Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ενεργοποιήσει τον κυβερνητικό μηχανισμό προκειμένου να δείξει στην ελληνική κοινωνία ότι τα δύσκολα πέρασαν και από εδώ και στο εξής μόνο θετικές εξελίξεις μπορούν να υπάρξουν. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εντάσσει σε αυτές τις «θετικές εξελίξεις» και την έξοδο στις αγορές, η οποία ήταν μία τεράστια αποτυχία. Καλλιεργεί ωστόσο μία ψευδαίσθηση περιμένοντας πώς θα τύχει και ανταπόκρισης.
Τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν τα Αναπτυξιακά Περιφερειακά Συνέδρια που έχει ξεκινήσει ανά την Ελλάδα (το δεύτερο έγινε στη Λαμία), οι επισκέψεις του στα υπουργεία, από τα οποία ο Αλέξης Τσίπρας κάνει εξαγγελίες χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα και βεβαίως η προτροπή του Μεγάρου Μαξίμου προς τους υπουργούς και τα κυβερνητικά στελέχη να επιταχύνουν το έργο τους και να το επικοινωνήσουν στην κοινωνία με περιοδείες ανά την χώρα.
Ποιο έργο όμως; Το μόνο «έργο» που έχει παράξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι τα μνημόνια και τα μέτρα που υπέγραψε και εφαρμόζονται στο διηνεκές. Μέσα στο 2018, εντός του 2019 και έως το… 2060. Έως τότε δέσμευσε την Ελλάδα ο κ. Τσίπρας με πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 20%. Πιστεύει δε πώς το καλοκαίρι του 2018 η Ελλάδα θα βγει από τα μνημόνια.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ωστόσο φρόντισε να του στείλει το μήνυμα, με αφορμή την έξοδο στις αγορές, λέγοντας πώς η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να επικεντρωθεί στις μεταρρυθμίσεις και στην επόμενη αξιολόγηση, προκειμένου να την κλείσει εγκαίρως. Η τρίτη αξιολόγηση είναι εξαιρετικά δύσκολη και κανείς δεν είναι βέβαιος πώς δεν θα υπάρξουν καθυστερήσεις. Απλά να θυμίσουμε πώς η δεύτερη αξιολόγηση έπρεπε να έχει κλείσει από το Δεκέμβριο του 2016 και έκλεισε τελικά τον Ιούλιο του 2017.
Γιατί όμως ο κ. Τσίπρας και το Μέγαρο Μαξίμου καλλιεργούν ένα κλίμα αισιοδοξίας, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με την πραγματικότητα; Η απάντηση είναι πώς ανά πάσα ώρα και στιγμή, ιδίως μετά το τέλος του 2017 μπορεί να προκηρύξει εκλογές είτε για να διασωθεί πολιτικά είτε για να επιχειρήσει να «κλέψει» μερικά χρόνια ακόμη εξουσίας.
Αυτή τη στιγμή είναι πιθανά τρία σενάρια εκλογών. Το πρώτο είναι να γίνουν πριν το καλοκαίρι του 2018 εφόσον οι δανειστές απαιτήσουν τη λήψη νέων μέτρων και διαφανεί πώς η χώρα δεν βγαίνει από τα μνημόνια τον Αύγουστο όπως έχει προγραμματισθεί. Αν όντως συμβεί αυτό θα πρόκειται για ένα μεγάλο στραπάτσο για την κυβέρνηση που αυτή τη στιγμή έχει επικεντρώσει το αφήγημα της στην έξοδο από τα μνημόνια.
Το δεύτερο σενάριο είναι να γίνουν οι εκλογές το Μάιο του 2019 μαζί με τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Το τρίτο σενάριο θέλει να γίνονται βουλευτικές εκλογές και αυτοδιοικητικές μαζί, το Σεπτέμβριο του 2019. Σε αυτή την περίπτωση το Μέγαρο Μαξίμου επιδιώκει να εξαντλήσει το χρονικό περιθώριο που της δίνει ο νόμος και δεν θέλει να προηγηθούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές με πιθανό μεγάλη ήττα.
Για να συμπέσουν ωστόσο εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές θα πρέπει με νόμο να μετακινηθεί η ημερομηνία των αυτοδιοικητικών εκλογών. Γι’ αυτό το ενδεχόμενο είναι έτοιμη η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος φέρεται να προωθεί νομοθετική διάταξη, ακόμη και στο νομοσχέδιο για τον «Καλλικράτη» που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση με το άνοιγμα της Βουλής, το Σεπτέμβριο.
Σε κάθε περίπτωση βεβαίως κομβικό σημείο θα είναι η πορεία της οικονομίας και η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια. Στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν και θα κάνουν τα πάντα γι’ αυτό (σ.σ. με ότι συνεπάγεται) ως ευκαιρία να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα το καλοκαίρι του 2018 έτσι ώστε η κυβέρνηση να έχει ελευθερία κινήσεων για έναν περίπου χρόνου να κάνει κοινωνική πολιτική και να μαζέψει πίσω τον κόσμο που έχασε.
Αν όμως «κολλήσει» η τρίτη αξιολόγηση και δεν επιβεβαιωθεί η λήξη του προγράμματος το επόμενο καλοκαίρι, τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν για την κυβέρνηση και το σχέδιο της. Ένας παράγοντας επίσης που θα κρίνει και τις εξελίξεις είναι οι επικείμενες γερμανικές εκλογές. Αν νικήσει το κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε παραμείνει στη θέση του υπουργού Οικονομιών της Γερμανίας, τότε η εξίσωση για τον ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύει ακόμη πιο πολύ.
