Αυτό που συνέβη με τους Τούρκους είναι μια τακτική νίκη. Η στρατιωτική ηγεσία πήρε σαφείς οδηγίες και ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, υλοποίησε με ταχύτητα και επαγγελματισμό την κινητοποίηση, ενώ παράλληλα με κάθε διπλωματικό μέσο διαβιβάστηκε στο κράτος-συμμορία ένα σαφές μήνυμα: «Οι Έλληνες δεν αστειεύονται, αν προχωρήσετε, θα σας χτυπήσουν». Οι θεωρίες ότι η Μέρκελ πάτησε ένα κουμπί και βγήκε μια χοντρή και μαζεύτηκαν οι Τούρκοι δεν στέκουν. Οι Γερμανοί και οι Τούρκοι είναι κολλητάρια πάνω από έναν αιώνα.
Αλληλοθαυμάζονται για τις χειρότερες επιδόσεις τους στον στίβο των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αν στη θέση τους υπήρχαν δύο τεράστιες άδειες λακκούβες με λασπόνερα, θα ήταν καλύτερο και πιο χρήσιμο για την ανθρωπότητα. Θα μπορούσαμε να καλλιεργούμε ρύζι για τους πεινασμένους και θα την είχαν γλιτώσει εκατομμύρια αθώοι Εβραίοι, Πολωνοί, Ρώσοι, Σέρβοι, Ελληνες και άλλοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, Αρμένιοι, Ασσύριοι κ.λπ. Μεταξύ άλλων λοιπών και οι κολλητοί των Μεμέτηδων τους είπαν ότι η μπλόφα δεν θα καταλήξει σε μικροεπεισόδιο, διαπραγματεύσεις και τελικώς στρωμένο δείπνο με σάρκες, νησιά, ΑΟΖ και υδρογονάνθρακες ελληνικούς, αλλά με Exocet, Scalp και άλλα δώρα των Δαναών στο δόξα πατρί των απογόνων του Ερτογρούλ.
Οι Τούρκοι, που πριν από λίγα χρόνια σε άσκηση του ΝΑΤΟ η ναυαρχίδα τους δεν έβρισκε την Κρήτη, όπως κάποτε τη Μάλτα, και έστελναν επιστολές διαμαρτυρίας στον δικό μας Παναγιώτη Λιάκο, που το αποκάλυψε, έχοντας «χάσει» τα διασκορπισμένα υποβρύχιά μας, που τους περίμεναν, και έχοντας γευτεί τη γλύκα των Scalp, από τους οποίους έχουμε μπόλικους, στην Αλ Ουαντίγια, όπου ακόμη δεν πήραν χαμπάρι τι τους χτύπησε και είπαν τον Σεϊχουλισλάμη Παναγιώτη, έχοντας και πληροφόρηση από το δικό τους Α2, τη ΜΙΤ και τους ρουφιάνους τους ότι η προετοιμασία μας ήταν άμεση και ακονίζαμε μεγάλο παλούκι, μαζεύτηκαν. Πόσες φορές το γράψαμε εδώ; Οι Μεμέτηδες είναι σιγουρατζήδες. Στην Κύπρο έπρεπε να διχαστούμε, να σφαχτούμε μεταξύ μας, να αποσύρει ο Παπαδόπουλος το 1967 τη Μεραρχία, να κάνει ο Ιωαννίδης το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, να έχουν διαβεβαιώσεις πως ΔΕΝ θα πολεμήσει η Ελλάδα και τις πλάτες των Αμερικανών, την άμεση συνδρομή της προδοτικής Αλβιώνος και τη Σοβιετία, το πουλητάρι «ξανθό γένος» να σφυρίζει κλέφτικα για να μπουν.
