Εξαιρετικά αλγεινές εντυπώσεις προκαλεί η τουρκική ενέργεια να αφήσουν οι δυνάμεις της Ακτοφυλακής, απέναντι από το Καστελόριζο, λαθρομετανάστες να “σαλπάρουν” με την ησυχία τους και ανεμπόδιστοι να φθάσουν σε ελληνικό έδαφος, αυτό στο σύμπλεγμα των κρίσιμης γεωστρατηγικής σημασίας ελληνικών νησιών, μια ανάσα από την Τουρκία.
Το σενάριο αυτό το έχουν επεξεργαστεί σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα οι ελληνικές αρχές, στρατιωτικές και μη, εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν τα “Μνημόνια” των Τούρκων με την “κυβέρνηση της Τρίπολης” στην Λιβύη, προβλέποντας ότι η Άγκυρα έχει λόγους να “πάει γυρεύοντας” στη συγκεκριμένη περιοχή.
Πρόκειται για μια ενέργεια που ξεπερνά κάθε όριο στη σημερινή συγκυρία, η οποία δείχνει τη σιγουριά που αισθάνεται η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία απέναντι στην Ελλάδα. Παρότι σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα έχει βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, με την ενέργεια αυτή δείχνει ότι στο δικό της μυαλό, η Ελλάδα απλώς δεν υφίσταται ως μέγεθος δυνάμενο να τους προβληματίσει.
Επειδή πρόκειται για μια ηγεσία που διαθέτει αποδεδειγμένα μηδενικό ηθικό “αποτύπωμα” και δεν αντιλαμβάνεται τίποτε άλλο πέραν της ισχύος, αναρωτιέται κανείς αν η Ελλάδα θα έπρεπε να σηκώσει λίγο τους τόνους εάν το φαινόμενο επαναληφθεί. Κάτι το οποίο δεν αποκλείεται καθόλου, σύμφωνα με εκτιμήσεις έγκυρων “στρατιωτικών κύκλων” στην Αθήνα με τους οποίους συνομιλήσαμε...
Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΛΙΒΥΗ
Ας δούμε λοιπόν το θέμα λίγο πιο αναλυτικά. Η Τουρκία έχει περιέλθει σε σοβαρό τέλμα στην περιοχή της Συρίας με τους περισσότερους αναλυτές να συμφωνούν ότι “the honeymoon is over” για τις σχέσεις του καθεστώς Ερντογάν με τη Ρωσία του Πούτιν.
Παρά του ότι θα διατηρείται στο προβλέψιμο μέλλον ένα αμοιβαία επωφελές επίπεδο συνεννόησης, οι Ρώσοι στηρίζουν με κάθε τρόπο τον Άσαντ να ολοκληρώσει την ανάκτηση της Συρίας, με τελικό στόχο να εκδιώξει τους εισβολείς Τούρκους και τα επίδοξα κατοχικά τους στρατεύματα.
Στη Λιβύη το αδιέξοδο των Τούρκων είναι επίσης εμφανές. Το βίντεο με το τουρκικό πλοίο -δεν υπάρχει η παραμικρή διάψευση μέχρι στιγμής- που μετέφερε όπλα να φλέγεται έχει κάνει τον γύρο του κόσμου.
Ο εκλεκτός της Τουρκίας επικεφαλής της “αναγνωρισμένης κυβέρνησης” της Τρίπολης, δεν αποτελεί πλέον συνομιλητή ουσίας για οποιονδήποτε εμπλεκόμενο και κατά πληροφορίες ανησυχεί πλέον και για την προσωπική του ασφάλεια.
ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΜΕΤΩΠΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ
Στο εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας υπάρχουν άλλα δυο μέτωπα ανοικτά. Το πρώτο είναι αυτό της οικονομίας. Η λίρα κατακρημνίζεται και η Κεντρική Τράπεζα της χώρας πιέσθηκε να συνεισφέρει στον προϋπολογισμό νωρίτερα του αναμενομένου.
Το μαύρο χρήμα που εξακολουθεί να θεωρεί κορυφαίο… προορισμό την Τουρκία δεν θα στερέψει εύκολα, αντιμετωπίζει όμως προβλήματα, καθώς οι δραστηριότητές του άπτονται πλέον των γεωστρατηγικών ισορροπιών σε μια περίοδο που φαίνεται να πλησιάζει η τελική φάση του -περιφερειακού- δράματος.
Από την άλλη πλευρά, η χρηματοδοτική υποστήριξη του Κατάρ με το οποίο οι Τούρκοι στηρίζουν το όργανό τους που ακούει στο όνομα “Μουσουλμανική Αδελφότητα“, μπορεί να είναι μεγάλη, δεν είναι όμως απεριόριστη…
Το δεύτερο εσωτερικό μέτωπο είναι η φρενίτιδα που έχει προκαλέσει η υποκινούμενη και από τη Δύση (βλ. έκθεση Rand Corporation) ανησυχία για τη σταθερότητα του καθεστώτος Ερντογάν, αλλά και για αυτή της υγείας του Τούρκου ηγέτη.
