29 12 2019. Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης στο "Βήμα": "Θέλουμε να έχουμε λόγο στις εξελίξεις στη Λιβύη. Ζήτησα, και θα το ζητήσω ακόμη πιο επιτακτικά, να συμμετάσχουμε και εμείς στη διαδικασία του Βερολίνου. Γιατί συμμετέχει η Τουρκία και όχι η Ελλάδα;"
12 1 2020. Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας στον "Σκάϊ": "Όχι, δεν θα είμαστε (σ.σ. στη Διάσκεψη του Βερολίνου). Προσπαθούμε, αλλά δεν σας κρύβω ότι η διαδικασία του Βερολίνου είναι μια πολύ μακρά διαδικασία. Σε αυτή τη διαδικασία η Ελλάδα δεν έχει συμπεριληφθεί. Μάλιστα, επανειλημμένα προς τη γερμανική πλευρά, και προς την κα. Μέρκελ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει εκφράσει την απόλυτη θέληση της ελληνικής πλευράς να αποτελεί μέρος αυτής της διαδικασίας".
Η Ελλάδα, ως όλα δείχνουν, λοιπόν, μένει εκτός της διαδικασίας του Βερολίνου που στόχο έχει να προωθήσει την ειρηνική διευθέτηση της συνεχιζόμενης λιβυκής, εμφύλιας αντιπαράθεσης. Εάν ληφθεί υπόψιν η παραπάνω δήλωση Δένδια, τότε είναι προφανές ότι το Βερολίνο, παρά τις κρούσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, που μένει να διευκρινίσει ο ίδιος ποιες ήταν και τι απάντησε η κ.Μέρκελ, είναι αρνητικό στη συμμετοχή της Ελλάδας. Αντίθετα, επιβλήθηκε η παρουσία της Τουρκίας στη Διάσκεψη, η οποία σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Γερμανίδας καγκελαρίου, θα γίνει οπωσδήποτε εντός του Ιανουαρίου.
Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που η Γερμανία αντιμετωπίζει κατά αυτό τον απαράδεκτο τρόπο την Ελλάδα. Τα ίδια έπραττε και με την αντίστοιχη "διαδικασία του Βερολίνου" για τα Δυτικά Βαλκάνια και τα Σκόπια, οπότε, επίσης είχε αποκλείσει την Ελλάδα. Και μόνον τα τελευταία χρόνια δέχτηκε να είναι παρούσα.
Η νέα άρνηση της Γερμανίας, ωστόσο, εύλογα γεννά τα εξής ερωτήματα: Πίεσε η Αθήνα το Βερολίνο για να αποσπάσει τη θετική συγκατάθεσή του ή αρκέστηκε σε ευχολόγια; Εφόσον υπάρχει άρνηση, σκοπεύει η Αθήνα να λάβει "αντίμετρα" σε βάρος του Βερολίνου, και να μπλοκάρει, εντός της ΕΕ, προτάσεις που θεωρεί ιδιαίτερης σημασίας η Γερμανία, και σκοπεύει να κατεβάσει προς έγκριση από τα κράτη - μέλη; Έχει τέτοιες προθέσεις η Αθήνα ή στο όνομα του ότι οι "Γερμανοί είναι φίλοι μας", θα καταπιεί αμάσητη και αυτή τη νέα εκδήλωση της γερμανικής αλαζονείας; Έχει προβεί στα απαραίτητα διαβήματα διαμαρτυρίας προς τον Γερμανό πρέσβη στην Ελλάδα; Με ποιο σκεπτικό συγκεκριμένα το Βερολίνο αρνήθηκε τη συμμετοχή της Ελλάδας; Ο κ.Δένδιας και η κυβέρνηση αποφεύγουν εντέχνως να δώσουν κάθε απάντηση σε αυτό.
