Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι απαραίτητη η υπενθύμιση του προφανούς. Αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να θυμίζει κανείς ότι όπως αποκλείεται να είναι δημοκράτης ένας θαυμαστής του Παπαδόπουλου, του Φράνκο, του Μουσολίνι και του Βιδέλα, έτσι αποκλείεται να είναι δημοκράτης κι ένας θαυμαστής του Λένιν, του Κάστρο, του Μάο ή οποιουδήποτρε άλλου κομμουνιστή δικτάτορα. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει λόγος να εξηγούμε ότι όπως αποκλείεται να είναι δημοκράτης ένας θαυμαστής της φασιστικής Ιταλίας έτσι αποκλείεται να είναι δημοκράτης και ένας θαυμαστής της Σοβιετικής Ένωσης. Αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να επισημαίνουμε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, μπορεί να είναι ένα διαμάντι, μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά δημοκράτης δεν είναι.
Και, αφού αναρωτηθώ, απαντώ καταφατικά.
Γιατί δυστυχώς, παρότι λιγοστεύουν συνεχώς, υπάρχουν ακόμα συμπολίτες που αδυνατούν να αντιληφθούν το αυτονόητο ή να παραδεχτούν ότι 1+1 δεν μπορεί παρά να κάνει 2. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα ανυποψίαστοι συμπολίτες που κατατάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοκρατικές δυνάμεις. Και αυτοί οι συμπολίτες είναι που δημιουργούν την ανάγκη της υπενθύμισης του προφανούς. Ή που τη δημιουργούσαν. Γιατί χάρη στον Αλέκση αυτή η ανάγκη ίσως πάψει να υπάρχει.
Γιατί ο Αλέκσης φροντίζει να θυμίσει ο ίδιος την εχθρική σχέση που έχει και αυτός και το κόμμα του με τη δημοκρατία. Ο Αλέκσης ο οποίος, ως πραγματικός αριστερός, δεν μπορεί να περιοριστεί στη διακυβέρνηση, αλλά θέλει και τον έλεγχο κάθε εξουσίας προκειμένου να επιβάλει το πολίτευμα το οποίο θαυμάζει με τον τρόπο που το έκαναν οι πολιτικοί που θαυμάζει. Ο Αλέκσης ο οποίος μιλώντας στους συντρόφους του αναρωτήθηκε: «... πώς θα καταφέρουμε, όταν ξανακερδίσουμε τις εκλογές, αυτή τη φορά να αναλάβουμε την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας;...».
Αυτή η φράση του ηγέτη της ελληνικής αριστεράς μπορεί να κάνει την υπενθύμιση των προθέσεων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περιττή. Όχι μόνο επειδή ξέρουμε πως όποιος θαυμάζει δικτάτορες και δικτατορίες δεν μπορεί παρά να θέλει να τους μιμηθεί, αλλά επειδή η φράση αυτή μας θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο, ως κυβερνήτης, αποπειράθηκε (και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε) να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης. Τον τρόπο με τον οποίο αποπειράθηκε (και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε) να ελέγξει τη δικαιοσύνη. Επειδή μπορούμε να τη συνδυάσουμε με τις γελοίες και ταυτόχρονα τρομακτικές λεπτομέρειες της πρώτης του προσπάθειας να αναλάβει τον έλεγχο «κρίσιμων αρμών εξουσίας» (αναγνωρίζω ότι ο Αλέκσης δεν είναι πιθανό να γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «αρμός», αλλά νομίζω πως καταλαβαίνει το γενικό νόημα της φράσης που ξεστόμισε).
Χάρη σ’ αυτή του τη φράση θα λιγοστέψουν και άλλο οι συμπολίτες που δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι καθόλου παράξενο η κομμουνιστογενής αριστερά (και στην Ελλάδα δεν έχουμε άλλη, όσο κι αν προσπαθεί η Φώφη να φτιάξει τη χαζοχαρουμενογενή) να έχει σκοπό την κατάλυση του πολιτεύματος.
Και θα αυξηθούν αυτοί που καταλαβαίνουν πόσο παράξενο είναι το ότι (παρά και αυτή τη φράση, παρά τον εκδηλωμένο θαυμασμό σε δικτάτορες και δικτατορίες, παρά τα 4,5 χρόνια προσπάθειας αλλοίωσης του πολιτεύματος) υπάρχουν ακόμα πολιτικοί και δημοσιογράφοι οι οποίοι, παρότι δεν ανήκουν στην αριστερά, εξακολουθούν να κατατάσσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό που ονομάζεται «δημοκρατικό τόξο» και να αντιμετωπίζουν τα στελέχη του ως δημοκράτες. Θα αυξηθούν αυτοί που συνειδητοποιούν τις ευθύνες όσων δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να αντιληφθούν ότι, εκτός από το μαύρο φίδι, αυγά γεννά και το κόκκινο. Και μπράβο του.
Μανος Βουλαρίνος
