Στη Συρία οι Ρώσοι δεν επέτρεψαν να υλοποιηθούν τα σχέδια του Ρ.Τ. Ερντογάν. Σε ένα βαθμό το ίδιο ίσχυσε και στη Λιβύη, αν και εκεί ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Ιταλοί επιθυμούν την τουρκική ανάμιξη, ενώ φυσικά δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να τονίσουμε και την καθοριστική συνδρομή των δυνάμεων του στρατάρχη Χαφτάρ, ο οποίος παρά την ειδική σχέση δεκαετιών με την αμερικανική CIA, δε δίστασε να συμμαχήσει με τη Μόσχα καθόσον έβλεπε ότι αυτό θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του…
Η “Ενωμένη Ευρώπη” πάντα φοβική και με αντικρουόμενα πολλά από τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεών της, αν και αρχικά φάνηκε να υποκύπτει άνευ όρων στις νέες οικονομικές απαιτήσεις του Σουλτάνου, τελικά αναγκάστηκε να κρυφτεί -σε πρώτη φάση- πίσω από την ελληνική σθεναρή αντίσταση στον Έβρο και τελικά να αξιοποιήσει την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να προστατέψει τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά της, ως διαπραγματευτικό όπλο εναντίον του!
Γιατί κακά τα ψέματα… Ούτε η Γαλλία, ούτε η πάντα κατευναστική και πολλές φορές συμπλέουσα με τα τουρκικά τερτίπια Γερμανία θα ήταν σε θέση να κρατήσουν τη κοινή, σκληρή στάση που διατήρησαν έναντι του Ρ.Τ. Ερντογάν στις Βρυξέλλες προχθές (9 Μαρτίου), αν η ελληνική κυβέρνηση (οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε) δεν επέμενε στην απόφασή της, αφενός να κλείσει τον Έβρο και αφετέρου να απαγορεύσει την αθρόα προσέλευση λαθρομεταναστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Η ελληνική κυβέρνηση, βασιζόμενη στα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις της, ΚΕΡΔΙΣΕ ΕΠΑΞΙΑ τον σεβασμό και την εκτίμηση όχι μόνο της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Και αυτό θεωρούμε ότι είναι γεγονός, χωρίς καμία δόση υπερβολής. Οι τουρκικές προκλήσεις κατά την άποψη του γράφοντα ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ακριβώς σε αυτό… Διότι αυτή η διάθεση αντίστασης με έργα και όχι με λόγια, είναι αυτό που τινάζει στον αέρα τη στρατηγική του επίδοξου νεοσουλτάνου.
Είναι μετά από τόσες ημέρες φανερό, ότι ο Τούρκος πρόεδρος μέτρησε την Ελλάδα ως τον πιο “αδύναμο κρίκο” για να περάσει τους εκβιασμούς του στους Δυτικούς και να αναζητήσει μια εύκολη νίκη να επιδείξει στο εσωτερικό της χώρας του όπου οι φωνές αμφισβήτησης πληθαίνουν. Παρά τα δήθεν ενθουσιώδη χειροκροτήματα στην Εθνοσυνέλευση (το “Βουλή” είναι σαφώς καταλληλότερο, ο λόγος είναι ταυτόχρονα και το κίνητρο των Τούρκων να την ονομάζουν έτσι)…
Ακόμη και οι δηλώσεις των Αμερικανών αξιωματούχων το φωνάζουν αυτό… Στηρίζουν την Ελλάδα, αξιοποιώντας την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί ως μοχλό πίεσης στην Τουρκία για παραίτηση από τις κάθε λογής αξιώσεις της και κυρίως για παραίτηση από τη μόνιμη απειλή που προβάλλει τα τελευταία χρόνια, για τη σύναψη μόνιμης συμμαχικής σχέσης με τη Ρωσία και (πιθανότατα) και έξοδό της από το ΝΑΤΟ.
Και οι Ρώσοι στηρίζουν Ελλάδα χωρίς να το ομολογούν δημόσια, διότι πλέον τη χρειάζονται ως αντίβαρο στην αναξιοπιστία του Ερντογάν στη Συρία… Και οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να στηριχτούν στον “Ευρωπαίο Ακρίτα”. Κι εφόσον οι ίδιοι δεν θέλουν να πολεμήσουν, είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν με κάθε τρόπο όποιον αποφασίσει να κάνει τη βρόμικη δουλειά.
