Αυτό που πρέπει να εντοπιστεί εδώ είναι το ποια πλευρά είναι υπέρ του status quo και ποια πλευρά είναι ο ρεβιζιονιστική. Αν δεν επικεντρωθούμε σε αυτό το ζήτημα, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τη φύση της σύγκρουσης και να κρίνουμε.
Βάζοντας στον μεγεθυντικό φακό την εξωτερική πολιτική και τις κινήσεις στρατηγικής Τουρκίας και Ελλάδας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, διακρίνεται πώς η πλευρά που δεν είναι ευχαριστημένη από το παρόν status quo και επιθυμεί αλλαγή είναι αυτή της Τουρκίας. Η Άγκυρα είναι αυτή ανοίγει τη συζήτηση για τα σύνορα. Και αυτό το κάνει με δικαιολογίες του τύπου πως “αδικήθηκε” ή της “έφαγαν το δίκιο”.
Ενώ η Αθήνα κινείται με βάση τα δικαιώματα που της δόθηκαν από την Λωζάνη το Μοντρέ και την UDHS. Τα δικαιώματα αυτά επιφέρουν κάποιο μειονέκτημα στην τούρκικη πλευρά ; Αναμφίβολα ! Ωστόσο αυτά τα μειονεκτήματα είχαν προκύψει από τότε που διαμορφώθηκε το τρέχον status quo στη δεκαετία του 1920. Επί 100 χρόνια διαμορφώθηκε ένα status quo, δημιουργήθηκε ένα κοινό δίκαιο. Και αυτό το δίκαιο στηρίζεται ισχυρά τόσο από το γραπτό δίκαιο (Λωζάνη και Μοντρέ), όσο και από το UDHS και το εθιμικό δίκαιο.
Η Ελλάδα είναι ένα νησιωτικό κράτος. Στο Αιγαίο , εκτός από μερικά τουρκικά νησιά, όλα τα άλλα νησιά ανήκουν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αναμφίβολα, όλα τα ελληνικά νησια συμπεριλαμβανομένων αυτών του Αν.Αιγαιου, έχουν υφαλοκρηπίδα. Η ίδια υφαλοκρηπίδα που έχουν και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. Η Ελλάδα σύμφωνα με το ισχύον διεθνές δίκαιο έχει το δικαίωμα να επεκτείνει μέχρι τα 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα. Μάλιστα η Τουρκία που έχει αντίρρηση σε αυτό, στη Μαύρη Θάλασσα και στη Μεσόγειο έχει εφαρμόσει τα 12 μίλια.
Η τουρκική πλευρά υποστηρίζει πως το Αιγαίο είναι μία ιδιαίτερη θάλασσα. Το Αιγαίο δεν είναι μία ιδιαίτερη θάλασσα. Απλά τα νησιά του Αιγαίου ανήκουν στην Ελλάδα. Η Τουρκία με την υπογραφή που έβαλε στις συνθήκες της Λωζάννης και του Μοντρέ αποδέχτηκε αυτή την κατάσταση. Η ιστορία τελειώνει εδώ. Διότι αν είχε αντιρρήσεις γιατί υπέγραψε αυτές τις συνθήκες; Κανείς δεν μπορεί να δηλώσει πως το διεθνές δίκαιο υπόσχεται την απόλυτη ισότητα και δικαιοσύνη. Πολύ μεγάλο μέρος του διεθνούς δικαίου είναι διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες. Οι συμφωνίες της Λωζάννης και του Μοντρέ είναι κείμενα διεθνούς δικαίου. Για παράδειγμα η Τουρκία, τα κυριαρχικά δικαιώματα στα στενά της Κωνσταντινούπολης, του Τσανάκκαλε και του Μαρμαρά τα απέκτησε με τη συνθήκη του Μοντρέ. Τώρα αν για παράδειγμα κάποια κράτη που έχουν ακτές στη Μαύρη Θάλασσα εκφράσουν αντιρρήσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα που διασφαλίζει η συνθήκη του Μοντρέ στην Τουρκία και ζητήσουν να διοικούνται πάλι τα Στενά και ο Μαρμαράς από διεθνή επιτροπή, ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση της Άγκυρας;
Αυτό που δυσκολεύεται να αποδεχθεί η Άγκυρα είναι τα παρόντα σύνορα. Ανάμεσα στα χερσαία και τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα, φυσικά και τεχνικά δεν υπάρχει καμία διαφορά. Όπως η προσπάθεια να καταλάβεις μία περιοχή που βρίσκεται στα σύνορα ενός άλλου κράτους είναι επεκτατισμός έτσι και το να μην αποδέχεσαι τα θαλάσσια σύνορα ενός άλλου κράτους και να προσπαθείς χρησιμοποιώντας ισχύ να τα θέσεις υπό τον έλεγχο σου, είναι επίσης επεκτατισμός. Όταν επειδή δεν σε συμφέρει δεν αποδέχεσαι την αρχή του διεθνούς δικαίου, πώς και τα νησιά όπως και τα παράκτια κράτη, έχουν την δική τους υφαλοκρηπίδα, αυτό είναι μία προσπάθεια δημιουργίας εδάφους για επεκτατισμό. Όλος ο κόσμος το βλέπει αυτό. Εάν αυτή η θέση ήταν ειλικρινής τότε για ποιο λόγο η Τουρκία από τις αρχές της δεκαετίας του 20 μέχρι το 1950 για ένα διάστημα πάνω από 30 χρόνια, δεν το είχε θέσει ποτέ αυτό; Μήπως το σημερινό πολιτικό προσωπικό και οι γραφειοκράτες είναι πιο πατριώτες από τον Ατατούρκ ή τον Ινονού;
Γίνεται αντιληπτό πως η ενεργειακή εξάρτηση είναι απλά ένα όχημα νομιμοποίησης.
Αυτό που διακρίνεται είναι ξεκάθαρο! Το αυταρχικό καθεστώς της Άγκυρας για να καταπνίξει τα θέματα της οικονομίας που βουλιάζει και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθεί φιλοπόλεμες πολιτικές.
Μιλάμε για ένα καθεστώς το οποίο για να προστατεύσει την εξουσία του βγάζει πολεμικές κραυγές!
Σχόλιο: Ο αρθογράφος είναι Τούρκος πολιτικός επιστήμονας. παλιότερα διδασκε στην αντίστοιχη σχολή Ευλπίδων της Τουρκίας, ενώ εδώ και χρόνια ¨εξόριστος¨ πλέον διδάσκει στον Καναδά. Κανονικά θα έπρεπε να τον έχουμε σύμβουλο του υπουργείου Εξωτερικών μας. Παραθέτουμε και το κείμενο (μέρος του οποίου μεταφράσαμε) στα τουρκικά μπας και ξεστραβωθούν κάποιοι…
