Οι απειλές από το καθεστώς Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα έχουν φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Η Τουρκία προσπαθεί να δείχνει έτοιμη να προχωρήσει σε πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα για να αποσπάσει αυτά που η ίδια θεωρεί ότι της ανήκουν. Σκυλεύει το διεθνές δίκαιο με πρωτοφανή τρόπο, παρουσιάζοντάς το να νομιμοποιεί τους τουρκικούς ισχυρισμούς, αρνείται όμως κατηγορηματικά να θέσει στην κρίση του οποιουδήποτε αυτούς τους ισχυρισμούς, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα. Όλα τα στηρίζει στη στρατιωτική ισχύ και στο ταμπού εναντίον της άσκησης στρατιωτικής βίας που έχει σήμερα ο πολιτισμένος κόσμος. Εκεί βρίσκεται όμως και το πραγματικό πλεονέκτημα των Τούρκων. Στην έλλειψη ηθικού μέτρου και στο ότι πορεύεται με όρους… Μογγόλων κατακτητών περασμένων αιώνων. Αυτό είναι όμως ταυτόχρονα και το αδύνατο σημείο τους.
Όταν κάποιος κατατρύχεται από κλασικό σύνδρομο καταδίωξης ισχυριζόμενος ότι οι πάντες τον εχθρεύονται, δεν μπορεί να είναι παρά μια σοβαρή ψυχιατρική περίπτωση. Η ανασφάλεια της Τουρκίας δεν κρύβεται και επιχειρεί να την ξεπεράσει με φυγή προς τα εμπρός. Κατά βάθος φοβάται πως αν ακολουθήσει άλλον δρόμο θα οδηγήσει σε αφύπνιση τους χειρότερους εφιάλτες της και οι καταπιεσμένες εθνότητες στο εσωτερικό της θα επιχειρήσουν να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι, τη δικιά τους χώρα.
Η λύση που έχει βρει είναι η απόπειρα ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η οποία περνάει φυσικά μέσα από την αγιοποίησή της στα μάτια του κόσμου! Όλα παρουσιάζονται ιδανικά. Όλοι ζούσαν χαρούμενοι, προστατεύονταν τα δικαιώματα της κάθε εθνότητας στο εσωτερικό της. Από το εσωτερικό της Τουρκία οι φωνές της λογικής δεν μπορούν να ακουστούν. Συχνά δεν διατυπώνονται καν, επειδή η φυλακή και γενικότερα η εξόντωση όταν διαφοροποιείσαι είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
Η σύγχρονη Τουρκία κινείται στρατιωτικά για να υποδουλώσει εκ νέου όσους λαούς μπορεί, να ελέγξει το μέλλον τους. Αυτό είναι φυσικό να έχει οδηγήσει σε εκτεταμένη αντισυσπείρωση. Η Τουρκία δεν κάμπτεται, ενώ φυσικά φταίνε ξανά όλοι οι υπόλοιποι! Και συνεχίζει στρατιωτικά επιχειρώντας επέλαση.
Αν θέλεις έναν σουλτάνο στο κεφάλι σου μην αντιδράς
Φυσικά αυτό δεν της βγαίνει διότι μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι η εποχή των αυτοκρατοριών έχει παρέλθει, όμως οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία απολύτως επιθυμία να βρουν ξανά… σουλτάνο στη γειτονιά τους. Πολλώ δε μάλλον έναν που δεν βρίσκει τους αποκεφαλιστές του ισλαμικού κράτους και τόσο κακά παιδιά. Δεν υπάρχει πιο απροσάρμοστο κράτος στην υφήλιο. Και δυστυχώς με αυτό είναι καταδικασμένη από τη γεωγραφία η Ελλάδα να συνυπάρξει.
Τα πράγματα όμως δεν είναι θα απλά σε περίπτωση σύγκρουσης με την Ελλάδα. Το πρόβλημα για τους Τούρκους όμως είναι, ότι η ίδια η φύση του καθεστώτος τους. Μπορεί να οδηγεί σε όσα διαπιστώνουμε, όμως αποτελεί και το αδύνατο σημείο… Η Τουρκία έχει πέσει θύμα της φύσεως του καθεστώτος που έχει εγκαθιδρύσει ο πρόεδρός της, ο Ερντογάν.
Παράδειγμα: Όπως φαίνεται καθημερινώς από τη δραστηριότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπουργών και άλλων αξιωματούχων του καθεστώτος, η μόνιμη επωδός όλων, πέραν της προσπάθειας να υπερακοντίσουν σε επίδειξη… “πατριωτισμού”, είναι στο περίπου το “όπως μας έχει πει, όπως μας έχει διατάξει ο πρόεδρός μας”.
Οι αφελείς δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπο αυτόν στην ουσία παρουσιάζουν τον πρόεδρό τους με τον ίδιο τρόπο που η βορειοκορεατική τηλεόραση αποθεώνει τον Κιμ Γιονγκ Ουν του “όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω”. Ο σύγχρονος “πατερούλης” Κιμ δίνει κατευθύνσεις για τα πάντα! Από την αγροτική παραγωγή και τις κοινωνικές υπηρεσίες, μέχρι τις πυρηνικές δοκιμές!
Και δίπλα πάντα κάτι περίεργοι αξιωματικοί με το μπακαλοτέφτερο στα χέρια να σημειώνουν σαν τρελοί με εμφανές άγχος μην τους ξεφύγει καμία από τις εμπνευσμένες σκέψεις που ο μεγάλος ηγέτης τους προσφέρει το προνόμιο να μοιραστεί μαζί τους. Μπορεί η παρομοίωση να εμπεριέχει μια υπερβολή, όμως εάν το καθεστώς Ερντογάν συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, δεν θα απέχουν σύντομα και πολύ μακριά από αυτό.
