Ένας απ' τους παράγοντες που καθιστούσαν την Ελλάδα ανέκαθεν ανοιχτή στις επιρροές και ευεπηρέαστη στις αλλαγές ήταν η γεωγραφική της θέση. Στο σταυροδρόμι Δύσης κι Ανατολής είχε διευρυμένους ορίζοντες, που την έκαναν να ονειρεύεται τις ''Χαμένες Πατρίδες'' και να αγγίζει τη Μεγάλη Ιδέα της, την Ιδέα του ελληνικού έθνους, που τη γέννησε το μυαλό του Ιωάννη Κωλέττη και την έκανε πράξη η διορατικότητα και διπλωματική ικανότητα του Ελ. Βενιζέλου το 1920.
Εκείνη η Μεγάλη Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων ποτέ δεν έφυγε απ' το μυαλό των Ελλήνων, ποτέ δεν έφυγε απ' το μυαλό μας, κι ας κάνουμε τώρα πως την ξεπεράσαμε, για να μη μας κολλήσουν τη ρετσινιά του ''εθνικιστή'', ενώ ξέρουν πως ο όρος αυτός έχει στη σκέψη των περισσότερων την πρώτη του σημασία: την υγιή, την ταυτισμένη με τον πατριωτισμό, την αγνή αγάπη για την πατρίδα, τη φιλοπατρία.
Βαθιά μες στην καρδιά και την εθνική μας συνείδηση έχουμε κάνει φυλαχτό το όνειρο των Χαμένων Πατρίδων και την ελπίδα που μας μετάγγισε η ευχή και κατάρα των προγόνων μας να τις πάρουμε πίσω. Να μην τις απαρνηθούμε ποτέ και να κρατηθούμε όρθιοι και αγέρωχοι, κόντρα στους χαλασμούς που είναι της μοίρας μας να δούμε.
Αυτή η ευχή και κατάρα τους όμως κατατρύχει δυστυχώς όλο και λιγότερους Έλληνες σήμερα, γιατί έχει ξεθωριάσει εντός τους η φωνή τους κι έχουν ξεχάσει τα δικαιώματά τους στο ιστορικό παρελθόν. Γι' αυτό εκχωρούν - εκχώρησαν, ήδη, το 2018 - τα ασημικά της πατρίδας μας. Πέταξαν ''τοις κυσί'' τους αγώνες και το αίμα που χύθηκε για την απελευθέρωσή της.
Εκχώρησαν αψήφιστα και μοιραία το όνομα της Μακεδονίας μας βάζοντας την υπογραφή τους σε προδοτικές συμφωνίες, που χαρίζουν στους Σλάβους εθνική και πολιτιστική υπόσταση, ταυτότητα ''μακεδονική'', η οποία επιτρέπει στους παραχαράκτες της Ιστορίας της να διεκδικήσουν μελλοντικά δικαιώματα επί των εδαφών της.
Η τροφοδότηση όμως του παρόντος ενός λαού γίνεται μέσα απ' την επιβίωση του εθνικού πολιτισμού του. Αυτό σημαίνει πως η απεμπόληση των εθνικών κεκτημένων μας στη Μακεδονία ή το Αιγαίο θα πλήξει θανάσιμα μακροπρόθεσμα την ιστορική συνέχεια του έθνους μας και το αίσθημα συλλογικότητας και αυτογνωσίας μας μέσα στον πολιτισμικό χωροχρόνο.
Κι αυτό θα είναι καταστροφικό για το μέλλον του τόπου και για το μέλλον μας, αφού κινδυνεύουμε να συρρικνωθούμε (λόγω του δημογραφικού που αντιμετωπίζουμε) και εν όψει και της επιδείνωσης του μεταναστευτικού προβλήματος (68.000 πρόσφυγες /μετανάστες έφτασαν στη χώρα μας από την Τουρκία μέσα στο 2019), που έχει σαν αποτέλεσμα να εισβάλλουν ξένα στοιχεία στη ζωή μας .
Ξένα στοιχεία που, καθώς διασπείρονται ανά την Ελλάδα στις κατά τόπους δομές φιλοξενίας της, απειλούν να τινάξουν στον αέρα τον ομοιογενή εθνικό και κοινωνικό μας ιστό και να βάλουν σε δοκιμασία το πλεονέκτημα της συνεχούς και αδιάσπαστης συνέχειας παρελθόντος-παρόντος, που μας κρατούσε ζωντανούς στο διάβα των αιώνων εμάς τους Έλληνες.