Πολύ περισσότερο, έχει κινηθεί η Αθήνα προς την κατεύθυνση της Μόσχας; Έχει ζητήσει από τη Ρωσία να συναινέσει, ή πολύ περισσότερο να προτείνει την Ελλάδα, για να συμμετάσχει στη διαδικασία του Βερολίνου; Να σημειωθεί ότι τα προηγούμενα χρόνια, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η Ελλάδα είχε ζητήσει από τη Μόσχα να ενταχθεί σε μια άλλη, άκρως σημαντική διεθνή πρωτοβουλία, στην οποία επίσης μετείχε η Τουρκία, αλλά η Μόσχα ουδέποτε απάντησε (!).
Άκρως σημαντικό είναι ότι ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέϊ Λαβρόφ, αμέσως μετά την πρόσφατη συνάντηση Πούτιν - Ερντογάν, στην Τουρκία, βάζοντας ανοικτά πλάτη στην πρωτοβουλία της Μέρκελ, ανέφερε ότι η Μόσχα στηρίζει αναφανδόν τη διαδικασία του Βερολίνου, με την προϋπόθεση ότι σε αυτή θα μετάσχουν οι χώρες - γείτονες της Λιβύης. Ήταν προφανές ότι προέβη σε αυτή τη δήλωση, προκειμένου, αφενός να μπει η "πρωτοβουλία του Βερολίνου" ως "σφήνα" στις ΗΠΑ, αφετέρου να ενισχυθεί η βαρύτητα της συμμετοχής της Αιγύπτου, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο στις λιβυκές υποθέσεις, καθώς και της Αλγερίας και της Τυνησίας. Να σημειωθεί ότι στην Τυνησία ταξίδεψε ο Ερντογάν και στην Αλγερία ο Τσαβούσογλου.
Εκτός αυτών των χωρών, όμως, θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη έχουν η Ελλάδα και η Ιταλία. Η Ιταλία, "εταίρος" της χώρας μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μετέχει στη Διάσκεψη. Η Ελλάδα, όμως, όχι. Πολύ περισσότερο ρόλο - κλειδί έχει η Τουρκία, η οποία δεν είναι γείτονας της Λιβύης, εκτός, βέβαια, του σουρεαλιστικού σεναρίου της συμφωνίας "γειτονίας" που υπέγραψε η Άγκυρα με την "κυβέρνηση" - μαριονέτα της Τρίπολης. Η Αθήνα έχει κάνει γι' αυτό κρούσεις στους "εταίρους" μας, στη Ρώμη; Διότι, εάν και η Ρώμη ποιεί τη νήσσαν, τότε φαίνεται θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να πιεστεί η Ιταλία να υπογράψει με την Ελλάδα μια συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ των δυο χωρών, τέτοια, βέβαια, που να ευνοούνται τα ελληνικά συμφέροντα και στο Αιγαίο.
Να σημειωθεί ότι μόλις προχθές, η Αγκέλα Μέρκελ βρέθηκε στη Μόσχα, ενώ σχεδιάζει το αμέσως επόμενο διάστημα να ταξιδέψει στην Τουρκία. Επίσης, σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ, και ο Ερντογάν πρόκειται να επισκεφθεί τη Γερμανία, ενώ δεν αποκλείεται (αν και ουδόλως έχει διευκρινιστεί) να παραβρεθεί στη Διάσκεψη του Βερολίνου. Επίσης, στη Μόσχα βρέθηκαν και οι εκπρόσωποι των αντιμαχόμενων πλευρών της Λιβύης, ο στρατάρχης, Χαλίφα Χάφταρ και ο "πρωθυπουργός", Φαγιέντ Αλ Σαράζ, προκειμένου να προωθηθεί μια συμφωνία εκεχειρίας.
