Όποιος πιστεύει ότι η δύναμη της Τουρκίας έγκειται στην στρατιωτική υπεροπλία της κάνει ένα μεγάλο λάθος. Τα μεγάλα όπλα της Τουρκίας είναι οι κυρίαρχες ελληνικές πολιτικές δυνάμεις και η ελληνική Παιδεία.
Οι κυρίαρχες ελληνικές πολιτικές δυνάμεις από το 1974 και μετά, με εξαίρεση τη διακυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1981-1989, είχαν και έχουν απέναντι στήν Τουρκία μια πολιτική που χαρακτηρίζεται από φοβική (Σημίτης, Τσίπρας) έως πολιτική κατευνασμού (Κ Καραμανλής Α’, Κων. Μητσοτάκης) με εξάρσεις απόπειρας προσέγγισης (Γ Παπανδρέου, Κ Καραμανλής Β’). Όλες αυτές οι προσεγγίσεις αγνοούν και αγνοούσαν τον πιο σοβαρό παράγοντα: Ποιά είναι η Τουρκία. Επειδή στις σχέσεις δεν έχει τόση σημασία τι θέλεις εσύ από τον απέναντι όση να ξέρεις ποιός είναι ο απέναντι από τον οποίο προσδοκάς.
Και αγνοούσαν ποιός είναι ο απέναντι οι περισσότερες ελληνικές πολιτικές δυνάμεις ενώ η Τουρκία είναι ίσως ένα από τα ευκολότερα κράτη για να διαβάσει κανείς. Επειδή επί της ουσίας η πολιτική της είναι μία διαχρονικώς, όπως και η εσωτερική της πολιτική μορφή. Πρόκειται για μια στρατιωτική δικτατορία, άλλοτε εμφανή και άλλοτε καλυμμένη με το μανδύα πολιτικών κυβερνήσεων, πίσω από τις οποίες ο ισχυρός είναι ο στρατός. Και στη διοίκηση και στην οικονομία, με συμμετοχή σε εκατοντάδες πρωτεύουσες επιχειρήσεις της χώρας.
Η σημερινή διακυβέρνηση Έρντοαν δεν είναι τίποτε άλλο από μια δικτατορία ενός ακόμα εκλεγμένου νεότουρκου, ο οποίος κυβερνά με τη στήριξη του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας, υπό ένα καθεστώς τρόμου, διώξεων και εγκλημάτων. Με την ψήφο της πλειονότητας του τουρκικού λαού.
Η μία διαχρονικώς πολιτική της Τουρκίας στηρίζεται επίσης στο ίδιο δόγμα, που εφαρμόζεται εδώ και 550 χρόνια που κυριάρχησε στην ευρύτερη περιοχή ως οθωμανική αυτοκρατορία. Δηλαδή στο δόγμα της βίαιης μεταβολής της θρησκευτικής και εθνοτικής σύνθεσης στα μέρη που κατέχει.
Στα χρόνια της οθωμανικής κατάκτησης αυτό έγινε δυνατό μέσα από ένα εξοντωτικό φορολογικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο όσοι δεν ήταν μουσουλμάνοι υποχρεώνονταν σε τέτοια χαράτσια ώστε για να επιβιώσουν αναγκάζονταν είτε να χάσουν τις περιουσίες τους και να γίνουν ουσιαστικώς δουλοπάροικοι, είτε να γίνουν μουσουλμάνοι για να τις σώσουν.
Μ αυτό τον τρόπο οι περίπου 250.000 οθωμανοί που έφτασαν στη βυζαντινή αυτοκρατορία μετά την Άλωση μετατράπηκαν σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα σε πάνω από 5 εκατομμύρια, όχι δημογραφικά, γεννώντας απογόνους, αλλά… οικονομικά μετατρέποντας Έλληνες, Αρμένιους, Σύριους, Βούλγαρους, Σέρβους, Ασσυροχαλδαίους σε μουσουλμάνους. Δηλαδή σε οθωμανούς.
Φυσικά, τα παιδομαζώματα επί περίπου 250 χρόνια, μέχρι την εξόντωση των γενιτσάρων από τους ίδιους τους σουλτάνους, έφεραν κι αυτά μια βίαιη αλλοίωση του δημογραφικού στην κατακτημένη βυζαντινή αυτοκρατορία υπέρ των οθωμανών. Όπως και οι σφαγές για αντίποινα κάθε φορά που οι πληθυσμοί κυρίως της παλιάς Ελλάδας ξεσηκώνονταν στα 400 χρόνια σκλαβιάς. Και ξεσηκώθηκαν σύμφωνα με τον Σάθα πάνω από 50 φορές ως το 1821 οι Ελληνες το Γένος, μόνοι, τοπικά, πιο μαζικά ή μαζί με ξένες δυνάμεις που πολεμούσαν στον ελλαδικό χώρο τούς οθωμανούς.
