Στο προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε πως η Αθήνα δεν έχει πολλές επιλογές αν πράγματι ήθελε να αποτρέψει – διπλωματικά και πολιτικά – τα τετελεσμένα των συμφωνιών Τουρκίας-Λιβύης (βλ. ).
Αν δεν προβεί σε επίσημη οριοθέτηση Ελληνικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας μέχρι την Κύπρο, όπως προβλέπεται στο άρθρο 74 και 283 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, με διάβημα στον ΟΗΕ κατά της τουρκολιβυκής παραβίασης του ελληνικού εθνικού χώρου, μετά παρέλευση 40 ημερών ανοίγει ο δρόμος για ένα ολέθριο «θερμό επεισόδιο» το οποίο επιδιώκει φανερά η Τουρκία με ανεξέλεγκτα επακόλουθα.
Δυστυχώς, έκτοτε πληθαίνουν καθημερινά οι ενδείξεις, όχι μόνο πως δεν υπάρχει πρόθεση ειρηνικής αποτροπής των Τουρκικών τετελεσμένων με αντίμετρα ισοδυνάμου αποτελέσματος από ελληνικής πλευράς.
Γίνεται αντιληπτό πως η Αθήνα έχει αποδεχθεί, αν δεν «προσβλέπει» κιόλας, σε μια «ελεγχόμενη» πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία που θα επεκτείνει και θα κατοχυρώσει αυτά τα τετελεσμένα.
Η φαινομενικά ανεξήγητη “μοιρολατρεία” υποκρύπτει όμως πιθανό δόλο προσυμφωνημένου “ατυχήματος”, δεδομένου ότι έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο της Κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη,
- τόσο η ασύμμετρη εσωτερική απειλή του λαθροεποικισμού (που ελέγχεται από τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και διεθνή δίκτυα διακινητών με ταμπέλα ΜΚΟ),
- όσο και η κλιμάκωση της τουρκικής “προβολής ισχύος” κατά της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας σε ολόκληρο το Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη και την Μακεδονία.
Πρόκειται για εκρηκτικό μίγμα εσωτερικής Άλωσης και υβριδικού πολέμου που φτάνει στο αποκορύφωμά του μετά από δεκαετίες ολέθριων πολιτικών επιλογών ενδοτισμού, δουλοπρέπειας και “τουρκοφοβίας”, για τις οποίες ουδέποτε ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός.
Αντί να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης — γεγονός που θα έθετε εξωτερικούς συμμάχους, φίλους και εχθρούς προ των ευθυνών τους — το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης προτιμά την συστηματική ηθική καταρράκωση, φυσική εθνοκάθαρση και γενοκτονία των Ελλήνων στα χέρια των πιο αδίστακτων εχθρών τους.
Ακόμα και τώρα, προσφέρεται η εναλλακτική στρατηγική μιας ήρεμης αποφασιστικότητας και “συνετού ρισκου” με εφικτούς στόχους εθνικής αξιοπρέπειας και όρους διεθνούς δικαίου. Κανείς δεν θέτει δίλημμα «Υποταγή ή Πόλεμος». Εξάλλου, ο κίνδυνος μιας έντιμης “ήττας” σε μια μάχη μέχρις εσχάτων για Λευτεριά, έχει προβλέψιμο “κόστος” που θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά στις επεκτατικές βλέψεις του Αντίπαλου.
Αλλά φαίνεται πως κάποιοι προετοιμάζονται για την νέα ανθρωποθυσία μερικών ηρωικών Ελλήνων η οποία θα σφραγίσει το προβλεπόμενο “συναινετικό ατύχημα” τύπου Ιμίων του 1996, για να οδηγηθούμε αισίως στην πολυπόθητη …Χάγη με συνυποσχετικό Τουρκοκρατίας.
Αυτή τη φορά όμως, ένα προσυμφωνημένο «θερμό επεισόδιο» θα είναι πολύ πιο απρόβλεπτο από την οπερέτα των Ιμίων του 1996, καθώς η Τουρκία έχει δείξει στη Συρία και αλλού πως δεν σέβεται κανένα προσυμφωνημένο «όριο» στο μακρόπνοο σχεδιασμό της Νεο-οθωμανικής εκδίκησης για το 1821.
Επιπλέον, οι δύο πλευρές γνωρίζουν πως το “θερμό επεισόδιο” δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια μόνο εστία ελεγχόμενης αντιπαράθεσης γύρω από μερικές βραχονησίδες.