Όσο τυφλωμένη και να είναι από τον αμετροεπή φιλοτουρκισμό της η Δύση, αυτά τα βλέπει. Τα ξέρει και τα καταγράφει. Διότι υπάρχουν και οι κοινωνίες που τα καταγράφουν. Και είναι αυτή η τουρκική αμετροέπεια που έχει αφυπνίσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες εκφράζουν μια συλλογική στάση που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Δηλαδή, κι αν οι ηγεσίες και οι γραφειοκρατίες κρατών και συλλογικών οργανισμών συνεργασίας και ασφάλειας δεν δείχνουν τα απαραίτητα αντανακλαστικά, φροντίζει η ίδια η τουρκική ηγεσία με ενέργειες όπως αυτή της Αγιάς Σοφιάς και της Μονής της Χώρας να αφυπνίζει τα αντανακλαστικά των δυτικών κοινωνιών. Πόσο να αποδεχθείς συμπεριφορές που απομακρύνονται διαρκώς από τις δυτικές αξίες και αρχές στις οποίες όλοι ομνύουν.
Οι συνέπειες είναι και στρατιωτικές
Κατά συνέπεια, οι Τούρκοι σχεδιαστές στρατηγικής πιθανότητα πέφτουν θύματα των παθογενειών που συνοδεύουν τέτοια καθεστώτα. “Πολιτικοποιώντας” της αναλύσεις τους, τις προσαρμόζουν σε αυτά που εκτιμούν ότι θα ήθελε να ακούσει “το αφεντικό” τους. Γνωρίζοντας επίσης τον θρησκόληπτο – ισλαμιστικό χαρακτήρα του καθεστώτος, δεν παραλείπουν και ορισμένα ακόμα “συστατικά”.
Προσθέτουν ολίγη από “ισλαμικό πεπρωμένο” με την αυτονόητα εξασφαλισμένη προστασία του Αλλάχ στα εκλεκτά του τέκνα, μαζί με την ισχυρή δόση εθνικισμού και την κρατική πλέον ιδεολογία περί του “πεπρωμένου ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας”.
Σε αυτό το πλαίσιο φαίνεται πως λειτουργούν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, τις οποίες σύμφωνα με προ ημερών άρθρο στην Jerusalem Post ο Ερντογάν φροντίζει να έχει απασχολημένες να επιχειρούν κάπου, εναντίον όμως αντιπάλων που δεν μπορούν να αντεπιτεθούν “πειστικά”…
Κι όλα αυτά μαζί με την καλλιεργούμενη στην κοινωνία και διεθνώς μυθολογία των πανίσχυρων και αήττητων τουρκικών ενόπλων δυνάμεων (π.χ. η φαιδρή ως θλιβερή περίπτωση τύπων σαν τον Ιμπραήμ Καραγκιούλ της “Πράβντα” του ισλαμιστικού τουρκικού καθεστώτος, της “Γενί Σαφάκ”). Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό και εμπεριέχει το σπέρμα της ήττας όταν ο αντίπαλος διαθέτει κάποια βασικά χαρακτηριστικά…
Τα χαρακτηριστικά αυτά συμπεριλαμβάνουν στοιχειώδη φρόνηση, ψυχραιμία και αίσθηση της αδικίας που συντελείται στον υπερθετικό έναντι της χώρας του. Προσθέτοντας σε αυτά μια κρίσιμη μάζα στρατιωτικής ισχύος και επιχειρησιακής ικανότητας, προκύπτει η βεβαιότητα ότι έχεις τουλάχιστον τη δυνατότητα να επιφέρεις σκληρότατο πλήγμα στον αντίπαλο. Το ξέρει, αλλά συνεχίζει να παίζει το δικό του θέατρο, καθώς δεν μπορεί, ή και δεν ξέρει να κάνει αλλιώς…
Όταν όμως η εξίσωση καταλήξει εκεί, ακόμα και αυτή καθαυτή η έκβαση δυνητικής σύγκρουσης πλέον παίζεται. Διότι άπαξ και αρχίσουν να “κελαηδούν τα πολυβόλα”, οι θεωρίες πάνε στην άκρη και καθοριστικό ρόλο θα παίξουν άλλες παράμετροι πέραν των αριθμών ή ακόμα και της νεότερης γενιάς εξοπλισμών. Και όπως βαδίζει η Τουρκία δεν σου αφήνει άλλο περιθώριο από το να υπερασπιστείς τα όσια και τα ιερά.
Θα παίξει όμως ρόλο ο ανθρώπινος παράγων, το ηθικό και η πίστη ότι αμύνεσαι στον εισβολέα που επιθυμεί να σε υποδουλώσει ξανά. Θα παίξει ρόλο με το αριθμητικό πλεονέκτημα που δίνουν στον αμυνόμενο ποσοτικές και ποιοτικές εμπεριστατωμένες έρευνες της στρατιωτικής επιστήμης και της στρατηγικής. Οι φιλειρηνικές χώρες και οι λαοί είναι λογικό να μην θέλουν καν να δοκιμάσουν. Κατά βάθος δεν θέλουν ούτε οι Τούρκοι. Έχει σοβαρούς ανθρώπους το Επιτελείο τους και ξέρουν. Όμως επανερχόμαστε στον πολυεπίπεδο αυτοεγκλωβισμό που περιγράψαμε παραπάνω…
