησή του στο μέλλον; Το ΠΑΣΟΚ πως θα αποδώσει τα δάνεια που πήρε; Και ο Βενιζέλος είχε ομολογήσει ότι αν δεν αμνηστευθούν οι συνένοχοι των δανείων, οι αρχηγοί των κομμάτων θα πάνε φυλακή, αλλά αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα!
Γιατί, όμως, να μην πάνε φυλακή αυτοί που βλάπτουν κατά σύστημα τη χώρα; Μιλάνε για ποινικοποίηση της πολιτικής. Τι εννοούν με αυτό; ότι οι πολιτικοί πρέπει να εξαιρούνται από το κράτος δικαίου, να είναι πάνω από το νόμο; Δηλαδή, αν ο πολιτικός εξαπατεί, καταδολιεύει και κλέβει μια ολόκληρη χώρα, δεν πρέπει να πάει φυλακή; Η πολιτική θα έπρεπε να υπόκειται στη Δικαιοσύνη πολύ πριν υπαχθεί σε αυτήν ο απλός πολίτης. Να θυμίσω ότι το σύστημα αυτό ομοιάζει σαν μια σταγόνα νερού με την απολυταρχία του παρελθόντος;
Οι εκλογές δεν είναι δικαστήριο
Ακούω συχνά ότι υπάρχει πολιτική ευθύνη, η οποία αποδίδεται στις εκλογές. Αλλά ακόμα και τον καλύτερο πολιτικό ο κόσμος μπορεί να τον βαρεθεί και να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του. Οι εκλογές αποφασίζουν ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Δεν είναι δικαστήριο, δεν απονέμουν δικαιοσύνη. Δεν αποτελούν ποινή. Η πολιτική ευθύνη αποτελεί την υψίστη απάτη, διότι χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να εξαιρεθεί ο πολιτικός του κράτους δικαίου. Εάν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει περίπτωση η χώρα να βγει στο ξέφωτο. Εάν αυτό ήταν εφικτό θα είχε συμβεί στους δύο αιώνες του ελεύθερου βίου μας.
Οι νόμοι και οι κυβερνητικές πολιτικές οφείλουν να έχουν και τη συναίνεση της κοινωνίας. Στα χρόνια των Μνημονίων και όχι μόνο, οι κυβερνήσεις λένε και ξαναλένε σε όλους τους τόνους πως ό,τι κάνουν το κάνουν, επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση. Πως είναι μονόδρομος. Ασφαλώς για τον Σόιμπλε δεν υπήρχε άλλη λύση, ασφαλώς για τις αγορές δεν υπάρχει άλλη λύση. Για την κοινωνία, όμως, θα βρισκόταν άλλη λύση αν προϋπόθεση για να ισχύσει ένα νομοθέτημα, θα ήταν να ερωτηθεί η ίδια η κοινωνία.
Εάν η κάθε κυβέρνηση υπέκειτο σε διαδικασίες κοινωνικής συλλογικότητας, θα είχε λεηλατηθεί και αποδομηθεί η Ελλάδα; Εάν ο πολιτικός γνώριζε ότι η συστηματική εξαπάτηση που διαπράττεται με το να λέει ό,τι θέλει προ των εκλογών και να επαινεί εαυτόν στη συνέχεια ότι τα αναίρεσε, θα είχε συνέπειες, δεν θα πρόσεχε να είναι πιο υπεύθυνος; Εάν ο υπάλληλος υπείχε προσωπική ευθύνη έναντι του πολίτη θα τολμούσε να του συμπεριφέρεται εκ του ασφαλούς σαν σατράπης;
Στα χρόνια πριν αλλά και μέσα στην κρίση δεν υπήρξε κάποιο σοβαρό πρόγραμμα ανασυγκρότησης. Ποιος θα υποχρέωνε τις εκάστοτε κυβερνήσεις να επεξεργαστούν και να προτείνουν ένα τέτοιο πρόγραμμα, αφού παραμένουν ανεξέλεγκτες, ως εάν το κράτος είναι δικό τους;
Οι αμεσοδημοκράτες
Στο σημείο αυτό θέλω να είμαι σαφής. Οι μεγαλύτεροι εχθροί της δημοκρατίας σήμερα είναι αυτοί που αποκαλούνται αμεσοδημοκράτες. Είναι οι πιο μεγάλοι πολιτικοί ολιγάρχες, διότι όχι μόνο είναι απέναντι στη δημοκρατία, αλλά και παρέχουν νομιμοποίηση στο παρόν ολιγαρχικό σύστημα με το αιτιολογικό του δημοψηφίσματος. Το δημοψήφισμα, με όποια μορφή και εάν το δούμε, είναι ο φερετζές της μοναρχευομένης ολιγαρχίας.
Το δημοψήφισμα είναι ό,τι και οι εκλογές. Δηλαδή, αποφασίζουμε σήμερα να δώσουμε ασυλία και άλλοθι διακυβέρνησης για τέσσερα χρόνια, σε αυτούς οι οποίοι από την επομένη ημέρα δεν θα μας γνωρίζουν και δεν θα μας λογαριάζουν. Το ίδιο ισχύει και για το δημοψήφισμα. Οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν για μία υπόθεση, τη στιγμή που για όλες τις άλλες υποθέσεις, που αφορούν στη διακυβέρνηση και στη νομοθεσία, θα αποφασίζει η κυβέρνηση. Τα περί “λαϊκής πρωτοβουλίας” δεν αλλάζουν τα πράγματα, διότι απλώς στη θέση των κομμάτων δεν θα υπεισέλθει το σώμα της κοινωνίας, αλλά οι διάφορες αυτόκλητες ομάδες συμφερόντων.
Για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα πρέπει η κοινωνία των πολιτών, ως αδιαμεσολάβητο σώμα να γίνει καθημερινός θεσμός της Πολιτείας. Για όλα. Το δημοψήφισμα επομένως δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, ούτε καν με την αντιπροσώπευση. Είναι πολύ ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι οι λεγόμενοι αμεσοδημοκράτες δεν γνωρίζουν όχι μόνο τι είναι και ποιος ο σκοπός της δημοκρατίας, αλλά ούτε και τη διαφορά της με την αντιπροσώπευση.
Πιστεύουν ότι το σημερινό πολίτευμα είναι αντιπροσωπευτικό και ίσως ολίγον δημοκρατικό. Υπάρχουν τρία πολιτεύματα που θα πρέπει να γνωρίζουμε την ύπαρξή τους καθώς και τον χρόνο τους. Το ένα είναι η μοναρχία, η εκλόγιμη που διαδέχθηκε την κληρονομική μοναρχία, το άλλο είναι η αντιπροσώπευση και το τρίτο είναι η δημοκρατία. Τα τρία αυτά πολιτεύματα είναι τελείως ασύμβατα μεταξύ τους.