Αυτά τα ζοφερά χρόνια διδάσκει περίπου ως φωτεινά χρόνια(!) εδώ και μια 25ετία στά ελληνόπουλα μια καθηγητική και πολιτική αναθεωρητική καθηγεσία σε σχολεία, πανεπιστήμια και βουλευτήρια. Με τον μανδύα είτε του κοσμοπολιτισμού της παγκοσμιοποίησης είτε ενός αντιεθνικιστικού διεθνισμού της νέας αριστεράς. Κι αυτοί όλοι είναι το δεύτερο, αλλά και ισχυρότερο όπλο της Τουρκίας μέσα στην ίδια την Ελλάδα.
Το πιο αποτελεσματικό όπλο δεν σε πυροβολεί στα πόδια. Σε πυροβολεί στο μυαλό. Αυτό το όπλο της αντιπατριωτικής παιδείας που ήδη γαλουχεί δύο γενιές Ελλήνων σε σχολεία και πανεπιστήμια αφοπλίζει τους Έλληνες απέναντι στή διαρκή και μόνιμη απειλή της Τουρκίας. Και δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η μήτρα αυτού του αντιπατριωτισμού είναι η ίδια που διέλυσε από μέσα τον ελληνικό στρατό στη Μικρά Ασία με την προπαγάνδα «της μικράς και εντίμου Ελλάδος», «τι γυρεύομεν ημείς εις την Μικράν Ασίαν» και «γυρίστε τα παιδιά μας πίσω, θέλουμε ψωμί και όχι πόλεμο».
Τότε ήταν η βασιλοκομμουνιστική συμμαχία που διέλυσε το στράτευμα πριν το βρεί διαλυμένο έτσι ο Κεμάλ. Σήμερα είναι πάλι η ίδια δεξιοαριστερή συμμαχία της παγκοσμιοποίησης και του τάχα διεθνισμου, που ταυτίζονται στο «καλά να περνάμε, να παλεύουμε για τα φράγκα κι όχι για τις πατρίδες».
Γι’ αυτούς όλους δεν υπάρχουν οι σφαγές και οι εξανδραποδισμοί πάνω από 1,5 εκατομ. Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας από το 1914 μέχρι το 1917, σύμφωνα με τις μαρτυρίες Γάλλων, Άγγλων και Αμερικανών. Που είδαν με τα μάτια τους και έγραψαν για τις φρικαλεότητες, όχι από τουρκικό στρατό. Αλλά από τουρκικό όχλο χωρικών και γειτόνων, που από απλοί άνθρωποι μετατράπηκαν σε σφαγείς με μια απλή διαταγή τοπικών αρχόντων του κράτους των νεότουρκων. «Για να απονείμουν δικαιοσύνη», όπως έλεγαν τα στίφη αυτά, παρακινημένα από μια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα εθνοκάθαρσης. Η οποία, σε μηνύματα που περιήλθαν στα χέρια των ξένων μαρτύρων, καλούσε σε εξόντωση των Ελλήνων «γιατί αποτελούν πλειοψηφία και είναι εμπόδιο στα σχέδια του μέλλοντος».
Όλα αυτά, με τις σοβαρές υποψίες των ξένων διπλωματών και επιστημόνων αυτοπτών μαρτύρων, ότι έγιναν σε γνώση και με τις ευλογίες της εμπόλεμης τότε Γερμανίας για τα δικά της στρατιωτικά σχέδια!
Τις ίδιες φρικαλεότητες υπέστη ο Αρμενικός πληθυσμός με άλλο 1,5 εκ. σφαγιασμένους και εκτοπισμένους και εσταυρωμένους (!) από τα στίφη. Αλλά, και οι Ασσυροχαλδαίοι εξαφανίστηκαν μ αυτό τον τρόπο από προσώπου γης από τα εδάφη της πρώην Βυζαντινής και μετέπειτα οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Για να ακολουθήσει το δεύτερο κύμα εθνοκάθαρσης του ελληνικού πληθυσμού στη Μικρά Ασία, ένα τρίτο στην Κωνσταντινούπολη, ένα τέταρτο στην Κύπρο σε συνεργασία με τους Άγγλους και ένα πέμπτο με τον Αττίλα.
Αυτή την τουρκιά έχει για γείτονα η Ελλάδα. Μια τουρκιά που δεν τήρησε ποτέ τις συνθήκες που υπογράφει και τις έχει πάντα για παζάρεμα, όπως αποδεικνύουν οι παραβιάσεις σε Ίμβρο, Τένεδο, Κωνσταντινούπολη και στα δικαιώματα και τις περιουσίες των Ελλήνων στην κατεχόμενη Πόλη και Μικρά Ασία.
