Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα για το ψήφισμα του αδούλωτου συμβουλίου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, η οποία σε μια έκτακτη (από κάθε άποψη είμαι σίγουρος) συνεδρίαση αποφάσισε να διακόψει κάθε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση μέχρι η τελευταία να ανακαλέσει την απόφασή της για κατασκευή κλειστών δομών φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Γνωρίζω ότι οι Έλληνες πολιτικοί και ιδιαιτέρως οι Έλληνες πολιτικοί της αυτοδιοίκησης φημίζονται για τη γενναιότητά τους αλλά ο Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου και η παρέα του ξεπέρασαν κάθε όριο γενναιότητας και δημιούργησαν ένα ηρωικό παράδειγμα που σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει τραγούδι που θα τραγουδούν υπερήφανα ελληνόπουλα μπροστά σε τυχερές που δεν ακούν Καρυάτιδες.
Θέλω να πω πως θέλει κότσια για να αρνηθείς χρηματοδοτήσεις για παιδεία, υγεία, δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και για την ίδια σου τη μισθοδοσία. Θέλει μεγάλη γενναιότητα να αρνηθείς κάθε κρατική χρηματοδότηση για το μεταναστευτικό όπως και κάθε μελλοντικό ΕΣΠΑ. Θέλει τεράστια μαγκιά να μπορείς να πεις «δεν σε έχω ανάγκη, μπορώ και μόνος μου» και να προχωρήσεις μπροστά.
Μια τεράστια μαγκιά που δεν μπορούμε παρά να τη σεβαστούμε.
Ειδικά από τη στιγμή που όποιον εκπρόσωπο της τοπικής αυτοδιοίκησης από τα νησιά στα οποία πρόκειται να κατασκευαστούν τα κλειστά κέντρα και αν ακούσω, έχει έτοιμη λύση: καμία κατασκευή κανενός κλειστού κέντρου πουθενά στο νησί, άμεση εξέταση της αίτησης ασύλου, άμεση επιστροφή όσων δεν δικαιούνται άσυλο.
Μάλιστα φίλες, φίλοι και υπόλοιποι. Όλα αυτά τα χρόνια παλεύουμε με το μεταναστευτικό ενώ η λύση είναι τόσο απλή. Καμία κατασκευή κανενός κλειστού κέντρου πουθενά στο νησί, άμεση εξέταση της αίτησης ασύλου, άμεση επιστροφή όσων δεν δικαιούνται άσυλο.
Πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς μέχρι τώρα;
Μπορεί να φταίει ότι η ζωή και η πραγματικότητα έχουν όρια τα οποία η φαντασία και η παραμυθο-χώρα δεν έχουν, αλλά και πάλι αυτό δεν είναι δικαιολογία. Αφού οι άνθρωποι το λένε απλά και καθαρά ότι η λύση είναι καμία κατασκευή κανενός κλειστού κέντρου πουθενά στο νησί, άμεση εξέταση της αίτησης ασύλου και άμεση επιστροφή όσων δεν δικαιούνται άσυλο, κάτι παραπάνω θα ξέρουν.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ακόμα και μια γρήγορη αξιολόγηση χιλιάδων ανθρώπων δεν παύει να είναι μια νομική διαδικασία και θα πάρει καιρό, καλό είναι να κατασκευαστεί ένα κλειστό κέντρο για να μένουν αυτοί οι άνθρωποι. Κάποιος άλλος μπορεί να πει πως το κλειστό κέντρο χρειάζεται και επειδή οι μεταναστευτικές ροές ποτέ δεν θα γίνουν μηδενικές και οι άνθρωποι ποτέ δεν θα σταματήσουν να θέλουν να ζήσουν στις πλούσιες και φιλελεύθερες χώρες της Δύσης. Και κάποιος τρίτος μπορεί να πει πως τα απαραίτητα αυτά κλειστά κέντρα καλό είναι -σε αντίθεση με τα υφιστάμενα ανοιχτά– να μην κατασκευαστούν δίπλα ή μέσα σε κατοικημένες περιοχές.
Αλλά οι κάτοικοι των νησιών (που σίγουρα ξέρουν πολύ καλύτερα) δεν τα θέλουν τα κλειστά κέντρα ούτε μακρυά από κατοικημένες περιοχές ούτε πουθενά. Δεν τα θέλουν καθόλου. Όπως ο εκλεγμένος περιφερειάρχης και οι εκλεγμένοι περιφερειακοί τους σύμβουλοι δεν θέλουν καμία συνεργασία με την κυβέρνηση.
Γιατί να τους χαλάσουμε το χατήρι;
Δεν είναι πολύ καλύτερο η κυβέρνηση να αφήσει τους νησιώτες να λύσουν μόνοι τους το πρόβλημά τους αφού και τις λύσεις ξέρουν και πάρε δώσε δεν θέλουν; Δεν είναι καλύτερο η ανεπιθύμητη κυβέρνηση να αφήσει τα νησιά στην ησυχία τους; Είναι, αν μην τι άλλο, αγένεια να χώνεσαι κάπου που δεν σε θέλουν.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι νομίζω πως στο θέμα των νησιών του Βορείου Αιγαίου το έχουμε παρα-κουράσει και δεν πρέπει. Έχουμε παρα-μπεί σε μια διαδικασία συζητήσεων και απόψεων και υποδείξεων. Και κακώς η κυβέρνηση παίρνει αποφάσεις και σχεδιάζει την επιβολή τους. Ας αφήσουμε τους νησιώτες να κάνουν τα κουμάντα τους όπως και όπου θέλουν, όπως και όπως ξέρουν κι εμείς ας παρακολουθούμε από απόσταση να δούμε πώς τα καταφέρνουν. Μακριά κι αγαπημένοι. Και μπράβο μας και καλή τους τύχη.
Μάνος Βουλαρίνος
