Μέσα στα πολλά μεγαλοιδεατικά και βαρύγδουπα που εκστομίζει ο Ταγίπ Ερντογάν το τελευταίο διάστημα είπε και μια μεγάλη αλήθεια. Οτι η Ελλάδα έχει μισο-συμβιβαστεί με το νέο καθεστώς στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό που σχεδίασε ο ίδιος με το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο και επιβάλει εμπράκτως με την πολιτική της κανονιοφόρου.
Εχει δίκιο ο Ερντογάν γιατί η αστική πολιτική τάξη της Ελλάδας έχει προ πολλού συμβιβαστει με την «φινλανδοποίηση» της χώρας μας ως απαραίτητο τίμημα για την επιβίωση του συστήματος μακριά από αχρείαστες περιπέτειες και αναταράξεις. Με την εκχώρηση έστω, μέσω σαλαμοποιήσης, εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις αφήνουν τα τρένα να περνούν χωρίς να κάνουν τίποτα για να εμποδίσουν την τουρκική επέκταση. Κλασσικό παράδειγμα μιας αντίληψης διαρκούς «εξευμενισμού» του εχθρού υπό τον διάχυτο φόβο ότι μία σύρραξη μπορεί να στοιχίσει πολύ ακριβότερα από την ανοχή των προκλήσεων. Και με την ψευδαίσθηση ασφαλώς ότι αυτές οι προκλήσεις δεν αποτελούν συνολική αμφισβήτηση του κορμού εδαφικής κυριαρχίας, αλλά υπενθύμιση της ανάγκης(σ.σ. ρεαλιστικής ακόμη και κατά παραδοχή Ελλήνων πολιτικών και «διανοητών»!)να μοιράσουμε κάποια δικαιώματα στο Αιγαίο…
Η ψευδαίσθηση αυτή ενισχύθηκε επί ηγεσίας Ερντογάν, κυρίως επειδή θεωρήθηκε ότι ο φιλόδοξος Τούρκος ηγέτης έχει ως στρατηγική προτεραιότητα την εδραίωση της επιρροής του στην Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο. Και τώρα που ο Σουλτάνος αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την Ανατολική Μεσόγειο η ελληνική διπλωματία της αμεριμνησίας και της αποχαύνωσης τρέχει και δεν φτάνει…
Διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις που υπηρέτησαν με συνέπεια το δόγμα του ενδοτισμού απέφυγαν να εκβιάσουν την Αλβανία για την οριοθέτηση ΑΟΖ, απέτυχαν να διασκεδάσουν τις επιφυλάξεις της Αιγύπτου και να συμφωνήσουν από κοινού σε συντεταγμένες καθορισμού θαλασσίων ζωνών και για ανεξήγητους λόγους δίστασαν να προχωρήσουν σε μία αμυντική σύμπραξη με το Ισραήλ, αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως επίσημη πρωτεύουσα του κράτους αυτού, όπως ήδη έχει κάνει η Αμερική του Τράμπ.
Σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί την ίδια ακριβώς τακτική κάνοντας ότι δεν βλέπει τις ωμές παραβιάσεις της θαλάσσιας εθνικής κυριαρχίας στην Κύπρο και κλωτσώντας το τενεκεδάκι της επερχόμενης αντιπαράθεσης στο Αιγαίο, όλο και πιο πέρα με την ελπίδα πώς δεν θα προκύψει στην θητεία της.
Το μοιραίο λάθος είναι ότι όλοι σχεδόν οι Ελληνες συστημικοί opinion makers, κοινοβουλευτικοί, αναλυτές και μέσα ενημέρωσης, προσωποποιούν την αναθεωρητική πολιτική της γειτονικής χώρας στον Ερντογάν. Προσδοκώντας ότι αν φύγει αυτός από το προσκήνιο θα κερδίσουμε χρόνο και θα μπορέσουμε να συνομολογήσουμε «συμβιβαστικές» λύσεις, τύπου Χάγης, με μια πιο διαλλακτική και «συνεννοήσιμη» τουρκική ηγεσία.
Πρόκειται για τραγική πλάνη. Γιατί η επόμενη τουρκική κυβέρνηση θα προέλθει από κόμματα που σήμερα υποδαυλίζουν την αναθεωρητική εις βάρος της Ελλάδας ατζέντα. Και σφυροκοπούν ανελέητα τον Ερντογάν επειδή, ασχολείται με τις θαλάσσιες γεωτρήσεις και ξεχνά τα 16 νησιά που «παρανόμως έχει καταλάβει η Ελλάδα, χωρίς να διαθέτει σε αυτά κυριαρχικά δικαιώματα, απορρέοντα από τις διεθνείς συνθήκες».
Δεν έχει σημασία αν τα υπό διεκδίκηση ελληνικά νησιά είναι 16, 18, 25 ή…127. Οι απίθανες θεωρίες των τουρκικών πολιτικών κομμάτων ποικίλουν και προσαρμόζονται κατά καιρούς σε όλα τα γούστα. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανοιχτή εδαφική αμφισβήτηση, την οποία σε αντίθεση με σύσσωμη την τουρκική αντιπολίτευση, προς το παρόν ο Ερντογάν αποφεύγει, περιοριζόμενος στον σφετερισμό θαλάσσιων κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Όταν και εφόσον απολέσει την εξουσία ο νυν Τούρκος πρόεδρος, θα προκύψει κυβέρνηση εμπλουτισμένη με πολιτικές δυνάμεις που κοιτούν κατά προτεραιότητα προς τη Δύση και το Αιγαίο. Και όχι μονοσήμαντα προς την Μέση Ανατολή, τον αραβικό κόσμο και τους αδελφούς μουσουλμάνους.
Αυτή η αλλαγή προσανατολισμού θα είναι και η ποιοτική διαφορά στις τουρκικές διεκδικήσεις. Και αυτές οι διεκδικήσεις θα ξεδιπλωθούν πλέον σε ένα ιδιαίτερα ευνοικό για την Τουρκία διεθνές κλίμα. Γιατί η αποχώρηση Ερντογάν θα ευχαριστήσει σφόδρα μεγάλες δυνάμεις που προσεύχονται να τον ξεφορτωθούν, αλλά δεν τολμούν να τον αγνοήσουν επειδή τον φοβούνται.
Οι διάδοχοι του, με συγκεκριμένες εδαφικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο θα έχουν και τις πλάτες των ξένων που θα μας σπρώχνουν, όπως ακριβώς μας έσπρωξαν και στην περίπτωση των Σκοπίων, σε μία «διευθέτηση» του συνόλου των «ελληνοτουρκικών διαφορών», δηλαδή των μονομερών διεκδικήσεων της Αγκυρας.
Κάποιοι αναρωτιούνται αν αυτό θα γίνει έπειτα από μία επίδειξη ισχύος εις βάρος της Ελλάδας με κατάλυση εδαφικής κυριαρχίας ή έμπρακτη υφαρπαγή κυριαρχικού δικαιώματος. Δεν είναι απαραίτητο. Οσο υπάρχουν κυβερνήσεις προθύμων στην Αθήνα, τόσο η φινλανδοποίηση θα εδραιώνεται. Με ή χωρίς Ερντογάν, με ή χωρίς θερμά επεισόδια. Δυστυχώς…