Μετά τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, η κρίση ξεδιπλώνεται ταυτόχρονα σε πολλαπλές εστίες έντασης, ανάμεσα στις οποίες θα χρειαστεί να επιλέξει ο Ερντογάν πού θα “υποχωρήσει” για να “πάμε στη Χάγη”, με τετελεσμένα γεγονότα, τουρκικά “δικαιώματα” και συνυποσχετικό…συγκυριαρχίας σε όλη την έκταση της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Δηλαδή σε ολόκληρες τις περιοχές των νησιώτικων συμπλεγμάτων Δωδεκανήσου, Καστελόριζου-Κύπρου μέχρι νοτίως της Κρήτης (βλ. Χάρτες).
Γι αυτό η Τουρκία κάνει ήδη πρόβες “ατυχήματος” με θύμα τους Έλληνες και θεατή την ηγεσία τους. Επιζητεί και κλιμακώνει την κρίση αγνοώντας το ρίσκο απομόνωσης ή κυρώσεων, καθώς ποντάρει στη δυναμική αναδιάταξης ισορροπιών και αναθεώρησης του status quo που εγκυμονεί ένα θερμό επεισόδιο ή “ατύχημα” στο Αιγαίο.
Εκτός από την αυξανόμενη πίεση των λαθρο-εισβολέων, η Τουρκία καταφεύγει σε υπερσυγκέντρωση δυνάμεων του πολεμικού της ναυτικού στη θάλασσα με παρενοχλήσεις εμπορικών πλοίων και ψαράδων, ενώ προκαλεί επικίνδυνες αερομαχίες και υπερπτήσεις μαχητικών F-16 που αμφισβητούν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας ακόμη και σε ύψος 500 ποδιών πάνω από το κατοικημένο νησί των Οινουσσών.
Η Αθήνα αρκείται σε επαφές με ηγέτες μεγάλων δυνάμεων που τηρούν στάση Πόντιου Πιλάτου, για να εξασφαλίσει στοιχειώδεις «εγγυήσεις» από Γερμανία, Ε.Ε., Ρωσία, Γαλλία και ΗΠΑ οτι η κατάσταση μετά από πιθανό «ατύχημα» δεν θα «ξεφύγει» σε χρόνο, «έκταση» και θύματα.
Αν ο Μητσοτάκης και ο Δένδιας ήθελαν να αποφύγουν ή να αποτρέψουν διπλωματικά αντί να συμπράξουν σε «επεισόδιο» που ετοιμάζει πυρετωδώς η Τουρκία, έπρεπε τώρα να συζητούν κυρίως με ΚΥΠΡΟ, ΙΣΡΑΗΛ και ΑΙΓΥΠΤΟ για κοινό μέτωπο και συντονισμένες κινήσεις στον ΟΗΕ μπλοκαρίσματος της διπλής Συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης.
Αντί να καλοπιάνει μερικούς ενίοτε φιλικούς γείτονες στα βόρεια Βαλκάνια, ο Δένδιας τους βρίζει, μιλώντας για “Βαλκάνιους καυγατζήδες” όταν αναφέρεται στη Τουρκία – αυτός, ο Ευρωπαίος δουλοπάροικος!!!
Με την ψοφοδεή και αναξιόπιστη στάση της, η Αθήνα ενθαρρύνει δυνητικούς συμμάχους της να βγάλουν την ουρά τους απέξω από τη κρίση με την Τουρκία και το σκηνοθετημένο πολεμικό «δράμα» που ετοιμάζει μετά την πρωτοχρονιά.
Η αλλαγή στάσης ακόμα και του Ισραήλ υπέρ της Τουρκίας φαίνεται καθαρά σε χθεσινό δημοσίευμα της Haaretz, που απηχεί τις απόψεις της Ισραηλινής διπλωματίας.
«Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας δεν έχουν ακόμα πραγματικά αποκατασταθεί, αλλά τώρα το Ισραήλ προσέχει να μην θυμώσει την Τουρκία, λόγω της ανησυχίας για το μέλλον ενός αγωγού ανάμεσα στα Ισραηλινά κοιτάσματα φυσικού αερίου και την Ευρώπη», γράφει η Haaretz και προσθέτει, αγνοώντας παντελώς Ελλάδα και Κύπρο:
«Τώρα που η Τουρκία έχει υπογράψει μια συμφωνία με τη Λιβύη για τα θαλάσσια σύνορά τους, το Ισραήλ ίσως χρειαστεί να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα για την εγκατάσταση του αγωγού φυσικού αερίου και την πληρωμή δικαιωμάτων στην Τουρκία.»
Σημειωτέον, πως τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο ήταν ο κύριος μοχλός αναθέρμανσης των σχέσεων Ελλάδος-Ισραήλ την τελευταία δεκαετία. Τώρα, η σφήνα Τουρκίας-Λιβύης απειλεί να εξαερώσει αυτές τις σχέσεις, ιδίως αν η Τουρκία καταφέρει να επεκτείνει τη δικαιοδοσία της, εκτοπίζοντας οριστικά την Ελλάδα στην περιοχή.
