Ο αφελληνισμός της δημόσιας εκπαίδευσης ήταν ορατός ως σχέδιο, ακόμα και πριν από το ζημιογόνο για το έθνος μας «πέρασμα» της Μαρίας Ρεπούση από τους «διαδρόμους» της ισχύος, που εφάπτονται με εκείνους της κρατικής εξουσίας.
Η αναφορά της Μαρίας Ρεπούση στο βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού για τον «συνωστισμό» στην προκυμαία της Σμύρνης δεν ήταν τυχαίο περιστατικό, μια κακιά στιγμή του πολιτικού βίου της χώρας. Αυτή η αθλιότητα που προσέβαλε θανάσιμα τη μνήμη των θυμάτων του γενοκτόνου Κεμάλ ήταν ένα από τα θεαματικότερα και ηχηρότερα τεκμήρια της θανάσιμης νεοταξικής στροφής που είχε πάρει η δημόσια εκπαίδευση.
Δεν ήταν, ωστόσο, η πρώτη απόδειξη της επί το ανθελληνικότερο στροφής και, δυστυχώς, ούτε η τελευταία. Το σχέδιο εκτελείται κανονικά, ανεμπόδιστα και γρήγορα.
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να εξεταστεί και η «παράλειψη» του υπουργείου Παιδείας να φροντίσει ώστε η ύλη της Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου, που αφορά τα πρώτα βήματα του νεότερου ελληνικού κράτους, να μην τελειώνει το 1843... Οι μαθητές αυτής της τάξης θα υποχρεωθούν να αποστηθίσουν μια κολοβωμένη, ανιστόρητη Ιστορία!
Οταν κάποιον μαθητή τον τροφοδοτήσεις με εκπαιδευτικό υλικό ως το 1843 θα του δώσεις μια λειψή εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας και, όλως τυχαίως, αυτές οι ελλείψεις θα ευνοήσουν ιδιαίτερα όλες τις δυνάμεις και τις χώρες που εγείρουν αξιώσεις σε βάρος της πατρίδας μας.
Η διδασκαλία ιστορικών μαθημάτων που ολοκληρώνονται την περίοδο του Οθωνα εκ των πραγμάτων παραλείπει καμπές του συλλογικού βίου κεφαλαιώδους σημασίας, όπως είναι ο Μακεδονικός Αγώνας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η Μικρασιατική Εκστρατεία και η Καταστροφή που ακολούθησε, το ιταλικό τελεσίγραφο, το «ΟΧΙ» και η νίκη επί των Ιταλών, η γερμανική Κατοχή κ.ά.
Από την αμνημοσύνη ευνοούνται μόνο οι εχθροί της Ελλάδας, όχι οι Ελληνες. Η Ιστορία δεν είναι ένα παρελθόν που δεν σχετίζεται με το τώρα. Αντιθέτως, το παρόν βασίζεται στο παρελθόν και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σωστά στις προκλήσεις τού σήμερα, αν δεν γνωρίζουν τι συνέβη χθες...
