Αυτό το χαρακτηριστικό σου, ίσως, να είναι ο λόγος που διαλύονται όλες σου οι σχέσεις… 

Δεν επηρεάζουν μόνο οι σχέσεις τον τρόπο σκέψης μας, αλλά και το αντίστροφο. Και συχνά με όχι και τόσο θετικά αποτελέσματα. 

Συνήθως, μετά από ένα χωρισμό και αφού έχουμε δώσει χρόνο στον εαυτό μας να το ξεπεράσει, έρχεται μια στιγμή, που -είτε από ανάγκη, είτε από επειδή πέσαμε τυχαία πάνω σε εκείνη τη γκρι φόρμα που είχε ξεχάσει σπίτι μας- κάνουμε έναν απολογισμό της σχέσης. «Τι πήγε στραβά;», «Που έφταιξε εκείνος;», «Που έφταιξα εγώ»; Αν τις περισσότερες φορές, δυσκολεύεστε να δώσετε απάντηση στην τελευταία ερώτηση, ίσως οφείλεται στο παρακάτω ψυχολογικό χαρακτηριστικό.  

Σύμφωνα με τους σύμβουλους σχέσεων και συγγραφείς του βιβλίου Attached, Amir Levin και Rachel Heller, ένα μεγάλο κομμάτι του πως είμαστε, υπάρχουμε, συμπεριφερόμαστε σε μια σχέση έχει να κάνει με το «επίπεδο συνδεσιμότητας» όπως το ονομάζουν, και το οποίο είναι διαφορετικό σε κάθε άνθρωπο. 

Το «στιλ» συνδεσιμότητας του καθενός αναπτύσσεται στην παιδική ηλικία και συνεχίζει να μάς ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή. Μπορεί να επηρεάσει τα κριτήρια επιλογής συντρόφου, τα όρια που θέτουμε σε μια σχέση, αλλά και το πόσο αποφασιστικά θα συμπεριφερθούμε όταν αυτή πρόκειται να τελειώσει. Επιπλέον, μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε γεγονότα και συμπεριφορές όπως η ζήλια, το ψέμα, οι τσακωμοί, η απιστία, η συγχώρεση, η σεξουαλικότητα.
Το «πρόβλημα», σύμφωνα με τους ειδικούς, δημιουργείται όταν το επίπεδο συνδεσιμότητας μας είναι χαμηλό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως πιο ανασφαλείς και με ευάλωτη αυτοπεποίθηση. Λαχταρούν να είναι σε σχέση γιατί μόνο έτσι καλύπτουν τις ανασφάλειες τους, αλλά ακόμα και όταν είναι σε σχέση, βασανίζονται αμφιβάλλοντας συνεχώς για την πίστη και την αφοσίωση του συντρόφου τους. 

Ο μόνος τρόπος να νιώθουν ασφαλείς είναι να έχουν την αμέριστη και πλήρη προσοχή του συντρόφου τους. Για να λάβουν την επιβεβαίωση που επιζητούν και να καλύψουν το υπαρξιακό τους άγχος, έχουν την ανάγκη της συχνής επικοινωνίας και επαφής. Κάπως έτσι, καταλήγουν να «κρέμονται» από τους συντρόφους τους και να είναι κτητικοί, συμπεριφορές που, συχνά, κάνουν τους τελευταίους να απομακρύνονται, καλλιεργώντας, ταυτόχρονα, στους πάσχοντες το μύθο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Αν αναγνωρίσατε τον εαυτό σας στις παραπάνω γραμμές, σίγουρα θα αναρωτιέστε αν υπάρχει σωτηρία ή έστω κάτι που μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε για να ξεφύγετε από αυτή την τοξική αυτοκαταστροφική δίνη. 

Αναγνωρίζοντας το «πρόβλημα» είναι σαν να έχετε κάνει τη μισή δουλειά. Από εκεί και πέρα, για να μειώσετε τις ανασφάλειες σας χρειάζεται να απαγκιστρωθείτε από τα βιώματα της παιδικής σας ηλικίας και, βασικά, να πάψετε να πιπιλάτε την καραμέλα των «παιδικών τραυμάτων». Παρόλο που μεγάλο μέρος αυτού του κομματιού του εαυτού μας οφείλεται στον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, από τη στιγμή της ενηλικίωσης μας, παύουμε να έχουμε αυτή τη βολική δικαιολογία και το να χτίσουμε μια πιο υγιή προσωπικότητα είναι δική μας ευθύνη αποκλειστικά.