Εξάλλου, πέραν των γνωστών σχέσεων Τουρκίας-Γερμανίας, η γερμανική τρομάρα για το ενδεχόμενο νέου κύματος μεταναστών στη Γερμανία και η γνωστή εκβιαστική τακτική Ερντογάν δείχνει να βαραίνει πολύ περισσότερο σε αυτή τη συγκυρία. Κάποτε έκρυβαν τις πραγματικές διαθέσεις τους για την Τουρκία πίσω από το ελληνικό βέτο κατά της τουρκικής ενταξιακής πορείας. Ξεγυμνώθηκαν… Τώρα αναγκάζονται να πουν αλήθεια… Καλή η Τουρκία και η στρατηγική της σημασία, ισχύει όμως και το “δώσε θάρρος στον -ισλαμιστή- χωριάτη”…
Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά το ράπισμα από την “Ενωμένη Ευρώπη” στις Βρυξέλλες (γιατί περί αυτού επρόκειτο από τη στιγμή που ο Ερντογάν έφυγε για πρώτη φορά με άδεια χέρια…) και το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ (Πεντάγωνο) έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι η Τουρκία δεν θα λάβει ως βοήθεια συστήματα Patriot, αν δεν επιστρέψει στη Ρωσία τα S-400 που έχει προμηθευτεί. Κι ας έλεγε λίγες ώρες νωρίτερα ο Ερντογάν ότι οι Αμερικανοί έχουν μαλακώσει τη στάση τους. Χειρότερο άδειασμα δεν γίνεται…
Παρά την υποστήριξη της Τουρκίας από τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την εμπλοκή της πρώτης στη Συρία, λόγω της ρωσικής παρουσίας εκεί, η επίσημη αμερικανική κυβέρνηση στηρίζει ταυτόχρονα την Ελλάδα. Διότι αντιλαμβάνεται ότι και η υβριδική επίθεση που δέχεται από την “σύμμαχο”, απέχει παρασάγγας από τις αρχές και τις αξίες της Δύσης και πάντα θα ασκεί φυγόκεντρο και διαλυτική επίδραση στη συνοχή της…
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να “καταπιεί” ο Ρ.Τ. Ερντογάν. Έχει συνηθίσει σε άλλου είδους δηλώσεις από την πλευρά του State Department και από την πλευρά υψηλόβαθμων αξιωματούχων των ΗΠΑ. Ήρθε και η έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα του State Department, για να αποδείξει και στους πλέον καχύποπτους ότι οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά και πως τα αντιαμερικανικά στερεότυπα άλλων εποχών δεν προσφέρουν ερμηνευτική επάρκεια…
Προσπαθεί λοιπόν με κάθε τρόπο ο Τούρκος να προκαλέσει θερμό επεισόδιο στον Έβρο (πυροβολισμοί εναντίον ελληνικών περιπόλων από ειδικές δυνάμεις του Τουρκικού Στρατού, υπερπτήσεις μαχητικών F-16) και στο Αιγαίο (παρενόχληση σκαφών του ΛΣ/ΕΛ.ΑΚΤ), με σκοπό να αναγκάσει τους Αμερικανούς να πάρουν το μέρος του και να τον συνδράμουν σε ό,τι αφορά στις απαιτήσεις του έναντι της Ευρώπης. Δήθεν για να εξασφαλιστεί η την ειρήνη…
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να υποκύψουν… Άσχετα με το τι λέει ο κάθε Σόρος, ή οι περίεργοι τα τελευταία χρόνια New York Times, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στα ελληνικά σύνορα είναι βούτυρο στο ψωμί των ΗΠΑ. Γιατί αν μη τι άλλο γνωρίζουν ότι η σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία δεν πρόκειται ποτέ να είναι η ίδια μετά το χτύπημα της 27ης Φεβρουαρίου και τη “συμφωνία” της Μόσχας… Όχι πως δεν το γνώριζαν και από πριν οι επαρκείς επιστημονικά ακαδημαϊκοί ενασχολούμενοι συστηματικά με την Τουρκία, με στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας…
Από την πλευρά μας θα συνιστούσαμε λοιπόν στην Τουρκία να μην συνεχίσει τις ακραίες προκλήσεις. Γιατί είναι ολοένα και πιο σοβαρό πλέον το ενδεχόμενο η ελληνική πλευρά να αποφασίσει να απαντήσει. Κι αν την στηρίξουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, απλά περισσότερο από το παρελθόν, ίσως όχι απλά στην όποια διαπραγμάτευση ακολουθήσει, στην οποία δεν θα καταλήξουν οι δυο χώρες με δεδομένα τύπου Ιμίων, ο πολυχρονεμένος της Άγκυρας δεν θα στέκεται και πολύ καλά στα πόδια του την επαύριον…
Ένα τέτοιο σενάριο φαντάζει αυτό τον καιρό ολοένα και πιο πιθανό. Άσε που ορισμένοι μπορεί να κάνουν ασκήσεις επί χάρτου και να αποφαίνονται ολοένα και περισσότερο ότι ίσως και να μην είναι και πολύ κακή ιδέα. Η απεξάρτηση από το “ναρκωτικό Τουρκία” παίρνει πολύ χρόνο για τη Δύση, με τον Τούρκο πρόεδρο να κάνει ό,τι είναι δυνατό να το επισπεύσει. Μάλλον ενδιαφέρεται για την “ευρωπαϊκή υγεία”. Από ό,τι φαίνεται μόνο ο Ερντογάν δεν μπορεί να τα δει αυτά… Ή δεν θέλει να τα δει. Ή δεν τον βοηθούν οι αυλοκόλακες της κακιάς ώρας που έχει μαζέψει γύρω του. Κλασική συνταγή καταστροφής.
Ίσως να ελπίζει στη συνδρομή του Μπόρις Τζόνσον στη συνάντηση με τους ηγέτες της Ε.Ε. Μακρόν και Μέρκελ την ερχόμενη εβδομάδα… Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά όμως είναι, ότι η Βρετανία δεν είναι πια μέλος της Ε.Ε. Άρα δεν μπορεί και να μπλοκάρει αποφάσεις, σε μια στιγμή που οι ζυμώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μεγάλες, καθώς οι ηγέτες δεν μπορούν παρά να ανησυχούν με το πόσο μακριά βρίσκονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και οι αντιλήψεις τους, από τις ηγεσίες. Αυτά δεν είναι χαρμόσυνα νέα για τον Ερντογάν…
