Αρθρογράφος: Βασίλης Καπούλας

Ανοίγει ο “Ασκός του Αιόλου” για την Τουρκία με το Ισραήλ μέσω φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ να ζητά μετά την Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Αναγνώριση της Ελληνικής και Ασσυριακής Γενοκτονίας.

ΗΠΑ και Ισραήλ ξεκίνησαν σιγά σιγά την αποδόμηση της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα. Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων σημαίνει αποζημιώσεις και παραδοχή πως τα εδάφη της Τουρκίας είναι κλεμμένα.

Μαζί με την Αναγνώριση στο μέλλον και των υπολοίπων Γενοκτονιών, η Τουρκία σταδιακά θα αρχίσει να τριχοτομείται και εν τέλει θα υπάρξει επαναφορά μιας νέας Συνθήκης Σεβρών ώστε να επιλυθεί το “Ανατολικό Ζήτημα” που βρίσκεται ξανά επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

Διαβάστε επίσης

“Το Ισραήλ έχει ιστορικά ντοκουμέντα – Η Γενοκτονία των 30 ετών”

“Ο Μπάιντεν σκοπεύει να χαρακτηρίσει την Γενοκτονία των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως Γενοκτονία.

Οι ισραηλινοί ιστορικοί Benny Morris και Dror Ze’evi έχουν δημιουργήσει ένα έργο που συγκλονίζει τη συνείδηση ​​με την μελέτη τους για την εξοντωτική βία που διαπράχθηκε κατά το τελικό στάδιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την πορεία προς την εκκολαπτόμενη φάση της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Σε αντίθεση με τα ΜΜΕ που έχουν επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στην Οθωμανική εξόντωση του Αρμενικού πληθυσμού της Ανατολίας του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου, υπάρχει και η Γενοκτονία των Τριάντα ετών:

Η καταστροφή των χριστιανικών μειονοτήτων της Τουρκίας, το 1894–1924 που διευρύνει το χρονικό πλαίσιο για τη μελέτη και άλλων διωγμένων χριστιανικών μειονοτικών ομάδων, ιδιαίτερα των Ελλήνων και Ασσυρίων.

Ένα σημαντικό μάθημα από αυτήν την αριστοτεχνική ιστορία αφορά το ρόλο που έπαιξε η υποκινούμενη από ισλαμιστές γενοκτονία στην καταστροφή των χριστιανών της περιοχής. Ο Μόρις και ο Ζεέβι δεν έχουν έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων.

“Ο φριχτός θάνατος των Αρμενίων”

Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός σεΐχη που, σύμφωνα με τον Βρετανό διπλωμάτη στην Τουρκία Gerald Fitzmaurice, «διέταξε τους οπαδούς του να φέρουν όσους γεροδεμένους Αρμένιους μπορούσαν να βρουν. Περίπου 100 ρίχτηκαν στην πλάτη τους και κρατήθηκαν κάτω από τα χέρια και τα πόδια τους, ενώ ο σεΐχης, με έναν συνδυασμό φανατισμού και σκληρότητας προχώρησε, απαγγέλλοντας στίχους του Κορανίου, κόβοντας το λαιμό τους μετά την τελετή της Μέκκας σαν να θυσίαζε πρόβατα”.

Αυτή η σφαγή εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια μιας άγριας περιόδου εκτεταμένης στόχευσης Αρμενίων που εκτείνεται από το 1894 έως το 1896.

Το βιβλίο συνοδεύεται από παραδείγματα ισλαμικής ιδεολογίας που συνδυάζονται με κρατικές οδηγίες για την προώθηση της εξόντωσης των χριστιανών της Μέσης Ανατολής. 

Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτό που συνέβη ήταν σκόπιμη, γενοκτονία με γνώμονα το κράτος, με τη βοήθεια μουσουλμάνων κληρικών και του μουσουλμανικού πληθυσμού.