Με τα δεδομένα αυτά λογικό είναι να φοβόμαστε μήπως ξυπνήσουμε ένα πρωί και διαπιστώσουμε ότι είμαστε ανέστιοι στην ίδια μας την πατρίδα, με τη μεταφορική και κυριολεκτική έννοια του όρου.
Η προϊούσα απαξίωση των πατροπαράδοτων αξιών μας, η παρατεταμένη κρίση των θεσμών, ο εκφυλισμός των λαμπρών ιδιαιτεροτήτων μας, και η τάση μας να υποκύψουμε στην εθνομηδενιστική δίνη ενός ιδιότυπου Ολοκληρωτισμού εν Δημοκρατία, προοιωνίζονται δυσάρεστη εξέλιξη για μας στο μέλλον.
Μιλώ για Ολοκληρωτισμό που θέλει να μας επιβάλει τα διεθνιστικά πρότυπα της Νέας Τάξης πραγμάτων, τα οποία κατατείνουν στον εθνομηδενισμό και τη μειοδοσία σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας.
Πρότυπα αρνητικά και απευκταία στα οποία συγκλίνουν περιέργως Αριστεροί και Νεοφιλελεύθεροι, πολλοί εκ των οποίων έδειξαν στο πρόσφατο παρελθόν με τις πράξεις τους ότι υποτιμούν την εθνική μας παράδοση και τα εθνικά κεκτημένα μας , πράγμα που θα κάνει χειρότερα τα δεδομένα για μας στο μέλλον.
Και το μέλλον κρύβει πράγματι τα χειρότερα όσο αφήνουμε να κυριαρχεί η εθνομηδενιστική ιδεοληψία της Αριστεράς και σε χώρους της φιλελεύθερης-νεοφιλελεύθερης Δεξιάς (μέλη''Φιλελεύθερης Συμμαχίας'', που ζητούσαν προεκλογικά την αναγνώριση ''μακεδονικής μειονότητας'' στην Ελλάδα).
Κι αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την έλλειψη πνευματικότητας μεγάλων μαζών του λαού μας, την πεσμένη ψυχολογία του, την απουσία κινήτρων έμπνευσης, φρονηματισμού και δημιουργίας και την περιθωριοποίηση ή τον εξοστρακισμό των νέων λόγω ανεργίας και αναξιοκρατίας, τότε τα χειρότερα είναι τρισχειρότερα απ' ό,τι νομίζαμε.
Με δεδομένα τα παραπάνω και σε συνδυασμό με τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε λόγω μεταναστευτικού, υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε σε απώλεια της εθνικής αυτογνωσία μας λόγω του φοβικού συνδρόμου και της πολυετούς... μαθητείας μας στην αποδυνάμωση των εθνικών αντανακλαστικών μας, με κίνδυνο να χάσουμε την εθνική και κρατική μας υπόσταση και να χαθούμε κάποια στιγμή - κάτω απ' το βάρος και του δημογραφικού μας προβλήματος - στη λήθη του χρόνου.
Τα παραδείγματα της απώλειας ενός έθνους στο ιστορικό παρελθόν είναι πολλά, υπαρκτά, και δεδομένα, αρχής γενομένης απ' το βασίλειο της Κομμαγηνής, που καταλύθηκε από τους Πέρσες, περιήλθε στο βασίλειο των Σελευκιδών (επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου), μετά αποσπάστηκε κι έζησε σαν ανεξάρτητο βασίλειο (162 πΧ), μέχρι που σβήστηκε απ' τον χάρτη της ιστορίας και χάθηκε μέσα στο χρόνο.
Ένα δεύτερο, συγγενέστερο προς την τύχη των χαμένων πατρίδων μας, είναι το παράδειγμα των Ασσυρίων [χριστιανών ορθοδόξων απ' το Κουρδιστάν της ΝΑ Τουρκίας (Άνω Μεσοποταμίας)], που είχαν την τύχη των Ποντίων και των Αρμενίων.
