Η ιστορία αναφέρει πολλά παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι είχαν μορφές τερατώδεις και εν γένει, παρουσιαστικό που έμοιαζε περισσότερο με των ζώων.
Το 1599, ο Στρατάρχης της Γαλλίας ντε Λαβαρντέν συνέλαβε στην περιφέρεια Μαίν και παρουσίασε στον Βασιλιά Ερρίκο Δ’ έναν άντρα, ο οποίος είχε ένα κέρατο στο μέτωπο και σώμα σατύρου.
Το 1403, στα παράλια της Ολλανδίας έπιασαν μια γυναίκα, που ζούσε διαρκώς στη θάλασσα και ήταν αληθινή γοργόνα. Ωστόσο, η γυναίκα αυτή φόρεσε χωρίς δυσκολία όμορφα φορέματα και συνήθισε να τρέφεται με γάλα και ψωμί. Παρέμεινε, όμως, άφωνη ως το τέλος της ζωής της και δεν κατόρθωσε ποτέ να προφέρει ούτε μια λέξη.
Επίσης, ο εξερευνητής Κλουέρ βεβαίωνε ότι είδε σε κάποιον ποταμό της Αμερικής ένα θαλάσσιο τέρας, που είχε ουρά ψαριού, αλλά το κεφάλι, τα χέρια και το πρόσωπο ήταν ιθαγενούς.
Το 1725 συνελήφθη στη Μαρτινίκα ένα θαλάσσιο ανθρωπόμορφο τέρας με χρώμα μελαχρινό και ηλιοκαμένο. Είχε στόμα μικρό, μύτη ιδιαιτέρως κυρτή, δόντια κάτασπρα, μαλλιά εβένινα και πηγούνι δασύτριχο. Εκτός αυτών, είχε μεμβράνες, όπως των χηνών, μεταξύ των δαχτύλων του στα χέρια και στα πόδια του και ήταν δεινός κολυμβητής.
Ο Δούκας Ερρίκος ντε Κοντέ, διοικητής της κομητείας του Ρετζ, διηγήθηκε ότι μια μέρα μερικοί ναυτικοί συνάντησαν στις ακτές της κομητείας του ένα παρόμοιο τέρας. Του πέρασαν γύρω από το σώμα του ένα σχοινί, αλλά όταν θέλησαν να το βγάλουν έξω από το νερό, το τέρας αγρίεψε, έκοψε τα δεσμά του και προσπαθούσε να αναποδογυρίσει τη βάρκα. Κατόπιν, βγήκε τρέχοντας από τη θάλασσα, κρύφτηκε πίσω από μερικούς βράχους της ακρογιαλιάς και άρχισε να χτυπάει τα χέρια του και να βγάζει άναρθρους φθόγγους.
Επί των υπάτων Δομιτιανού και Ρούφου, μια γυναίκα γέννησε στην Ιταλία τρία φίδια, τυλιγμένα μέσα σ’ έναν λεπτό θύλακα. Επίσης, κάποιος χωρικός παρουσίασε στον Νέρωνα ένα βρέφος, που είχε τέσσερα κεφάλια και συμπεριφερόταν ως τετράποδο.
Ο Λυκοσθένης ανέφερε ότι το 854, μια Γερμανίδα γέννησε ένα παιδί με δυο σώματα κολλημένα. Το ένα από τα σώματα είχε πρόσωπο ανθρώπου, ενώ το άλλο, είχε πρόσωπο γάτας. Ο ίδιος ανέφερε ότι κατά την εποχή του ζούσε ένας άντρας, από του οποίου τον αφαλό έβγαινε μια μεγάλη γλώσσα, κάθε φορά που πεινούσε και ήθελε να τραφεί.
Ο Άγιος Αυγουστίνος έγραφε ότι στον καιρό του ζούσε ένας άνθρωπος με κανονικά τα κάτω άκρα και με διπλά τα άνω, δηλαδή με δυο στήθη και με τέσσερα χέρια.
Ο Μπέιλ ισχυριζόταν ότι μια χωρική είχε τέσσερις μαστούς, δυο μπροστά και δυο πίσω. Η γυναίκα αυτή γέννησε τρεις φορές δίδυμα και τα θήλασε και με τους τέσσερις μαστούς της.
Ο Μπέιλ, επίσης, ανέφερε και ένα άλλο, σχεδόν απίστευτο γεγονός. Η γυναίκα κάποιου μυλωνά γέννησε μια κόρη, που είχε την κοιλιά της τρομερά εξογκωμένη. Όταν το κοριτσάκι εξετάστηκε στη γέννα της, βρέθηκε… έγκυος! Μάλιστα, μια εβδομάδα μετά τη γέννησή της, έφερε στον κόσμο ένα άλλο κοριτσάκι, μήκους περίπου ενός δαχτύλου, που έζησε μονάχα μια μέρα και πέθανε την επομένη, μαζί με τη μητέρα του.
Στη Λίμα της Κεντρικής Αμερικής είχαν γεννηθεί δυο κοριτσάκια ενωμένα από το στήθος και κάτω. Μα, όταν η μια πεινούσε, η άλλη δεν ήθελε τροφή. Όταν η μια γελούσε, η άλλη έκλαιγε και όταν η μια αγρυπνούσε, η άλλη κοιμόταν. Έτσι, ο αρχιερέας της περιφέρειας, όταν πληροφορήθηκε αυτή τη γέννηση, αν και δυο αδερφές μοιράζονταν το ίδιο σώμα, διέταξε να βαπτιστεί κάθε κεφάλι χωριστά.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 23/10/1930…
