Σκέφτομαι (όσο πιο βαθιά μπορώ) τις στιγμές που ο Ευαγόρας, ο αγαπημένος Μανώλης Γλέζος, ο ήρωας Σολωμός Σολωμού κατέβαζαν τη σημαία του εχθρού...
Ανεξάρτητα από τον "χωροχρόνο" και τις συνθήκες της εποχής τους, ένιωσαν και οι τρεις τους το ίδιο συναίσθημα, το οποίο πρέπει να ήταν μεγαλειώδες και υπέροχο, βαθύ και αμιγώς προσωπικό για τον καθένα τους, ωστόσο κοινό...
Όλοι τους έχουν περάσει στην Ιστορία ως Ήρωες δοξασμένοι και όχι ως "συναισθηματικά ανώριμοι άντρες", όπως ισχυρίζονται οι επικριτές του 16χρονου Σάββα που κατέβασε και αυτός την τουρκική σημαία.
Πολύ αμφιβάλλω αν εκείνοι - έστω και παρορμητικά- θα τολμούσαν να κατεβάσουν τη σημαία του εχθρού...
Ελάχιστοι άλλωστε το κάνουν... μετρημένοι...
Όλοι οι Ήρωές μας έβριθαν συναισθημάτων και αρετών, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για «ανεύθυνο συναισθηματισμό και παρορμητισμό»;
Ή να τους επικρίνει για το «νεαρό της ηλικίας» τους;
Οι πάσης φύσεως "ορθολογιστές" και "τεχνοκράτες" πρέπει αντί να επικρίνουν με τόση ευκολία, να κατανοήσουν ότι το συναίσθημα πρωτίστως είναι αυτό που εμπνέει, καθοδηγεί νοερά οποιονδήποτε αγώνα και συν Θεώ τελικά θριαμβεύει...
Ευτυχώς...
Σοφία Παπανικολάου