Το γεγονός έγινε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1890 (σε πρώτη φάση) και κατά την περίοδο 1922-25 (σε δεύτερη). Σ' αυτήν την τελευταία 750.000 (από ένα εκατομμύριο που ήταν συνολικά) Ασσύριοι, Χαλδαίοι και Σύριοι έπεσαν θύματα μαζικής σφαγής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και τότε δε βρέθηκε κανείς να τους βοηθήσει... Όπως, πιστεύω, ότι δε θα μπει κανείς στη φωτιά για μας από τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ (πλην, ίσως, της Γαλλίας) σε μια πιθανή σύγκρουσή μας με την Τουρκία, απ' τη στιγμή που κι εμείς θα προτιμούσαμε να απέχουμε από εμπόλεμη σύρραξη, για να μην προκαλέσουμε τον κουρσάρο της Μεσογείου, που δείχνει να διακατέχεται απ' την ίδια κατακτητική διάθεση με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Αυτή ακριβώς η κατακτητική διάθεση του γείτονα εξ Ανατολών (στο πρόσωπο του Προέδρου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν) να υφαρπάξει κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, όπως και ο φόβος μας μήπως μείνουμε μόνοι την κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης με τους Τούρκους, είναι οι λόγοι που κρατούν δεμένα τα χέρια μας και αντιδράμε συμβιβαστικά, με ηττοπαθή στάση, που εκλαμβάνεται όμως απ' τον απέναντι ως αδυναμία και αδιέξοδο...
Είναι προφανές όμως ότι η φοβική στάση μας τους αποθρασύνει περισσότερο και ταυτόχρονα κατεβάζει στο Ναδίρ την ψυχολογία μας και την ψυχολογία των στρατευμένων παιδιών μας. Γι' αυτό ευθύνη της κυβέρνησης είναι να ενεργεί ως Προμηθέας και όχι ως Επιμηθέας των γεγονότων στην Εξωτερική μας πολιτική.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει, έστω και την τελευταία στιγμή, να καλύψει τα κενά στις εξοπλιστικές μας ανάγκες και να αναθεωρήσει την πολιτική του κατευνασμού, δηλαδή της ηττοπάθειας, στο πνεύμα του ''σφάξε με Αγά μου, ν' αγιάσω''.
Μπορεί να απευχόμαστε όλοι τον πόλεμο, αλλά θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να τον αντιμετωπίσουμε υπερασπιζόμενοι με αυταπάρνηση της εθνική μας Επικράτεια και τα όσια και τα ιερά που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Το επιβάλλει η εθνική μας συνείδηση, το επιβάλει η Ιστορία μας και το ένδοξο παρελθόν μας.
Η αίσθηση του εθνικού χρέους πρέπει να είναι πάνω απ' όλα, όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε την εθνική υπόσταση της χώρας μας. Η ηττοπαθής συμπεριφορά δεν ταιριάζει στους Έλληνες, που πρέπει να έχουν - παρά τα δυσμενή δεδομένα - την ενσυναίσθηση του ιστορικού τους καθήκοντος.
Η Τουρκία, το ξέρουμε, βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στο απόγειο της ισχύος της και της ψυχολογίας του λαού και του στρατού της, λόγω της προηγηθείσας επίτευξης της εισβολής στη Συρία και της ολοκλήρωσης με επιτυχία της πρώτης φάσης των σχεδίων της για την ''Γαλάζια Πατρίδα''.
Η σύντομη ''περιπέτεια'' του Ερντογάν στην Συρία, όπου εξουδετέρωσε τους Κούρδους ''τρομοκράτες'' εκκενώνοντας τα ΒΑ σύνορα που χωρίζουν τη χώρα του απ' αυτήν, μετέθεσε το ενδιαφέρον του προς εμάς, την Ελλάδα και την Κύπρο, ενόψει των προκαταρκτικών των γεωτρήσεων των δύο χωρών στις ΑΟΖ τους.
Τη δική της ΑΟΖ η μεν Ελλάδα από δειλία έναντι του Τούρκου ''αφέντη'' δεν έχει οριοθετήσει ακόμα, ενώ η Κύπρος δε μπόρεσε να το κάνει γιατί η Τουρκία έχει κάνει κατάληψη με τα πλοία της στα θαλάσσια οικόπεδα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με τα δεδομένα αυτά, οι εταιρίες πετρελαίου που ανέλαβαν τη γεώτρηση των κυπριακών υδρογονανθράκων ''αρνούνται να μπουν σε περιοχές αμφισβητούμενες, όπου υπάρχει κίνδυνος συρράξεων''. Κι έτσι η υπόθεση άντλησης του κυπριακού υποθαλάσσιου πλούτου παραμένει ως έχει...
