Όταν ένα ζευγάρι έχει φτάσει στο σημείο χωρίς… γυρισμό και το διαζύγιο οδηγείται στις δικαστικές αίθουσες, τότε η γνώμη του ανήλικου παιδιού, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από το δικαστήριο, αναλόγως την ωριμότητα του, υπό την έννοια ότι η διατύπωση της γνώμης του, είναι καθοριστική αρκεί να αποδεικνύεται εκ μέρους του δικαστή ότι είναι αβίαστη, ανεπηρέαστη και αυθόρμητη από τρίτους.
Το ανήλικο τέκνο πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αυτόνομη προσωπικότητα και η γνώμη του να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από το δικαστήριο, υπό τον όρος βεβαίως ότι συγκλίνει προς την εξυπηρέτηση του συμφέροντός του ως προσωπικότητα και τείνει προς την περαιτέρω πρόοδο και εξέλιξή του.
Η αυτόνομη εκδήλωση της βουλήσεώς του παιδιού ζητείται σε δύο κυρίως θεμελιώδεις περιστάσεις, αφενός στην περίπτωση διεκδίκησης της επιμέλειας μεταξύ των δύο γονέων, προς της έκδοσης της οριστικής αποφάσεως και αφετέρου όταν μολονότι έχει εκδοθεί απόφαση ρύθμισης του δικαιώματος της επικοινωνίας, αλλά ο ίδιος ο γονέας το ασκεί καταχρηστικά (νοείται το δικαίωμα επικοινωνίας), δηλαδή με τρόπο, που προσβάλλει την προσωπικότητα του τέκνου και εν γένει βλάπτει καταφώρως το συμφέρον του (ηθικώς επίμεμπτο τρόπο, πρόκληση σωματικής βλάβης, λεκτική, ψυχική βία κ.α).
Το ακανθώδες λοιπόν σημείο είναι όπως προανέφερα, όταν το ίδιο το παιδί αρνείται να ακολουθήσει τον γονέα που ασκεί το δικαίωμα της επικοινωνίας συγκεκριμένες ώρες και ημέρες, όπως αυτές προκαθορίζονται στην εκάστοτε δικαστική απόφαση, δίχως η άρνηση αυτή του τέκνου να ανάγεται κατ’ ανάγκη, στην αιτιώδη επίδραση ή στην ηθική αυτουργία της μητέρας ως προς την παρεμπόδιση αυτής (της επικοινωνία ή της μη εν γένει ανοχής αυτής), προς τον άλλο γονέα.
Κατά κανόνα η ρητή και επισταμένη άρνηση του παιδιού συνιστά εκδήλωση δυσαρέσκειας λόγω καταχρηστικής συμπεριφοράς του έτερου γονέα, γεγονός το οποίο αποδεικνύεται από την εξέταση του παιδιού από ειδικό παιδοψυχίατρο δημοσίου Νοσοκομείου, δυνάμει Εισαγγελικής Παραγγελίας, αλλά και από τις επανειλημμένες και κατηγορηματικές αρνήσεις του παιδιού ενώπιον τρίτων μαρτύρων.
