Εδώ και πολλά χρόνια, σε μια φυσιολατρική εξόρμηση που έκανα, τα βήματά μου με έφεραν να περιπλανιέμαι σε μια ερημιά της Ελληνικής υπαίθρου σε κάποιο νησί.
Παρασυρμένος στο κυνήγι ενός φυτού της χλωρίδας μας, που έχει και δικαίως, λόγω της ομορφιάς του, το ταιριαστό όνομα λουλούδι της νεράιδας, ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, ούτε το ότι είχα απομακρυνθεί κάτι χιλιόμετρα από το χωριό που είχα αφήσει το αυτοκίνητο.
Η εκστρατεία, ήταν επιτυχής και εγώ ευτυχής για το εύρημά μου.
Όταν ανανοήθηκα ότι το παράκανα, ξεκίνησα για την επιστροφή.
Προχωρημένη άνοιξη και ο ήλιος να χτυπάει κατακούτελα.
Και η εξυπνάδα μου, η μεγάλη, να μην έχω προνοήσει να πάρω μαζί ένα ψαθάκι για το κεφάλι και νερό.
Μετά από κάποιο περπάτημα, κάθησα αποκαμωμένος σε μια ξερολιθιά που όριζε ένα αμπέλι, σε ένα μικρό αγροτικό δρομάκι.
Παραδομένος στην ταλαιπώρια μου.
Σκέφτηκα τον δρόμο που έχω ακόμα μπροστά μου για να φτάσω στο χωριό, και χαμογέλασα κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου, δίνοντάς μου συγχαρητήρια… βλακείας.
Επίσης σκέφτηκα, ποσό θα άξιζε να είχα ένα ποτήρι δροσερό νερό ή… μια δροσερή πορτοκαλάδα.
Ξαφνικά μέσα στην ησυχία ακούστηκε ο ήχος ενός αυτοκινήτου, που τον συνόδευαν κάτι θόρυβοι σαν να χτυπάνε αλυσίδες σε λαμαρινά.
Και νασου ένα αγροτικό, που με το ζόρι χωρούσε στο δρομάκι να έρχεται προς το μέρος μου, με μια παλάντζα στο πίσω μέρος της καρότσας να χοροπηδάει.
Βλέποντάς με, ο οδηγός σταμάτησε μπροστά μου και ακλούθησαν τα συνηθισμένα γεια – γεια κ.λ.π.
Πως από δω σε αυτή την ερημία;
Ούτε ξέρω πως βρέθηκα εδώ μου απαντά.
Βγάζει πουθενά αυτός ο δρόμος;
Να, έχω πάρει προίκα κάτι πορτοκαλιές στο Αίγιο, πάω κάθε τέλος χειμώνα φορτώνω και πουλάω στα χωριά.
Στα χωριά εντάξει εγώ, μα εδώστο νησί και στο πουθενά;
Τέλος πάντων.
Μεγάλε λέω μέσα μου ο Θεός σε έστειλε, κερνάω τσιγάρο, τον βάζω να ζυγίσει 4-5 κιλά και ενώ περίμενε, με ένα μαχαιράκι βάλθηκα να καθαρίζω πορτοκάλια, να τα ξεζουμίζω στο στόμα και να πετάω το περίσσευμα.
Πόσο άξιζαν αυτά τα πορτοκάλια για μένα στην κατάσταση που ήμουν;
Αυτό που λέμε πολλά.
Ναι αλλά πόσο;
Όχι τόσο όσο όμως…
Γιατί μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για πορτοκάλια.
Πόσο αξίζουν οι υδρογονάνθρακες του Αιγαίου;
Αξίζουν τόσο όσο αξίζει σε έναν διψασμένο μια πορτοκαλάδα;
Όχι βέβαια, αξίζουν πολύ περισσότερο.
Έλα τώρα, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, μεταφορικά μιλάμε.
Αξίζουν την εκμετάλλευση;
Η απάντηση είναι προφανώς θετική.
Αξίζουν την συνεκμετάλλευση με την Τουρκία;
Διάφοροι επίσημοι εκτιμητές αξιών, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Νέα Δημοκρατία και Σύριζα κυρίως δηλαδή.
Λένε ναι.
Και το ότι η Τουρκία αποκτά δικαιώματα στο Αιγαίο;
Αυτό δεν πιάνεται.
Γιατί.
Ανήκει στο… Δεν με νοιάζει για το αύριο.
Οι εκτιμητές αυτά.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε για πορτοκάλια.
Μιλάμε για υδρογονάνθρακες.
Καπνός ήταν και πάει.
Ενώ αυτό που μένει είναι οι πορτοκαλόφλουδες.
Και γλυστράει άσχημα κανείς όταν τις πατήσει.
Lycinos
