Αρθρογράφος: Βασίλης Καπούλας

“Ή ο Μπάιντεν παραχωρεί προνόμια τύπου Βιετνάμ και Ινδίας στην Τουρκία ή το διαζύγιο θα είναι οριστικό και μη αναστρέψιμο. Η παλιά σχέση Τουρκίας-ΗΠΑ πέθανε για πάντα” τονίζει ο Walter Russell Mead, διακεκριμένος συνεργάτης στρατηγικής και πολιτικής ανάλυσης στο Ινστιτούτο Hudson και αρθρογράφος για τη Wall Street Journal.

Τα όσα φιλοτουρκικά λέει ο Walter Russell Mead δυστυχώς αντικατοπτρίζουν και τον εμφύλιο που μαίνεται στις τάξεις της αμερικανικής γραφειοκρατίας και του State Department. Αν δεν υπήρχε αυτή η σύγκρουση απόψεων, πολλά πράγματα και εξελίξεις θα είχαν προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς.

Το σενάριο που προκρίνει ο Walter Russell Mead είναι “εφιαλτικό” για την Ελλάδα καθώς προτείνει να “γίνει η Τουρκία περιφερειακή Υπερδύναμη με τις ευλογίες των ΗΠΑ προκειμένου να μην χαθεί για το ΝΑΤΟ”.

Ευτυχώς το σενάριο έχει ελάχιστες πιθανότητες υλοποίησης καθώς μακροπρόθεσμα πάλι θα καταλήξει στο σημείο το οποίο προσπαθούν οι ΗΠΑ να αποφύγουν τώρα: Την οριστική φυγή της Τουρκίας. Άλλωστε Ινδία και Βιετνάμ δεν είναι στο ΝΑΤΟ όπως η Τουρκία.

Ας δούμε τι αναφέρει.

“Ο Μπάιντεν πρέπει να επανασχεδιάσει την Συμμαχία με την Τουρκία”

“Ο Μπάιντεν πρέπει να επανασχεδιάσει την Συμμαχία με την Τουρκία.

Το μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, δεν είναι ο απόλυτα κοσμικός, δυτικοποιημένος σύμμαχος του Ψυχρού Πολέμου που ήταν κάποτε – διευθύνεται τώρα από έναν λαϊκιστή ισλαμιστή που αγοράζει όπλα από τη Ρωσία, παρεμβαίνει στρατιωτικά στην περιοχή και απομακρύνεται από τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς κανόνες και αξίες.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες την επόμενη εβδομάδα, θα πρέπει να επανασχεδιάσει τη συμμαχία των ΗΠΑ με την Τουρκία.

Ο Μπάιντεν «πρέπει να αναπτύξει έναν νέο τρόπο σκέψης για αυτήν τη σημαντική σχέση», ανέφερε ο Mead σε άρθρο του στο περιοδικό τη Δευτέρα.

Άκρως φιλοτουρκικές εισηγήσεις προς τον Μπάιντεν

«Παρά την τρέχουσα αποξένωσή τους, η Αμερική και η Τουρκία έχουν κοινά συμφέροντα.

Και οι δύο χώρες θα ήθελαν να δουν ειρήνη και τάξη στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ (άκρως φιλοτουρκικές φαντασιώσεις του αναλυτή). Και οι δύο θα ήθελαν να περιοριστεί η επιρροή του Ιράν. Και οι δύο θα ήθελαν να περιορίσουν τη δύναμη της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, τον Εύξεινο Πόντο και τον Καύκασο. Και σε όλη την απέραντη έκταση της Κεντρικής Ασίας, τόσο η Άγκυρα όσο και η Ουάσινγκτον θα ήθελαν να δουν χώρες όπως το Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν και το Κιργιζιστάν να αντιστέκονται στις ρωσικές και κινεζικές προσπάθειες να τις διπλώσουν σε αναζωογονητικά αυτοκρατορικά συστήματα”.

Ό, τι κι αν συμβεί στον Ερντογάν, η Τουρκία μπορεί να γίνει πιο σύγχρονη, αλλά δεν θα γίνει απαραίτητα πιο Δυτική ή πιο δημοκρατική.

Η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας θα συνεχίσει να γίνεται πιο ανεξάρτητη και λιγότερο προβλέψιμη. Εάν η Ουάσιγκτον αναμένει από την Τουρκία να συμπεριφέρεται όπως η Ολλανδία, η Νορβηγία ή η Ισπανία, η σχέση θα απογοητεύσει και τα δύο μέρη.

Αλλά αν ο Λευκός Οίκος μπορεί να αρχίσει να σκέφτεται για την Τουρκία με τον τρόπο που σκέφτεται για εταίρους όπως το Βιετνάμ και η Ινδία, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μπορούν και οι δύο να εκτιμήσουν την πραγματική γεωπολιτική αξία της Άγκυρας και να διαχειριστούν με μεγαλύτερη προσοχή τις εντάσεις που αναπόφευκτα θα εμφανιστούν.

Η δουλειά του Μπάιντεν στη συνάντησή του με τον Ερντογάν δεν είναι να σώσει την παλιά αμερικανική-τουρκική συμμαχία, αλλά να θέσει τα θεμέλια για μια νέα».