Η παγκόσμια απειλή του κορωναϊού καταρρίπτει και εμπράκτως τους μύθους περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και κοινής στρατηγικής αντιμετώπισης εξωτερικών κινδύνων.
Το Βερολίνο έφτασε πολύ κοντά στο να ελέγχει τις ζωές των Ευρωπαίων, ακόμη και σε τομείς οικογενειακού προϋπολογισμού, αλλά αποδείχτηκε ανέτοιμο να εκπληρώσει τον ηγετικό του ρόλο, αντιμετωπίζοντας και για λογαριασμό των πιο αδύναμων, μία ακραία κρίση δημόσιας υγείας.
Ακόμη και την οικονομική βοήθεια «τσιγκουνεύεται» βάζοντας όρους και προϋποθέσεις για να ξεκλειδώσει τα λεφτά του ESM, λες και είναι προσωπικός κουμπαράς του Ρέγκλιγκ. Διστάζει και για τα ευρω-ομόλογα επειδή υπάρχουν «οικονομικές ανισότητες» ανάμεσα στα κράτη και οι Γερμανοί «θα επιβαρυνθούν περισσότερο». Την ώρα που οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν ακρίδες στον ευρωπαικό νότο…
Βεβαίως μπροστά στην ανυπαρξία κοινής γραμμής για την αναχαίτιση της πανδημίας, η κάθε κυβέρνηση κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο και δεν ζητά άδεια από την Καγκελαρία για να κλείσει επιχειρήσεις και μαγαζιά ή να κατεβάσει τους διακόπτες της οικονομίας. Ομοίως, όταν χρειαστεί να ρίξει λεφτά για να ανακουφίσει τους πολίτες της και ολόκληρους κλάδους παραγωγής ή υπηρεσιών που πλήττονται ανεπανόρθωτα, θα το κάνει, με ότι πόρους διαθέτει, χωρίς να κοιτάξει τους κανόνες δημοσιονομικού «καθωσπρεπισμού», που μέχρι πρότινος αποτελούσαν το ευαγγέλιο στην ΕΕ.
Πρακτικά δηλαδή επειδή η πανδημία αντιμετωπίζεται πλέον ως εθνική απειλή, κάθε κράτος-μέλος ασκεί δική του πολιτική στην λογική… «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Με προεξάρχουσα φυσικά την ίδια την Γερμανία!
Βλέποντας τον κίνδυνο να βρεθούν μπροστά σε μία γενικευμένη… ευρωπαϊκή ανυποταξία, δημοσιονομική και όχι μόνο, οι Γερμανοί θα ξεσφίξουν λίγο τα λουριά, αφού όμως πρώτα εξασφάλισαν τα δικά τους νώτα: Προγράμματα στήριξης «μαμούθ», ειδικά ταμεία αρωγής και πακέτα βοήθειας που σε μέγεθος είναι εφάμιλλα όσων αποφασίζονται για το σύνολο της ΕΕ!
Το μόνο πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι να σταματήσουν μέσω κρατικών ενισχύσεων, ακόμη και εθνικοποιήσεων, τυχόν επιθετικές εξαγορές στρατηγικών επιχειρήσεων από τρίτους και να κρατήσουν όρθια την βιομηχανία τους για να ηγεμονεύσει ανενόχλητη, αρπάζοντας τις ευκαιρίες στην παγκόσμια οικονομία την επόμενη μέρα της κρίσης.
Η λογική της γερμανικής διαχείρισης παραπέμπει στο «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν». Απαγόρευσαν τις εξαγωγές φαρμακευτικών υλικών και νοσοκομειακού εξοπλισμού για να έχουν επάρκεια, ψάχνουν μανιωδώς το εμβόλιο, προμηθεύονται τεράστιες ποσότητες χλωροκίνης που φαίνεται ότι συμβάλει στην καταπολέμηση του κορωναϊού και γενικώς…δεν δίνουν στη μάνα τους νερό μέχρι να περάσει η καταιγίδα.
Με 25 χιλιάδες κλίνες ΜΕΘ (έναντι…500 στην Ελλάδα) που θα μπορούσαν να διπλασιαστούν και επάρκεια αναπνευστήρων, καθώς οι δύο μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής τους βρίσκονται στο έδαφος της, η Γερμανία είναι ίσως η μόνη χώρα που θα μπορούσε να μείνει με τα ρολά ανοιχτά για να μην καταστραφεί η οικονομία της. Θα μπορούσε ακόμη και να προσδοκά ότι θα εκμεταλλευθεί την κρίση προς όφελος της.
Μόνο που όταν απαλλαγούμε από τον Covid-19 κάποιες άλλες οικονομίες θα τα έχουν «τινάξει», η βόμβα του χρέους θα έχει πυροδοτηθεί και βεβαίως τα κράτη θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι σε ειδικές και ακραίες συνθήκες πορεύονται μόνα τους. Χωρίς σωσίβιο από το Βερολίνο.
Οι Ιταλοί δεν θα συγχωρήσουν ποτέ την ιδιοτέλεια της Γερμανίας κι ας τραγουδούν το Bella Ciao κάποιοι Γερμανοί στα μπαλκόνια. Η Γαλλία πιθανότατα θα έχει τραυματιστεί βαριά. Οι Σκανδιναβικές χώρες θα κάνουν λογαριασμό για τον δικό τους μοναχικό δρόμο. Και βέβαια η δημοσιονομική πειθαρχία θα έχει ντε φάκτο καταρρεύσει, χωρίς ορατή προοπτική επαναφοράς της.
Η Γερμανία λοιπόν, άπληστη και άκαρδη, μπορεί να αντέξει και σε αυτή την κρίση. Όμως η Ευρώπη που ονειρευόταν να ποδηγετήσει δεν θα υπάρχει την επόμενη μέρα…
Γιώργος Χαβαλιάς
HellasJournal