Κι αντί να είναι εξοπλισμένη σαν αστακός και στρατιωτικά και πατριωτικά η Ελλάδα για να υπερασπιστεί την κυριαρχία, την Ιστορία και την αξιοπρέπειά της, έχει μια διαχρονική πολιτική ηγεσία πολύ κατώτερη της τουρκικής απειλής και μια δημόσια παιδεία παραδομένη σε έναν αντιπατριωτικό ιστορικό αναθεωρητισμό, που επί της ουσίας βοηθάει την τουρκική προπαγάνδα και επιθετικότητα.
Οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουν ότι όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του τη χάνει. Και ότι δεν υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες πατρίδες. Ο καθείς πρέπει να σέβεται την πατρίδα του και την πατρίδα των άλλων, όπως σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Αλλά, όποιος δεν σέβεται την πατρίδα σου, δεν σέβεται εσένα. Για έναν ακόμα σοβαρό λόγο. Επειδή οι πλούσιοι, που ορίζουν τον κόσμο δεν έχουν πατρίδα. Και δεν έχουν Ιστορία. Πατρίδα τους είναι το χρήμα και ιστορία τους το οικογενειακό τους δέντρο.
Η πατρίδα είναι το κονάκι και το ύστατο καταφύγιο των φτωχών και των αδύναμων. Είναι το φώς στα σπίτια των ανυπεράσπιστων. Είναι το ύστατο όπλο στα χέρια του λαού που μάχεται για ένα καλύτερο, όσο πιο ανεξάρτητο και όσο πιο ελεύθερο, πιο αξιοπρεπές και αξιοσέβαστο αύριο. Είναι οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας. Τα παραμύθια μας και οι μουσικές μας. Η λαλιά μας και τα γνωμικά μας. Η παράδοση μνήμης αιώνων. Τα ποιήματα και ο Παπαδιαμάντης με τον Ελύτη.
Πατρίδα είναι η σκάλα πάνω στην οποία πατάμε. Επειδή υπάρχουν τα προηγούμενα σκαλοπάτια. Που δείχνουν το δρόμο για τα επόμενα. Είναι τα μαθήματα για τα ανδραγαθήματα και τα παθήματα. Όσοι πιστεύουν ότι οι Έλληνες γεννήθηκαν χτες δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν πώς ο απλός λαός στα χωριά κράτησε ζωντανή τη μνήμη της Πόλης, της Άλωσης, του μαρμαρωμένου βασιλιά και τ’ αλλα παραμύθια στο στόμα του και στα τραγούδια του αν δεν τα μετέδιδε από γενιά σε γενιά. Και δεν έχει παρά να αναρωτηθεί: Πως τα μετέδιδε; Στην «ελεύθερη και ανεξίθρησκη οθωμανική πολιτική διοίκηση», όπως διδάσκουν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια οι καθηγητές της νεοαριστεράς και της παγκοσμιοποίησης; Διδάσκανε τον Παλαιολόγο και τη χαμένη αυτοκρατορία τα σχολεία επί τουρκοκρατίας;;;
Ο Έρντοαν ήρθε στην Ιστορία σαν δώρο στους Έλληνες. Τούς θύμισε με τα καμώματά του ποιά είναι πραγματικά η Τουρκία και ποιοί είναι αυτοί. Τούς θύμισε ότι η Αγία Σοφία είναι η μεγάλη ελληνική βυζαντινή εκκλησία υπό κατοχή. Ότι το Αιγαίο είναι η θάλασσα που γέννησε το έθνος και το ανέθρεψε. Ότι όποιος δεν έχει ισχύ όπλων δεν μπορεί να έχει κυριαρχία και ελευθερία. Ότι μια Δημοκρατία δεν μπορεί να απειλείται από μια διαρκή φασιστική δικτατορία. Ότι τελικώς, κάποια στιγμή, αν θέλουν να μην κυκλοφορούν επαίτες και μισοκακόμοιροι για πέντε φραγκάκια, εκεί που οι παππούδες τους έδιναν το υστέρημά τους για να μιλάνε σήμερα τη γλώσσα του Ομήρου, του Αριστοτέλη, του Πλούταρχου, της Υπατίας, του Πορφυρογέννητου, της Κομνηνής, του Πλήθωνα, του Φραντζή, του Γιατράκου, του Γκρέκο, του Δαπόντε, του Ρήγα, του Σολωμού, του Καραϊσκάκη, του Ροίδη, του Βενιζέλου, του Παλαμά, του Καζαντζάκη, του Σεφέρη, θα πρέπει να υπερασπιστούν αυτή τη γλώσσα, που από πίσω της είναι μια Ιστορία μακραίωνη.
Στην πλάτη του καθενός είναι κάτι πιο πολύτιμο από έναν μισθό. Είναι μια διαθήκη. Που εγχώριοι πουλημένοι ή τυφλοί και ξένοι εχθροί έχουν βαλθεί να την ξεχάσουμε. Κουνώντας μας για αμοιβή ένα μισθό. Πολύ μικρό για να αγοράσει το χρυσάφι μας.