Ο Ταγίπ Ερντογάν, αναμφίβολα, παραβιάζει αυθαίρετα τα κυριαρχικά τους δικαιώματα είτε όταν τρυπά την υφαλοκρηπίδα της Κύπρου, είτε όταν απειλεί ότι θα τρυπήσει και τη δικιά μας στο Καστελόριζο ή την Κρήτη, χωρίς να δείχνει διάθεση κανείς απ' το ΝΑΤΟ ή την ΕΕ, να τον σταματήσει...
Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε στο σημείο προ ημερών να καθορίσουν συνωμοτικά ΑΟΖ η Τουρκία με τη Λιβύη ''διαρρηγνύοντας'' τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και της Ελλάδας.
Η παρανομία είναι δεδομένη, αν και ο Τούρκος Πρόεδρος κινήθηκε αστραπιαία και κοινοποίησε ήδη στον ΟΗΕ τις νέες συντεταγμένες που ακυρώνουν την Κρήτη, σε μια προσπάθεια να επισπεύσει την νομιμοποίησή τους σε βάρος των δικαιωμάτων μας για γεωτρήσεις εκεί.
Ωστόσο το ανησυχητικό είναι ότι το ΝΑΤΟ παραβλέπει μονίμως όλες τις παραβιάσεις σε Συρία και Κύπρο αφήνοντας τον Ερντογάν να αξιοποιεί, ως ισχυρός, τη δύναμη της πυγμής του επί των ανίσχυρων.
Ωστόσο όσο ισχυρός και να είναι ο Τούρκος απέναντι, όταν διακυβεύεται η εθνική υπόσταση της πατρίδας μας, τινάζεται στον αέρα κάθε ανάλυση συσχετισμού των δυνάμεων, αφού - όπως είπαμε - το εθνικό χρέος είναι πάνω απ' όλα. Έτσι κι αλλιώς εμείς οι Έλληνες πολεμούσαμε πάντα με πολύ ισχυρότερους αντιπάλους και τους νικούσαμε.
Τελευταίο παράδειγμα είναι ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, όπου οι συσχετισμοί δυνάμεων ήταν συντριπτικά υπέρ των Ιταλών εισβολέων. Και όμως είπαμε το αθάνατο ''ΟΧΙ'' δια στόματος Μεταξά. Και όμως ήμασταν εμείς που βγήκαμε νικητές στο πεδίο της μάχης!..
Η Δόξα του '40 θα μπορούσε να γίνει υπόδειγμα θάρρους, ενότητας, στρατιωτικής ετοιμότητας και πειθαρχίας για τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία μας. Είναι προφανές, ασφαλώς, ότι απευχόμαστε έναν πόλεμο. Είναι προφανές ότι δεν επιθυμούμε μια πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία. Αλλά όλα έχουν ένα όριο. Δεν μπορεί όλες οι προκλήσεις σε βάρος μας να μένουν αναπάντητες.
Από την άλλη πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα για να αποφύγουμε τη λάθος αντίδραση που θα μας εκθέσει στα μάτια της κοινής γνώμης. Γιατί, όπως βλέπετε, η Τουρκία κάνει μεθοδικές και προσεκτικές κινήσεις, για να μην της πουν πως κινείται εκτός Διεθνούς πλαισίου.
Τώρα θα μου πείτε, δικαιολογημένα, πως το Μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη δεν ήταν εντός των Διεθνών κανόνων. Σύμφωνοι, αλλά όσο νομικά αβάσιμη κι αν ήταν η ''συμφωνία'' της, ο Πρόεδρός της φρόντισε να κάνει τις αναγκαίες κινήσεις για να την ''νομιμοποιήσει''. Ως προς το... περιτύλιγμα, εννοείται'', γιατί σ' αυτό αποσκοπούσε στέλνοντάς την στον ΟΗΕ, αφού όρισε προηγουμένως τις συντεταγμένες όπου θα κινηθούν τα ερευνητικά σκάφη του στην Κρήτη.