Βασίζουν το συμπέρασμά τους στη «μαζική τεκμηρίωση – Αμερικανών Βρετανών Γάλλων, Γερμανών και Αυστρο-Ούγγρων – και μελέτη της τελευταίας δεκαετίας».

Η πολιτική εξάλειψης της Οθωμανικής και της Τουρκικής Δημοκρατίας μείωσε τις χριστιανικές κοινότητες της Μικράς Ασίας από το 20% του πληθυσμού στα τέλη του 19ου αιώνα στο 2% το 1924.

“Οι Τούρκοι δολοφόνησαν 2 εκατ. Χριστιανούς”

Ο Μόρις και ο Ζεέβι αναφέρουν ότι «Οι Τούρκοι και οι βοηθοί τους δολοφόνησαν, άμεσα ή έμμεσα, μέσω της στέρησης και της ασθένειας, μεταξύ 1,5 και 2,5 εκατομμυρίων χριστιανών στα έτη μεταξύ 1894 και 1924».

Η άνοδος των Νεότουρκων  και η είσοδος των Οθωμανών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αποκάλυψε ένα είδος τραγελαφικής ιστορικής ειρωνείας. Σύμφωνα με έναν σύγχρονο μάρτυρα, τον Wilfred Post, ένας γιατρός και ιεραπόστολος που γεννήθηκε και εκτράφηκε στην Τουρκία, «Η ανακήρυξη του ιερού πολέμου, που απέτυχε να ενώσει όλο το Ισλάμ εναντίον της Αντάντ, είχε ως αποτέλεσμα να διεγείρει το παλιό φανατικό πνεύμα  με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να ξεκινήσουν ιερό πόλεμο μέσα στην Αυτοκρατορία τους με ζήλο που ξεπερνούσε αυτόν των προγόνων τους ».

“Η βοήθεια των Γερμανών στις σφαγές των Τούρκων”

Ο Γερμανός διπλωμάτης και αρχαιολόγος Max von Oppenheim δημιούργησε το 1914 το «Μνημόνιο για την υποκίνηση των εξεγέρσεων μεταξύ των εχθρών των μουσουλμάνων» που στάλθηκε στον Σουλτάνο Mehmed V για έγκριση. Με λίγα λόγια, οι Oppenheim και ο Kaiser Wilhelm II έπεισαν τους Οθωμανούς να παροτρύνουν τους μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο να εξεγερθούν ενάντια στους αποικιακούς αφέντες τους βάσει της τζιχαντιστικής ιδεολογίας.

Η τζιχάντ του Oppenheim απέτυχε, ενώ η εσωτερική τζιχάντ των Οθωμανών εναντίον των χριστιανών πέτυχε με συνέπεια τρομερό κόστος βίας και ταλαιπωριών για τις χριστιανικές μειονότητες.

Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η άνοδος του Τούρκου εθνικιστή ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα Κεμάλ Ατατούρκ) δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το ρόλο της «ρητορικής τζιχάντ» ως οργανωτικού εργαλείου.

“Τζιχάντ και Μουτζαχεντίν”

Ο Κεμάλ, ο στρατιωτικός ήρωας που συνδέεται με την εκστρατεία της Καλλίπολης και ο οποίος αργότερα έγινε πρόεδρος της Τουρκίας, δήλωσε ότι υπήρχε «εθνικός ιερός πόλεμος που ξεκινά τώρα για να σώσει την ιερή φυλή και πατρίδα μας από τον κίνδυνο του διαμελισμού».

Ο Κεμάλ έκανε αυτή τη δήλωση αφού παραιτήθηκε από το στρατό, λέγοντας ότι είχε γίνει τότε «σταυροφόρος [μουτζαχεντίν] που αγωνίστηκε για τη δόξα του αγώνα».

Αυτός ο τύπος ρητορικής και ιδεολογίας δεν θα ήταν καλός για τις χριστιανικές κοινότητες που αγωνίζονται στην Τουρκία μεταξύ 1918 και 1924.