Αυτή η κινητικότητα που αναπτύσσεται τελευταία με αντικείμενο την εμπόλεμη χώρα, δείχνει ξεκάθαρα ότι Ρωσία και Τουρκία εμπλέκονται ενεργά στις λιβυκές υποθέσεις και προωθούν επίλυση της κρίσης, με ό,τι θετικό συνεπάγεται για τα συμφέροντά τους την επόμενη ημέρα στη Λιβύη. Να σημειωθεί πως την ίδια στιγμή, η Άγκυρα ανάγκασε τον Σαράζ να υπογράψει συμφωνία για τα χρέη της Λιβύης προς την Τουρκία, εξαιτίας της απώλειας εσόδων που είχε, λόγω των μη εκτελεσμένων έργων τα οποία είχε αναλάβει επί Καντάφι, αλλά, όταν το 2011 ξέσπασε η εμφύλια σύγκρουση, σταμάτησαν.
Προφανώς, Ρωσία και Τουρκία δεν είναι οι μόνες χώρες που αποσκοπούν να έχουν το πάνω χέρι στη Λιβύη την επόμενη ημέρα. Είναι το Κατάρ που μαζί με την Τουρκία, στηρίζει χρηματικά την "κυβέρνηση" της Τρίπολης, είναι η Αίγυπτος, η Γαλλία και η Σαουδική Αραβία που "παίζουν" το χαρτί του Χάφταρ, όπως και η Ιταλία που πατάει και στις δυο βάρκες, ανάλογα ποια κυβέρνηση υπάρχει στη Ρώμη. Για παράδειγμα, όσο ήταν ο επικεφαλής της ακραίας ευρωσκεπτικιστικής, "Λέγκας του Βορρά", Ματέο Σαλβίνι, αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης και υπουργός Εσωτερικών, η Ρώμη τα πήγαινε (λόγω του Μεταναστευτικού) "υπέροχα" με τον Σαράζ.
Το εντυπωσιακό, και παράλληλα απαράδεκτο, είναι ότι, μόλις τώρα, αίφνης, άπαντες "ξύπνησαν" και ζητούν ειρηνική επίλυση της κρίσης. Κι' αυτό παρά το γεγονός ότι:
-Η εμφύλια σύγκρουση στη Λιβύη άρχισε τον Φεβρουάριο του 2011,
-Κορυφώθηκε το Φθινόπωρο του ιδίου έτους, οπότε δολοφονήθηκε ο Μουαμάρ Καντάφι,
-Και στη συνέχεια επί οκτώ χρόνια, έως σήμερα, συνεχίζονται οι ένοπλες αντιπαραθέσεις, η λεηλασία της χώρας, η πολυδιάσπασή της, με αποτέλεσμα να μένει ανοικτή η πληγή της αποσταθεροποίησης ολόκληρης της Βόρειας Αφρικής, και να μένει ανοικτός ένας μεταναστευτικός δρόμος από τη μαύρη Αφρική που αποτελεί και τεράστια πηγή πλούτου για τους δουλεμπόρους (συχνά είναι η ίδια η "κυβέρνηση" και οι πολιτικοφυλακές του κάθε τοπικού "στρατάρχη").
Πρόκειται για εξώφθαλμη ειρωνεία και υποκρισία που δείχνει:
-Την πλήρη απουσία της "Ενωμένης" Ευρώπης από τα μεγάλα γεγονότα της περιοχής.
-Το μεγάλο κενό που έχουν αφήσει οι ΗΠΑ στην περιοχή. Κενό, το οποίο ήταν φυσικό, αργά ή γρήγορα, να σπεύσουν για να εκμεταλλευτούν οι Ρωσία και η Τουρκία. Απλά, ήταν (και εξακολουθούν να είναι) πολύ απασχολημένες στη Συρία, και γι' αυτό καθυστέρησαν. Τώρα, με λιγότερες δυνάμεις και έξοδα απ' ότι στη Συρία, θέλουν να πάρουν και αυτό το "μαγαζί". Ταυτόχρονα, δε, η Τουρκία εκμεταλλεύεται αυτά τα κενά για να δημιουργήσει σοβαρά τετελεσμένα απέναντι στην Κύπρο κυρίως, και στην Ελλάδα.