Η εσωτερική αμφισβήτηση από την αντιπολίτευση και οι νέες δυνάμεις που ενδεχομένως αναδυθούν (κόμματα Νταβούτογλου – Μπαμπατζάν και οι κινήσεις των Γκιουλ και Γιλντιρίμ), δημιουργούν νέα και εξόχως πιεστικά δεδομένα.
Η ανακίνηση του ενδεχομένου ενός νέου πραξικοπήματος οδηγεί σε νέες συλλήψεις εκατοντάδων αξιωματικών, υποτίθεται “Γκιουλενιστών”. Βέβαια, συχνά από αλλού το περιμένεις και από αλλού σου έρχεται…
Εκτός κι αν το κάνει(ς) πρώτος… Την ίδια στιγμή ο Ερντογάν έχει καταστεί υποχείριο του “γκρίζου λύκου” Μπαχτσελί του εθνικιστικού MHP, στο οποίο στηρίζεται για να παραμείνει στην εξουσία και όχι μόνο στο επίπεδο των ψήφων στο Κοινοβούλιο. Οι σχέσεις του με το “βαθύ κράτος” της Τουρκίας υπερβαίνουν τα θρησκευτικά και τα δήθεν ιδεολογικά…
ΜΠΟΡΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ;
Σε αυτό το σκηνικό έρχεται η συμπεριφορά της Τουρκίας στο Καστελόριζο. Φαίνεται ότι της έχει μείνει μόνο η Ελλάδα στην οποία και παριστάνει την υπερδύναμη, παρότι γνωρίζει ότι σε περίπτωση “εκτροπής” θα βιώσει την ελληνική εκδοχή του “shock and awe” και όσα γίνουν θα γραφτούν στην Ιστορία.
Μια εκτροπή την οποία αρκετοί δεν απεύχονται στις πιο μάχιμες μονάδες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, σε όλους τους Κλάδους. Όσο σκληρό και να είναι για έναν γνήσια φιλειρηνικό λαό όπως ο ελληνικός, ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την ανάγκη να “κοντύνει” με πρωτοβουλία κάποιου ο Ερντογάν, προτού προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από αυτή που έχει ήδη προκαλέσει στο επίπεδο της περιφερειακής ασφάλειας.
Η αναφορά αυτή δεν θα πρέπει να ερμηνευθεί ως έκκληση προς οποιονδήποτε να προκαλέσει πόλεμο με την Τουρκία. Αποτελεί όμως υπόδειξη ότι θα πρέπει να ληφθούν σκληρά αποτρεπτικά μέτρα για αν σταματήσει ΤΩΡΑ αυτό που έγινε στο σύμπλεγμα του Καστελορίζου.
Αν η Τουρκία αναζητά επεισόδιο με την Ελλάδα, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν θα της χαριστεί, μαζί με το πλεονέκτημα του τόπου και του χρόνου. Και ισχυρότερο αποτρεπτικό μέσο, ιδίως στη συγκυρία που περιγράφτηκε θα είναι η διαβεβαίωση με όλα τα διαθέσιμα “κανάλια” για κάτι πολύ συγκεκριμένο…
Ότι αντί για τοπικό επεισόδιο με το οποίο θα επιδιώξει να σύρει την Ελλάδα σε διαπραγμάτευση υπό το βάρος τετελεσμένων -ή άλλου είδους “bullying”- θα διακινδυνεύσει να εισπράξει σύγκρουση. Θα διακινδυνεύσει να ανοίξει στρατιωτικό μέτωπο σε μια περιοχή όπου έχει καταφέρει να έχει μονάχα εχθρούς.
Σύγκρουση με έναν αντίπαλο στρατιωτικά ικανό -και το ξέρουν οι Τούρκοι στρατηγοί- έναν αντίπαλο που γνωρίζει καλά ότι δεν θα βρει ευνοϊκότερη συγκυρία να αλλάξει τα δεδομένα στο στενό διμερές πλαίσιο, με τρόπο που θα επιταχύνει τις εξελίξεις και σε άλλα μέτωπα τουρκικού ενδιαφέροντος. Ας το προσέξουν αυτό…
Έναν αντίπαλο που θα αποφασίσει να συμπεριφερθεί πιο ορθολογικά και θα αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να εξακολουθήσει να αφήνει… παπάδες να καταστρέφουν με τις πιο ανόητες και ιδιοτελείς αποφάσεις τις διπλωματικές του σχέσεις με χώρες – κρίσιμα μεγέθη του διεθνούς συστήματος, με συμφέροντα στην περιοχή.
Τα οποία συμφέροντα δεν θα εξυπηρετήσει ασφαλώς, αλλά και θα αποφεύγει προσεκτικά να αποτελεί τον χρήσιμο ηλίθιο στα χέρια τρίτων, μετατρέποντας εαυτόν σε “εμπροσθοφυλακή” των γεωστρατηγικών επιλογών του οποιουδήποτε, επιλέγοντας να παραμένει προσηλωμένος στο εθνικό του συμφέρον… Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