Όπως βλέπετε, στόχος του είναι να κάνει τις παρανομίες του να φαίνονται νομιμοποιημένες. Είναι δυνατός παίκτης στη σκακιέρα της Μεσογείου ο Ερντογάν και η αυτοπεποίθηση που έχει τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο. Ωστόσο δεν ενεργεί παρορμητικά, όπως πριν. Γιατί και στην περίπτωση της Συρίας ενήργησε όχι αυθαίρετα, αλλά βάσει σχεδίου.
Πριν απ' την εισβολή, αν θυμάστε, είχε συζητήσει το θέμα με τον Τραμπ και τον Πούτιν κι αφού πήρε το πράσινο φως απ' αυτούς, έκανε αυτό που έκανε. Μ' άλλα λόγια, Ρωσία και Αμερική ήξεραν τι θα γινόταν και τον άφησαν να το κάνει, πράγμα που μεγαλώνει τις ανησυχίες μας γιατί νιώθουμε ξεκρέμαστοι εν μέσω αλληλοκάλυψης συμφερόντων...
Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να πανικοβαλλόμαστε, γιατί ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός που μπορεί να λυγίσει και το πιο δυνατό στράτευμα. Είναι απευκταίο, όπως προείπα, ένα θερμό επεισόδιο που μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη.
Και να μη οδηγήσει όμως σ' αυτήν, φτάνει μια ολιγόωρη κατάληψη ελληνικού εδάφους για να μας δημιουργήσουν πρόβλημα οι Τούρκοι ''γκριζάροντας'' την περιοχή που τους ενδιαφέρει γεωστρατηγικά, όπως έγινε στα Ίμια το 1996. Στα Ίμια που τα κατέλαβαν αιφνιδιαστικά, χωρίς να τα ανακαταλάβουμε εμείς, για να αποκαταστήσουμε τη ζημιά που μας έγινε...
Με δεδομένο αυτό το τραγικό γεγονός (που στοίχισε τη ζωή σε τρεις ήρωες ιπταμένους μας) και τη στρατηγική της Τουρκίας να δημιουργεί de facto καταστάσεις για να πάρει στο τέλος αυτό που θέλει, πρέπει να ρίξουμε όλο το βάρος στη φύλαξη των νησιών και βραχονησίδων του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά και των συνόρων μας στον Έβρο.
Από εκεί, ενδέχεται - απ' τον Έβρο - να ξεκινήσουν οι επιθετικές της κινήσεις, για να μας αποπροσανατολίσει και να αποσπάσει την προσοχή μας απ' τα νησιά, ώστε να μας αιφνιδιάσει με απόβαση λίγο αργότερα. Κι αυτό το ''αργότερα'' μπορεί να είναι διαφορά λίγων ημερών ή και ωρών ακόμα.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρέπει να έχουμε έτοιμη τη στρατηγική αντιμετώπισής της, γιατί αν αφήσουμε τον φόβο να κυριαρχήσει στις αντιδράσεις μας, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι. Το ενδεχόμενο την πιο κρίσιμη στιγμή να είμαστε μόνοι είναι το πιο πιθανό, αλλά δεν πρέπει να μας τρομάζει, γιατί έχουμε... νικηφόρα εμπειρία στην μοναξιά.
Γι' αυτό αυτή δεν πρέπει να μας τρομάζει, αλλά να ισχυροποιεί τα αντανακλαστικά μας και να χαλυβδώνει την ψυχή μας γεμίζοντάς την με θάρρος κι αποφασιστικότητα, ώστε να υπερασπιστούμε με αυταπάρνηση τη γη μας, τα εδάφη μας, που απελευθερώθηκαν με κρουνούς αίματος των προγόνων μας και γι' αυτό πρέπει να διαφυλαχθούν στο όνομα των θυσιών τους και για την επιβίωση της πατρίδας μας.
Τα ασημικά της πατρίδας μας εκχωρήθηκαν, δυστυχώς, απ' τους άφρονες που μας κυβέρνησαν. Ας μην εκχωρηθούν τώρα και τα χρυσαφικά της... Αν μη τι άλλο, αυτό θα συνιστά έγκλημα διαρκείας...
''Κρινιώ Καλογερίδου''
