Η Ικαρία. Το νησί της χαράς, των υπέροχων παραλιών, του εναλλακτικού τουρισμού και της μακροζωίας.
Η μικρή κουκίδα του ανατολικού Αιγαίου μπορεί να είναι διάσημη για τον χαλαρό τρόπο ζωής και να συνδέθηκε με ξέγνοιαστες διακοπές, ήταν όμως η μελέτη για την μακροζωία που έκανε όλο τον πλανήτη να προφέρει το όνομά της.
Το μικρό νησί των 8.423 κατοίκων αποτελεί μία από τις πέντε περιοχές του πλανήτη με τους μακροβιότερους κατοίκους.
Ζουν καλά, είναι εξωστρεφείς, ασκούνται καθημερινά αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι τρέφονται σωστά. Με διατροφή πλούσια σε όσπρια, λαχανικά, φρούτα και ψάρια. Με προτίμηση στην κατανάλωση ελληνικού καφέ και μέτρια κατανάλωση κρασιού, οι Ικαριώτες μετρούν περισσότερα χρόνια από τους υπόλοιπους Έλληνες και κυρίως πιο ποιοτικά.
Ένα από τα μυστικά της μακροζωίας τους είναι και μια υπερτροφή η οποία καλλιεργείται στο νησί και ονομάζεται κολοκάσι ή αλλιώς αγκινάρα της Ιερουσαλήμ (όσοι έχετε επισκεφθεί την Κύπρο, πιθανότατα το γνωρίζετε).
Το Κολοκάσι καλλιεργείται στην Ικαρία. Είναι ποώδες φυτό που φθάνει σε ύψος τα 1,50 - 2,00 μέτρα. Αυτό που καταναλώνουμε είναι ο βολβός του που μοιάζει με αυτόν της σελινόριζας. Είναι πλούσιο σε άμυλο και η γεύση του θυμίζει εκείνη της γλυκοπατάτας.
Εσωτερικά είναι λευκό και σκληρό όπως και η πατάτα. Το κολοκάσι (όπως και τα φύλλα του) δεν πρέπει να καταναλωθούν ωμά αφού εκτός από τις ευεργετικές τους ιδιότητες, περιέχεται και μία εξαιρετικά τοξική ουσία, το οξαλικό ασβέστιο. Η ουσία αυτή χάνεται όταν βράζουμε τον βολβό.
Είναι πολύ θρεπτικό, πλούσιο σε βιταμίνες Β6, C, E, μαγνήσιο, φώσφορο και κάλιο. Τα φύλλα του τα οποία επίσης τρώγονται είναι μια καλή πηγή βιταμινών Α και C και περιέχουν περισσότερη πρωτεΐνη από τους βολβούς.
Ιστορικά, θεωρείται ότι το κολοκάσι βοήθησε στην επιβίωση των ντόπιων από την πείνα, κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου.
