Η είδηση πέρασε στα «ψιλά», αλλά είναι πολύ σημαντική: Το βράδυ της Πέμπτης, έγινε γνωστό ότι η Τουρκία απελευθέρωσε 18 Σύρους στρατιώτες, τους οποίους είχε συλλάβει κατά τις συγκρούσεις που έγιναν στη μεθόριο των δύο χωρών τις τελευταίες ημέρες. Από τη στιγμή, δηλαδή, που οι δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ αναπτύχθηκαν στις κουρδικές περιοχές, δήθεν για να τις προφυλάξουν από τους Τούρκους και τους συμμάχους τους.
Αυτό το μικρό διάστημα ήταν αρκετό, όμως, για να καταλάβουν οι πάντες ότι ο συριακός στρατός είναι απολύτως ανεπαρκής για να αντισταθεί σε μια καλά οργανωμένη και εξοπλισμένη πολεμική μηχανή, όπως αυτή της Τουρκίας. Εάν, μάλιστα, δεν είχε τη στήριξη των Ρώσων – τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και με τους πυραύλους, τους δορυφόρους και τα αεροπλάνα τους – τότε δεν θα ήταν υπερβολή εάν ισχυριζόμασταν ότι εάν γινόταν πόλεμος ανάμεσα στις δύο χώρες, οι Τούρκοι κομάντος θα μπορούσαν να παρελάσουν στο κέντρο της Δαμασκού μέσα σε λίγα 24ωρα από την έναρξή του!
Ίσως ορισμένοι να θεωρούν ότι πρόκειται για υπερβολή. Ας τους θυμίσουμε, λοιπόν, δύο γεγονότα τα οποία είναι αδιαμφισβήτητα.
Το πρώτο, κατά χρονική σειρά, είναι η αποχώρηση του ιστορικού ηγέτη των Κούρδων, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από τη Συρία όπου ουσιαστικά βρισκόταν το αρχηγείο του, το 1998. Η εξέλιξη αυτή ήρθε μετά την ευθεία απειλή της Άγκυρας (με τη στήριξη των ΗΠΑ) ότι δεν θα δίσταζε να εισβάλει στη Συρία για να φτάσει στον μεγάλο της εχθρό – κάτι που έκανε τον πατέρα του νυν μονάρχη, Χαφέζ αλ-Άσαντ, να συνθηκολογήσει χωρίς μάχη, γνωρίζοντας ότι θα την έχανε εύκολα.
Το δεύτερο γεγονός αφορά στον εμφύλιο που ξέσπασε στη Συρία το 2011. Τότε, λοιπόν, μια από τις πρώτες αποφάσεις που έλαβε ο Μπασάρ αλ-Άσαντ (είχε αναλάβει τα ηνία από το 2000, μετά τον θάνατο του πατέρα του) ήταν να αποχωρήσει από το βόρειο τμήμα της χώρας, παραχωρώντας ντε φάκτο τον έλεγχό τους στις κουρδικές οργανώσεις, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του γύρω από τις ζωτικής σημασίας περιοχές της Συρίας, γύρω από τη Δαμασκό και τη Λατάκεια. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, τα επόμενα χρόνια ο στρατός του είχε περιέλθει σε τόσο δεινή θέση από τις επιθέσεις τζιχαντιστών και λοιπής αντιπολίτευσης, ώστε όλοι θεωρούσαν ζήτημα χρόνου να δουν τον Άσαντ να έχει την τύχη του Καντάφι και του Σαντάμ Χουσεΐν.
Η κατάσταση άλλαξε ριζικά μόνο όταν επενέβη στρατιωτικά η Ρωσία στον πόλεμο, το φθινόπωρο του 2015. Από τότε και σταδιακά, η Δαμασκός έχει αρχίσει να ανακτά τον έλεγχο σημαντικών πόλεων και εδαφών, ενώ ο Άσαντ αισθάνεται τόσο ισχυρός που δεν διστάζει να ζητά την αποκατάσταση της κυριαρχίας του σε ολόκληρη την επικράτεια. Συχνά-πυκνά, μάλιστα, απειλεί ότι θα τιμωρήσει σκληρά όποιον τολμήσει να παραβιάσει τα σύνορά της – με λόγια που αποδεικνύονται κυριολεκτικά του... αέρα, μιας και τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Ισραηλινοί μπαίνουν και βγαίνουν όποτε θέλουν και βομβαρδίζουν κατά βούληση.
Οι τελευταίες δε εξελίξεις και οι αλλεπάλληλες ταπεινώσεις που γνωρίζουν οι συριακές μονάδες από τις αντίστοιχες τουρκικές σε κάθε εμπλοκή στη βόρεια Συρία, συνιστούν μία ακόμη απόδειξη των πραγματικών δυνατοτήτων που έχει η Δαμασκός. Όσο για τη δήθεν εγγύηση και ασφάλεια που θα απολάμβαναν οι Κούρδοι με την έλευση του συριακού κυβερνητικού στρατού, είναι έωλη και οι ίδιοι έχουν καταλάβει πολύ γρήγορα ότι οι δικές τους ετοιμοπόλεμες και έμπειρες ένοπλες ομάδες έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες και είναι σαφώς πιο αξιόπιστες. Ο μοναδικός δε λόγος που η Τουρκία δεν συνεχίζει την εισβολή είναι η πολιτική συμφωνία που έχει κάνει ο Ερντογάν με τον Πούτιν και όχι, βεβαίως, ο φόβος που έχει απέναντι στον Άσαντ.
Ο Σύριος μονάρχης το γνωρίζει, άλλωστε, καλά. Εάν κάποια στιγμή και για κάποιο λόγο οι Ρώσοι τον πουλήσουν ή αποφασίσουν να τον θυσιάσουν, δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα να διασωθεί. Και θα «εξαφανιστεί» πολύ προτού οι Τούρκοι παρελάσουν στο κέντρο της Δαμασκού.
