Αυξάνονται οι φωνές, εντός των τειχών, που προβλέπουν ολοκληρωτική κατάρρευση της Τουρκίας εξαιτίας της μεγαλομανίας του ηγέτης της.
«Η Τουρκία βιώνει τη σχιζοφρένεια στην πολιτική ζωή, μία σχιζοφρένεια που γεννιέται από τον αυταρχισμό και τον αναχρονιστικό, μη ρεαλιστικό πολιτικό λόγο του σουλτάνου», ισχυρίζεται ο Doğa Ulaş Eralp, Τούρκος πολιτικός αναλυτής.
Απολυταρχικά καθεστώτα με δημοκρατικό μανδύα ωθούν τους πολίτες στην προσαρμογή της συμπεριφοράς τους με τις αξίες που εντάσσονται στο πολιτικό σύστημα. Με την ψευδαίσθηση της επιλογής και της ελευθερίας υποτάσσονται στα θέλω του «δικτάτορα».
Σε ατομικό επίπεδο, αυτή η ασυμφωνία μεταξύ των προσδοκιών αξίας ενός ατόμου και των πραγματικών αξιών τους οδηγεί σε αυτό που είναι γνωστό ως «γνωστική ασυμφωνία», ένας όρος που επινοήθηκε από τον διάσημο Αμερικανό ψυχολόγο Leon Festinger. Βασική πρόταση της θεωρίας αυτής είναι η εξής: Το άτομο έχει την τάση να μειώνει την ασυμφωνία που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ δύο γνωστικών στοιχείων αντιφατικών μεταξύ τους.
Τα πλουραλιστικά δημοκρατικά καθεστώτα επιτρέπουν μια ευκολότερη έξοδο από αυτό το αίνιγμα φέρνοντας διαφορετικές εναλλακτικές λύσεις που αναζωογονούν τις κοινωνικές και πολιτικές αξίες σύμφωνα με την εκάστοτε πολιτική πραγματικότητα. Τα απολυταρχικά καθεστώτα δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια.
Ωστόσο, το προτεκτοράτο του Ερντογάν έρχεται σε αντίθεση με την ίδια φύση των ανθρώπινων κοινωνιών, οι οποίες αλλάζουν και προσαρμόζονται συνεχώς. «Το τουρκικό εγχείρημα θα ολοκληρωθεί με την ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος. Τα παραδείγματα πολλά αλλά το πιο κραυγαλέο είναι το ανατολικό μπλοκ μετά την πτώση του Τείχους. Η Τουρκία δεν μπορεί να διαφύγει της μοίρας της».
Οι πρόσφατες οπισθοδρομικές κινήσεις της Τουρκίας – η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, οι περιορισμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ώθηση για απόσυρση από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, μια ολοένα και πιο έντονη απαίτηση για ανασύσταση του ισλαμικού χαλιφάτου – είναι η αρχή του τέλους.
Η «σχιζοφρενική κατάσταση» της εγχώριας πολιτικής εκτίθεται μέσω ενός επιθετικού συνόλου στόχων στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. «Η χώρα απομονώνεται όλο και περισσότερο από το ΝΑΤΟ και άλλους συνασπισμούς της Δύσης, με την προοπτική ένταξης στην ΕΕ να φαντάζει αστεία. Ως εκ τούτου, η υπερεθνικιστική συμμαχία του Ερντογάν παίζει τις πιθανότητές της σε μια σειρά από «ξεσπάσματα», όπως αυτά σε Συρία, Λιβύη και Ανατολική Μεσόγειο. Οι επιθετικές, κοντόφθαλμες πολιτικές της Άγκυρας την θέτουν σε αντίθεση με την Ελλάδα, την Κύπρο, καθώς επίσης την Αίγυπτο και τη Γαλλία ενώ και η Ρωσία δεν φαντάζει πλέον ο πιο πιστός εταίρος.
«Ο Ερντογάν μπορεί να μην επιθυμεί να το παραδεχτεί, αλλά είναι ένας αδύναμος ηγέτης. Για να παραμείνει στην εξουσία, πρέπει να βασίζεται όλο και περισσότερο στον, ασταθή, στρατιωτικό συνασπισμό που έχει εγκαθιδρύσει καθώς και σε εξτρεμιστικές ομάδες εντός και εκτός των συνόρων», και συνεχίζει, «δημιουργεί εχθρούς, πολέμους, κρίσεις, για να καλύψει τις αδυναμίες τους», αλλά το πλήρωμα του χρόνου πλησιάζει.
