Μοιάζει με χαλασμένη κασέτα που παίζει ξανά και ξανά τα ίδια. Σα να έχει σταματήσει ο Χρόνος και να γίνονται, κατ’ επανάληψη, ακριβώς οι ίδιες κινήσεις. Λες και ζούμε τη μέρα της (πολεμικής) μαρμότας σε repeat, μέχρις ότου να μην αντέχει άλλο το μυαλό- κυρίως αυτό δοκιμάζεται σε πρώτη φάση…- και το σώμα.
Επομένως, η είδηση πως ο Ερντογάν έχει προβεί εδώ και σχεδόν δύο μέρες σε μία ακόμα προκλητική κίνηση- με τις τουρκικές επιχειρήσεις στην ΑΟΖ του Καστελόριζου, η οποία βρίσκεται σε ελληνικά ύδατα- δεν προκαλεί, δυστυχώς, καμία απολύτως έκπληξη.
Το προηγούμενο διάστημα είχαν προηγηθεί, θυμίζουμε, τα απείρου κάλλους σκηνικά στις Καστανιές, η εισβολή στα 16 εκτάρια στην Θράκη, έπειτα «παρενεβλήθη» ο κορωνοϊός που ανάγκασε τον Σουλτάνο να πατήσει φρένο, ενώ το προσωπικό του… κομψοτέχνημα ολοκληρώθηκε με την Αγία Σοφία πριν από λίγες μέρες.
Το τελευταίο «χτύπημα», λοιπόν, του ισχυρού άνδρα της Τουρκίας είναι η έκρυθμη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί- φυσικά με υπαιτιότητα των γειτόνων μας- από το πρωί της Τρίτης (21/7) στα πέριξ του Καστελόριζου.
Η παρέμβαση της Μέρκελ (μίλησε διαδοχικά με τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον Ερντογάν) σύμφωνα με την Bild, απέτρεψε μια σύρραξη ανάμεσα στις δύο πλευρές, με το γερμανικό έντυπο να κάνει λόγο για υποχώρηση των τουρκικών πλοίων.
Ωστόσο, αυτό λίγη ώρα αργότερα διαψεύστηκε από πηγές του ΓΕΕΘΑ, που τόνιζαν πως η θέση των πλοίων των γειτόνων μας στο Αιγαίο δεν έχει αλλάξει, με την ελληνική πλευρά να παραμένει σε 24ωρη επαγρύπνηση.
Επομένως, επιστρέψαμε στην αφετηρία, με το φλέγον ζήτημα της τουρκικής προκλητικότητας να γεννά ένα εύλογο ερώτημα: τι είναι αυτό που θέλει να επιτύχει με την στάση του ο Σουλτάνος; Τι προσδοκά ότι θα συμβεί στο εγγύς μέλλον; Θέλει πράγματι να προχωρήσει σε έναν «μακρύ» πόλεμο με την Ελλάδα ή θ’ αρκεστεί σε ένα θερμό επεισόδιο;
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή: θεωρητικά η Τουρκία διαθέτει πολύ ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, κάτι που τεκμαίρεται (σε αριθμητικό, τουλάχιστον, επίπεδο) από τους 1.200.000 στρατιώτες- ένα νούμερο που τη φέρνει στη δεύτερη θέση ανάμεσα στα μέλη του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, αυτή είναι η μισή αλήθεια. Γιατί μετά το (αποτυχημένο) πραξικόπημα του 2016, αρκετά πράγματα άλλαξαν: ο μαινόμενος Ερντογάν προέβη σε μαζικές διώξεις στρατιωτικών (περίπου 7.500 άτομα, εκ των οποίων πάνω από 4000 αξιωματικοί), με 150 εκ των στρατηγών, πτεράρχων και ναυάρχων να συλλαμβάνονται και να χάνουν τη θέση τους.
Ισχυρό πλήγμα δέχτηκε και η αεροπορία του, με πληθώρα πιλότων να αποπέμπονται- και, ως γνωστόν, οι πιλότοι χρειάζονται αρκετό χρόνο και να «γράψουν» αρκετά εναέρια χιλιόμετρα για ν’ αποκτήσουν εμπειρία.
Ολ’ αυτά καταδεικνύουν πως οι τριγμοί εντός του στρατού είναι πραγματικοί. Αν συνυπολογίσουμε πως οι Τούρκοι έχουν μυριάδες άλλα προβλήματα (Συρία, Λιβύη, εξυπακούεται οι Κούρδοι, αλλά και η συνεχής κατρακύλα της λίρας, που μοιάζει να φέρνει στα όριά της την οικονομία της χώρας), καταλαβαίνει κανείς πως η λογική κάνει σχεδόν απαγορευτικό έναν πόλεμο μακράς διαρκείας. Βέβαια, «Ερντογάν» και «λογική» είναι έννοιες παράλληλες που δεν συναντιούνται ποτέ, αλλά…
Σημαίνουν, ωστόσο, τα παραπάνω πως η Ελλάδα επιβάλλεται να επιτεθεί, μιας και η φορεσιά του (γκρίζου) λύκου έχει αρκετές τρύπες; Όχι. Σε περίπτωση που κάποιος το ξεχνάει, η χώρα μας επίσης μαστίζεται από παρατεταμένη οικονομική κρίση, υστερεί σε απόλυτα νούμερα, ενώ η πανδημία έχει ξεχαρβαλώσει σύσσωμο τον πλανήτη, κάνοντας ακόμα πιο διστακτικούς τους υποτιθέμενους συμμάχους μας.
Όμως, το κυριότερο είναι πως μια επίθεση από την πλευρά μας είναι αυτό ακριβώς που θέλει ο Ερντογάν: ο Σουλτάνος μοιάζει να επιθυμεί διακαώς ένα θερμό επεισόδιο το οποίο θα το έχει ξεκινήσει η Ελλάδα, κάτι που θα οδηγήσει σε πόλεμο 48 ωρών πριν παρέμβουν οι τρίτοι και μπει μια (άνω) τελεία στη μεταξύ μας σύρραξη.
Πού θα οδηγήσει αυτό; Στο να καθίσουν οι εμπλεκόμενες πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με τους «εταίρους» σε ρόλο πολιτικού διαιτητή. Εκεί, στις διαπραγματεύσεις, η Τουρκία δεν μπορεί να βγει χαμένη- μην ξεχνάμε πως διεκδικεί πλαγίως εδάφη τα οποία όχι μόνο δεν της ανήκουν όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες της, αλλά δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο (ούτε ιστορικό ούτε γεωγραφικό) να τα διεκδικεί.
Προκειμένου να μπει ένα τέλος στις διαφαινόμενες εχθροπραξίες, θα πρέπει η Ελλάδα- κατά το εξόχως μπακαλίστικο ρητό- «κάτι να δώσει». Να γίνει, δηλαδή, εκ νέου μοίρασμα της τράπουλας στο Αιγαίο.
Κάτι που θα μεγαλώσει το μόνιμο υπομειδίαμα του Ερντογάν κάτω από το σοβαροφανές προσωπείο του…