Και παρ’ όλα αυτά ο γενναίος και καλός Κουρούπης τούς είχε δυόμισι μέρες καρφωμένους σε ένα τετραγωνικό μίλι στον αιγιαλό αποβάσεως και θα τους πέταγε στη θάλασσα εάν η ηγεσία της Μάνας δεν κωλοβάραγε, μιλημένα, προδομένα, και οι αρχηγοί, τους οποίους ο Ιωαννίδης δεν τόλμησε να ντουφεκίσει στο υπερώο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, δεν αρνούνταν να εκτελέσουν τις διαταγές που τους έδωσε και εγκατέλειψαν έτσι τον Κουρούπη, τον Κατσάνη, τον Κατούντα, τον Παπαμελετίου, τον Σταυρουλόπουλο, τον Σταυριανάκο, τον Τσομάκη και τα λιοντάρια τους. Ήταν δε τόσο χεσμένοι οι Τούρκοι για πιθανή δυναμική ελλαδική παρέμβαση που από τον φόβο τους βούλιαξαν μόνοι τους το αντιτορπιλικό «Κοτζάτεπε» και έκαναν παλιοσίδερα άλλο ένα, εκλαμβάνοντάς τα ως μέρος ελληνικής νηοπομπής, τα οποία έριξαν και τουρκικά μαχητικά με τα αντιαεροπορικά τους, ενώ οι Τούρκοι πιλότοι χλεύαζαν από τους ασυρμάτους τις εκκλήσεις των ομοεθνών τους ναυταίων να παύσουν πυρ, γιατί είναι τουρκικά πλοία, λέγοντας «Κοίτα τι ωραία μιλούν τα τούρκικα οι γκιαούρηδες». Έτσι λοιπόν μπήκαν στην Κύπρο. Και μετά διέπρεψαν εκεί που είναι ασυναγώνιστοι: στους ομαδικούς βιασμούς γιαγιάδων, ανήλικων κοριτσιών, στις δολοφονίες αμάχων και αιχμαλώτων και στο πλιάτσικο.
Τώρα γνώριζαν ότι δεν τους περίμεναν ανήμπορες ηλικιωμένες, γονατισμένοι αιχμάλωτοι με δεμένα χέρια ούτε ψευτολυκάκια, από αυτά που το φασισταριό τους φτιάχνει με τα δάχτυλα προτού κάψουν κάνα ζαχαροπλαστείο Κούρδου, γιατί το λένε Ντιγιάρμπακιρ. Τους περίμεναν κανονικοί μεγάλοι Ελληνες λύκοι, όχι από αυτούς που έχουν τα βουνά μας, αλλά άλλοι, της στεριάς, οι αρχαιότεροι λύκοι από όλους τους στρατούς της Δύσης, της θάλασσας, με τις τορπίλες και τους πυραύλους έτοιμους, και του αέρα, με οπλισμένα μαχητικά και readiness λεπτών, απόγονοι ευκλεών πολεμιστών και όχι δειλοί βιαστές και πλιατσικολόγοι.
Αυτούς φοβήθηκαν και μαζεύτηκαν. Και δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που θα τολμήσει να διαπραγματευτεί αποστρατικοποίηση νησιών, διαπραγμάτευση κυριαρχίας, πλην του θέματος της υφαλοκρηπίδας και όσα πάγια αποδέχονται όλες οι κυβερνήσεις. Εάν κάποιος το έκανε, μόλις έβγαινε στον δρόμο δεν θα βρίσκανε οι δικοί του κομμάτι να θάψουν.
Ήταν λοιπόν μια τακτική νίκη, προφανώς αποτέλεσμα εντολών της πολιτικής ηγεσίας και εκτέλεσης από τη στρατιωτική ηγεσία. Το έγραψα την προηγούμενη Κυριακή εδώ: «Η μεγαλύτερη επιτυχία θα είναι να μη γίνει τίποτα. Οι Τούρκοι να μην επιχειρήσουν πράξεις προσβολής της εθνικής κυριαρχίας και των συμφερόντων μας και τα αεροπλάνα, τα πλοία και τα υποβρύχιά μας να επιστρέψουν χωρίς να χρειαστεί να στείλουμε τα μεμέτια στον πάτο της Ελληνικής Λίμνης και χωρίς να μετατρέψουμε τα λιμάνια, τα αεροδρόμιά τους και τις γέφυρες στον Βόσπορο σε δρόμους που τους περνάνε καλώδια. Κυρίως, όμως, χωρίς να συρθούμε σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, όπου τα δικά τους θα παραμείνουν δικά τους και τα δικά μας θα γίνουν κι αυτά δικά τους».
Είναι μια νίκη της αληθινής αποτροπής και ακόμη ένα μάθημα ότι χρειαζόμαστε και άλλη ισχύ, ήτοι όπλα, φρόνημα, οργάνωση και διαρκή αποφασιστική εκπομπή του μηνύματος πως αν τολμήσουν, θα μαυροφορεθούν οι μανάδες τους. Επειδή, όμως, τα πλοία που επέστρεψαν μπορεί να ξαναγυρίσουν ανά πάσα στιγμή, να μην ξεχάσουμε αυτό το μάθημα, να μην ξεχάσουμε το αληθινό πρόσωπο του εχθρού, όπως πάλι μας το αποκάλυψε, με μεγαλύτερη όμως ιταμότητα και θράσος, και να προχωρήσουμε στα αυτονόητα: αγορά και συμπαραγωγή προηγμένων οπλικών συστημάτων, αύξηση θητείας κατά τις εισηγήσεις των Επιτελείων και συμμαχίες.
