Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας διαρκώς κλιμακούμενης κρίσης μεταξύ της Ρωσίας και του δυτικού ευρύτερα στρατοπέδου. Δεν είναι μια εξέλιξη που αιφνιδιάζει. Οι οιωνοί εδώ και χρόνια προϊδέαζαν.

Από τη μια η Ρωσία, που θεωρεί ότι έχει κάθε λόγο να δυσπιστεί έναντι της Δύσης. Η επέκταση του ΝΑΤΟ, τα προηγούμενα χρόνια, κατά τρόπο που περιέλαβε στους κόλπους του, το σύνολο των πρώην κρατών δορυφόρων του πάλαι ποτέ Συμφώνου της Βαρσοβίας, ‘πλήγωσε’, όπως λέγεται  τις ευαισθησίες των Ρώσων.

Ισχυρίζονται μάλιστα ότι υπήρχε αντίθετη δέσμευση. Η πληγή αυτή έγινε οργή με την προσέγγιση της Ουκρανίας με τον Δυτικό Συνασπισμό, που την εξέλαβαν πλέον οι Ρώσοι ως ανοιχτή πληγή και κίνδυνο.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Προσάρτηση της Κριμαίας κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία, υβριδικές επιχειρήσεις σε σειρά κρατών και αφού είχε προηγηθεί η επέμβαση στη Γεωργία, πιέσεις έως και απόπειρες επέμβασης ιδίως στο Μαυροβούνιο και στο σύνολο των Βαλκανίων για να αποτραπεί η είσοδός τους στο ΝΑΤΟ.

Απέναντι στο αρνητικό αυτό υπόβαθρο επιθετικότητας, εύλογη είναι η ανησυχία της Δυτικής Συμμαχίας. Η δηλητηρίαση του πρώην διπλού Ρώσου πράκτορα, σε Βρετανικό έδαφος, εκλαμβάνεται ως απόδειξη ασυδοσίας. Εξ ου και η ομοθυμαδόν καταδίκη και η απέλαση δεκάδων Ρώσων που είχαν διπλωματική διαπίστευση.

Το μέτωπο ωστόσο δεν είναι αρραγές. Σειρά κρατών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Γερμανία, που η ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία βαίνει ογκούμενη, έχουν παράλληλη ‘ατζέντα’ και ιδιαίτερα συμφέροντα με την εξ Ανατολών μεγάλη χώρα και της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Και αν οι αμοιβαίες απελάσεις προκαλούν κλυδωνισμούς, η συγκέντρωση τόσο πολλών ξένων στρατευμάτων στη Συρία, όπου ο πόλεμος ως προς τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες δε διεξάγεται πλέον μέσω αντιπροσώπων, το ‘ατύχημα’ μοιάζει να είναι εξαιρετικά επίφοβο.

Η χώρα μας βρίσκεται ιστορικά και ως εκ της συγκυρίας, σε κομβικό σημείο των ‘γραμμών αντιπαράθεσης’. Πρώτιστο, αν όχι αποκλειστικό κριτήριο των επιλογών μας, είναι η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος.

Στην κατεύθυνση αυτή σημείο εκκίνησης αποτελεί η αδιαπραγμάτευτη εμπέδωση και επιβεβαίωση των συμμαχικών δεσμών μας. Αποτελούν απάγγειο ασφάλειας και όρο σταθερότητας.

Αξία μοναδική και στις μέρες μας, όπου άσπονδοι γείτονες επιδίδονται σε τυχοδιωκτισμούς. Που τίποτα καλό δεν προμηνύουν.

*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι δικηγόρος, διδάκτωρ Νομικής, αν. καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και απόφοιτος του Πανεπιστημίου Harvard