Αρθρογράφος: Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

Μεθοδικά έχουν ξεκινήσει οι ΗΠΑ το «φρενάρισμα» των σχεδίων του Πεκίνου για (για πολλούς η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ) έβαλε «φρένο» σε ότι αφορά το παρακλάδι τους στην Ωκεανία.

Φυσικά το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή θα είναι η πρακτική και ως προς τον ευρωπαϊκό «Δρόμο του Μεταξιου».

Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε πως όλως τυχαίως η σύγκρουση του ιρανικής φυλετικής προέλευσης Τατζικιστάν με το τουρκόφωνο Κιργιστάν είναι ακριβώς πάνω στον «Δρόμο του Μεταξιού» προς Ευρώπη.

Η σύγκρουση Κιργιστάν-Τατζικιστάν «is bad for business»

Η σύγκρουση αυτή τον ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ. Το αν θα παραμείνει ενεργή είναι άλλο ζήτημα. Κάποιος θα πει οι Αμερικανοί ελέγχουν το… Τατζικιστάν;

Όχι βέβαια, όλοι αυτοί εκεί δεν θέλουν βλέπουν τους Αμερικανούς ούτε στα κινούμενα σχέδια, όμως μάλλον οι ΗΠΑ έκαναν μια πολύ έξυπνη κίνηση.

Εγκαταλείπουν το Αφγανιστάν, του οποίου ο πληθυσμός κατά ένα μεγάλο μέρος του, όλως τυχαίως πάλι, είναι τι; Τατζίκοι.

Πολλοί από αυτούς είναι τι; Ταλιμπάν.

Οι Ταλιμπάν ανακατεύουν την «τράπουλα»

Ταλιμπάν σημαίνει ανεξέλεγκτοι, έχουν δική τους ατζέντα που δεν ανήκει σε αυτόν τον πλανήτη και το κυριότερο έχουν αφεθεί στο Αφγανιστάν αποθήκες οπλισμού και πυρομαχικών για να τις χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν.

Συνεπώς όλως τυχαίως πάλι, υπάρχουν ελεύθερα «θηρία» για να υποδαυλίζουν συνοριακές διαφορές μεταξύ Τατζικιστάν και Κιργιστάν.

Είναι σίγουρο πως υπόγεια υπάρχουν διαβουλεύσεις και από τους Ρώσους και από τους Κινέζους και από τους Ιρανούς για να σταματήσει η σύγκρουση αυτή καθώς πάνω στον «Δρόμο του Μεταξιού» έχει δομηθεί το αφήγημα της Ευρασίας (Heartland και Rimland μαζί).

Φυσικά αυτό προϋποθέτει ότι δεν θα «σφάζονται» μεταξύ τους τα κράτη που την αποτελούν.

Επιστρέφουμε στο ζήτημα που προέκυψε στην Αυστραλία.

Παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για ελάσσονος έκτασης έργα στη πολιτεία Βικτώρια, το Πεκίνο αντέδρασε οργισμένα απειλώντας με επιπτώσεις.

Η αυστραλιανή υπουργός Εξωτερικών Μαρίζ Πέιν έκανε, ωστόσο, λόγο για κινεζικές επενδύσεις που δεν συνάδουν με την εξωτερική πολιτική της χώρας της, υπενθυμίζοντας ότι οι υπάρχουσες συμφωνίες με τη Κίνα δεν είναι δεσμευτικές.

Όπως γίνεται κατανοητό δεν έχουν σημασία στην εποχή που ζούμε τα χρήματα, αλλά ποιος τα έχει και ποιος τα επενδύει, γιατί πλέον όλα είναι γεωπολιτική.

Η Δύση εγκαταλείπει το αφήγημα της «ελεύθερης αγοράς» για να αντιμετωπίσει Ρωσία-Κίνα

Η Δύση παλαιότερα ακολουθούσε το αφήγημα της ελεύθερης αγοράς και όποιος έχει λεφτά αγοράζει κ.λ.π

Όμως τα τελευταία 20 χρόνια τα χρήματα και ο πλούτος βρίσκονται στην Ανατολή, οπότε το αφήγημα αυτό δεν μπορούσε πλέον να σταθεί και πλέον οι ΗΠΑ επιβάλουν σε «εταίρους» να μην αγοράζουν από τις χώρες της Ευρασίας ούτε «πινέζα».

Τα χρήματα δημιουργούνται εντός υπολογιστών, άλλα πράγματα μετρούν και είναι η γεωπολιτική στρατηγική, αυτή είναι που προσφέρει δύναμη σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ.

Και έτσι ναυαγούν τα σχέδια του Πεκίνου για δημιουργία γραφείων κινεζικών κατασκευαστικών εταιριών στη Βικτώρια με στόχο την διεκδίκηση έργων, αλλά και τη συνεργασία με τους Αυστραλούς στη βιομηχανική παραγωγή, τη βιοτεχνολογία και την γεωργία.

Ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας ανακοινώθηκε το 2013 από τον Πρόεδρο Σι Ζιπίνγκ και πρόκειται για διπλό εμπορικό διάδρομο που αποσκοπεί να ξανανοίξει τους διαύλους μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της στη Δύση: κυρίως την Κεντρική Ασία, την Μέση Ανατολή και την Ευρώπη.

Ο στόχος του ύψους 900 δισ. δολαρίων σχεδίου, όπως εξήγησε προσφάτως η Κίνα, είναι να εγκαινιάσει “μια νέα εποχή παγκοσμιοποίησης”, έναν χρυσό αιώνα για το εμπόριο που θα αποβεί επωφελής για όλους.

Εδώ όμως συμβαίνουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Ο Χέριμπερτ Ντίτερ από το Ίδρυμα Επιστήμης και Πολιτικής του Βερολίνου SWP, ο οποίος μελετά την κινεζική εξωτερική πολιτική υπό τον πρόεδρο Σι Ζινμπίνγκ, εκτιμά ότι η απόφαση της Καμπέρα δεν έχει οπωσδήποτε δραματικές επιπτώσεις για τους Κινέζους:

«Αποτελεί ωστόσο πλήγμα για το Πεκίνο. Η διεθνής κοινή γνώμη λαμβάνει υπόψη όσα συνέβησαν στην Αυστραλία. Το τελευταίο διάστημα διαπιστώνουμε ότι σε χώρες της Δύσης εντείνεται η αντίσταση στα κινεζικά σχέδια για ένα Νέο Δρόμο του Μεταξιού».

Αντίσταση προβάλλουν πλέον και ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες παλαιότερα ήταν φιλικά προσκείμενες στο Πεκίνο, όπως για παράδειγμα η Ιταλία. Σήμερα η Ρώμη επιδιώκει στενότερη συνεργασία με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Να πούμε ότι αυτό παρατηρείται από τον διορισμό του Μ.Ντράγκι στην ιταλική πρωθυπουργία και μετά.

«Η Γερμανία θέλει να τα έχει καλά με το Πεκίνο»

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην ΕΕ είναι ωστόσο το Βερολίνο», επισημαίνει ο ειδικός Χέριμπερτ Ντίτερ:

«Η Γερμανία αποτελεί σήμερα τροχοπέδη σε μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της Κίνας, παρά το γεγονός ότι το Πεκίνο είναι αποδέκτης σκληρότερης κριτικής σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τη Ουάσιγκτον και το Τόκιο.

Το Βερολίνο απέστειλε λάθος μήνυμα, επιβάλλοντας στην ουσία στην ΕΕ τέλη του 2020 την υπογραφή συμφωνίας για την προστασία επενδύσεων, με την οποία ρυθμίζεται η πρόσβαση των ευρωπαϊκών εταιριών στην κινεζική αγορά και το αντίθετο. Έτσι δίνεται η λανθασμένη εντύπωση ότι η ΕΕ επιδιώκει περισσότερη και όχι σταδιακά λιγότερη συνεργασία με τη Κίνα».

Ωραία τα λέει ο κύριος Ντίτερ αλλά αποφεύγει να μιλήσει για την «ταμπακιέρα» η οποία είναι πως η Γερμανία έχει τα δικά της συμφέροντα και πλέον είναι παντελώς αντίρροπα με των ΗΠΑ.

Να εκτιμηθεί το γεγονός πόσα γερμανικά προϊόντα κατασκευάζουν οι γερμανικές εταιρείες με κινεζικά εργατικά χέρια στην Κίνα. Για την Γερμανία η Κίνα είναι το φθηνό εργοστάσιό της και η φθηνή αποθήκη της.

Πολλοί οι «μνηστήρες» της παγκόσμιας ηγεμονίας

Στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση από την δεκαετία του ’50 γιατί τότε είχαν να αντιμετωπίσουν μονάχα την Σοβιετική Ένωση, στην Κίνα φορούσαν ακόμα όλοι… πιτζάμες.

Τώρα όμως οι ΗΠΑ έχουν να αντιμετωπίσουν δύο υπερδυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία και δύο «συμμάχους» όπως η Γαλλία και η Γερμανία οι οποίες θέλουν να επιστρέψουν σε αυτοκρατορικό status και αυτό δεν είναι ανέκδοτο.

Θα προσθέταμε και την Βρετανία αλλά η σύνδεσή της με τις ΗΠΑ στην ουσία τους καθιστά συνεταίρους σε όλα.

Σε ότι αφορά τους δηλωμένους «εχθρούς» τα πράγματα είναι απλά: Σύγκρουση

Με τους δύο «εταίρους» όμως είναι πολύ πιο περίπλοκα οπότε αφού δεν μπορούσαν να σταματήσουν τον «Δρόμο του Μεταξιού» εντός της ΕΕ η λύση έπρεπε να δοθεί έξω από αυτήν.