Αρθρογράφος: Θεόφραστος Ανδρεόπουλος

μετά τα πρόσφατα γεγονότα με το μανιφέστο των 104 απόστρατων ναυάρχων και του νέου κύκλου συλλήψεων που ξεκινάει.

Τα στελέχη των ΤΕΔ δεν νιώθουν ασφαλή και για άλλη μια φορά έχουν τεθεί στο στόχαστρο της κυβέρνησης Ερντογάν.

που υπέγραψαν το περιβόητο μανιφέστο ήταν μέλη του Republican People’s Party (CHP), δηλαδή είναι κεμαλικοί με την «βούλα».

Επρόκειτο για τους Kadir Nazif Özdağdeviren, Cemil Şükrü Bozoğlu, Cengiz Alpözü και Mehmet Tayfun Uraz.

Σημειώνεται ότι ο Εισαγγελέας της Άγκυρας ξεκίνησε μια έρευνα για να προσδιορίσει τις ταυτότητες των ναυάρχων.

Ηθικό υπό «του μηδενός»

Ακολουθεί χαρακτηριστικό άρθρο του Resul TOSUN:

«Η Τουρκία είναι μια χώρα η οποία εγγυάται την ελευθερία της έκφρασης από το Σύνταγμά της και στην οποία ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει τις σκέψεις του.

Ιδιαίτερα οι σκέψεις των ατόμων που ειδικεύονται στους τομείς τους μπορούν να επιτελέσουν μια σημαντική αποστολή δίνοντας ερεθίσματα και στην κοινωνία και στην κυβέρνηση.

Σε αυτό το άρθρο πάντως δεν συμφωνώ με τις απόψεις των απόστρατων ναυάρχων που και αυτές αποτελούν δημοκρατικό δικαίωμα.

Όπως και να έχει οι ναύαρχοι εξέφρασαν με αυτοκρατορική και αλαζονική γλώσσα τις σκέψεις τους που θύμισαν άλλες εποχές «Η Δημοκρατία της Τουρκίας θα αντιμετωπίσει τα πιο επικίνδυνα γεγονότα και απειλές για την επιβίωσή της».

«Απειλούν την Δημοκρατία όπως παλιά»

Απειλούν ανοιχτά. Αυτή η μέθοδος με την μορφή ενός μανιφέστου που απειλεί την δημοκρατία και την ελευθερία της έκφρασης.

Η διακήρυξη των 104 ναυάρχων ήταν μια αντιδημοκρατική πρωτοβουλία.

Φυσικά, όλοι ξέρουν ότι σαράντα γάτες δεν κάνουν ένα λιοντάρι και 104 απόστρατοι ναύαρχοι δεν έχουν τη δύναμη ενός ενεργού στελέχους.

Παρόλα αυτά δεν πρέπει να αγνοηθεί ότι αυτά τα άτομα που έφτασαν στον βαθμό του ναυάρχου, βρήκαν καταφύγιο πίσω από τον Atatürk και ύψωσαν το δάχτυλο κατά της εκλεγμένης εξουσίας, αναλαμβάνοντας μια προκλητική αποστολή.

Αυτά τα άτομα συνεχίζουν τις συνήθειες της περιόδου της «επιτήρησης». Είναι ξεκάθαρο από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν και ότι βλέπουν τους εαυτούς τους πάνω από το έθνος, και ότι είναι άλλοι από τον λαό και ότι βλέπουν την κοινωνία σα να έρχονται από έξω και δεν έμαθαν τίποτα από την προδοτική απόπειρα του Ιουλίου του 2016.

Κατά τη γνώμη μου, τα ονόματα των 104 ναυάρχων τα οποία πρόκειται να ξεχάσουμε δεν είναι και τόσο σημαντικά.

Εάν έγραψαν από μόνοι τους έχουν κακές προθέσεις και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν στοιχεία που ζημιώνουν τον εσωτερικό κύκλο του Κλάδου του Ναυτικού στην Τουρκία.

Αποτελούν μια εσωτερική απειλή.

Αν υπήρξαν εξωτερικοί σύνδεσμοι πίσω από τη διακήρυξη, τότε παίρνει ένα άλλο χρώμα το μανιφέστο που δείχνει ότι οι κατασκευαστές του δεν είναι φίλοι αυτής της χώρας.

Φυσικά, αυτή η διακήρυξη χρησίμευσε για να δείξει ποιος υποστηρίζει τη δημοκρατία και ποιος όχι.

Η Ακσενέρ του «Καλού Κόμματος» εναντιώθηκε στην κοινή διακήρυξη των ναυάρχων.

Το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, το CHP, δυστυχώς μέχρι την ώρα που έγραψα αυτό το άρθρο, ακολούθησε μια πολιτική που «ούτε έψησε ούτε έκαψε το κεμπάμπ».

Κάποια μέλη του κόμματος μάλιστα πήραν θετική προς τη διακήρυξη στάση, περιγράφοντάς το ως ελευθερία της έκφρασης.

Για την ακρίβεια 100 πρώην βουλευτές του CHP εξέδωσαν δήλωση υποστήριξης προς τους ναυάρχους.

Δεν χρειάζεται να γράψουμε τις αντιδράσεις του ΑΚΡ.

Την πιο ξεκάθαρη στάση ενάντια στην διακήρυξη την έκανε ο ηγέτης του MHP Devlet Bahçeli ο οποίος είπε «Να ξηλωθούν από τους βαθμούς τους και να κοπούν οι συντάξεις τους»

Ναι σίγουρα αυτή η δήλωση δεν θα βοηθήσει την χώρα.

Το τουρκικό ΥΠΑΜ είπε ξεκάθαρα:

«Είναι ξεκάθαρο ότι τέτοια δήλωση δε θα κάνει τίποτε άλλο από το να βλάψει την δημοκρατία και αρνητικά να επηρεάσει το ηθικό και τα κίνητρα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του προσωπικού τους και να κάνει τους εχθρούς μας ευτυχισμένους.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι μια ανεξάρτητη τουρκική Δικαιοσύνη θα κάνει ότι είναι αναγκαίο»

Είχα μόλις τελειώσει το άρθρο μου όταν έλαβα το ακόλουθο μήνυμα από τον Υπουργό Παιδείας Vehbi Dinçerler . Ο μεγαλύτερος αδελφός του Vehbi λέει: « Ο Özal ανέβηκε στην εξουσία στο τέλος του 1983. Μέχρι τότε οι πέντε στρατηγοί του πραξικοπήματος έλεγαν στην κυβέρνηση τι να κάνει. Ο στρατός και ΜΜΕ ήταν στην διάθεσή τους. Αυτές οι ημέρες δεν θα ξαναέρθουν, ξυπνήστε από αυτό το όνειρο»»