Το 1764, εμφανίστηκε στη γαλλική επαρχία Ζεβοντάν ένα πρωτόγνωρο θηρίο, ένα πελώριο λυκόμορφο τέρας, που το μέγεθός του ξεπερνούσε εκείνο του ταύρου.Το περίφημο Κτήνος της Ζεβοντάν σκόρπιζε τον τρόμο και τον θάνατο στην περιοχή για περίπου τρία χρόνια. Ιδού πώς περιγραφόταν σε ένα παλαιό χειρόγραφο, που βρίσκεται στη Βασιλική Βιβλιοθήκη των Παρισίων:“Το θηρίο αυτό, αφού σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών επέφερε φρικώδη όλεθρο στις πεδιάδες και στους αγρούς της επαρχίας Ζεβοντάν, μετέβη ύστερα στην περιοχή του Αγίου Αλβανού, όπου εξακολούθησε να αρπάζει και να φονεύει όχι μόνο ζώα, αλλά και γυναίκες και παιδιά.Ο ζοφερός τρόμος κατακυρίευσε τους κατοίκους, ώστε γεννήθηκαν πολλές τερατώδεις δοξασίες. Έτσι, άλλοι ισχυρίζονταν πως ήταν άτρωτο, άλλοι πως ήταν ένα τερατούργημα της φύσης, πως ήταν προσωποποίηση του Διαβόλου ή ήταν το σατανικό υποχείριο μιας μάγισσας και μερικοί έλεγαν πως το είχαν ακούσει να μιλά με ανθρώπινη λαλιά.Συνεπώς, επικράτησε η άποψη πως το Κτήνος της Ζεβοντάν ήταν ένας καταχθόνιος δαίμονας με τη μορφή θηρίου. Η Δημαρχία της Μένδης και τα επαρχιακά συμβούλια της Λαγγεδόκης διακήρυξαν πως θα έδιναν αμοιβή 2.200 φράγκων σε όποιον κατάφερνε να φονεύσει το θηρίο. Αλλά δυστυχώς, όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες.Ο καιρός περνούσε και οι αγροί ερήμωσαν. Τα χωριά διέκοψαν τις μεταξύ τους σχέσεις. Το τοπικό εμπόριο νέκρωσε. Οι κάτοικοι κινδύνευαν από λιμό. Δίχως χρονοτριβή, η Γαλλική Κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει εκεί ολόκληρο λόχο πυροβολικού, βοηθούμενο από χίλιους διακόσιους οπλισμένους αγρότες.Αυτοί κατόρθωσαν να βρουν και να περικυκλώσουν το θηρίο. Του έστησαν ενέδρα, το πυροβόλησαν κατ’ επανάληψιν και με μανία, αλλά τελικά διέφυγε αλώβητο.Τότε, ο Επίσκοπος της Μάνδης εξέδωσε επιστολική εγκύκλιο, η οποία όριζε δημόσιες προσευχές, νηστεία και λιτανεία προς κατάπαυση του κακού, ενώ οι εκκλησίες του Κράτους άνοιξαν διάπλατα τις θύρες τους, όπως συμβαίνει σε καιρούς μεγάλων συμφορών.Γύρω στις αρχές του 1765, πέντε δωδεκάχρονα αγόρια και δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια, τα οποία φύλαγαν ένα κοπάδι με πρόβατα στην κορυφή ενός λόφου, δέχτηκαν άγρια επίθεση από το Κτήνος της Ζεβοντάν. Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν την ορμή του, έπεσαν καταπάνω του και κατάφεραν να το χτυπήσουν απανωτά με τα λογχοφόρα ραβδιά τους.Μα, το θηρίο, παρά τις βαθιές πληγές του, φανερά ατάραχο, άρπαξε ένα από τα παιδιά, το κράτησε μες στο τεράστιο στόμα του και εξαφανίστηκε τρέχοντας. Τα παιδιά δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχιζαν να κυνηγούν το θηρίο, για να γλιτώσουν από τα φοβερά του δόντια τον φίλο τους.Όμως, ο γιγάντιος λύκος χώθηκε μέσα σ’ έναν βορβορώδη λάκκο, βυθίστηκε μέχρι την κοιλιά του και πλέον κινούνταν αργά. Εκεί τον πρόφτασαν και τον χτυπούσαν με μανία στο κεφάλι με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, για να τον κάνουν να παρατήσει τη λεία του. Μάλιστα, τόσο πολύ εκθειάστηκε η τόλμη των παιδιών αυτών, ώστε ένας Γάλλος ποιητής έγραψε ολόκληρο επικό ποίημα, εξυμνώντας τον αλτρουισμό και τη γενναιότητά τους.Την ίδια χρονιά, μια νεαρή γυναίκα που δέχτηκε κι αυτή τη φονική επίθεση του θηρίου, κατάφερε να το χτυπήσει με λύσσα στο κεφάλι με μια λόγχη που βαστούσε και έτσι γλίτωσε τη ζωή της. Το θηρίο, τρομερά βρυχώμενο, λουσμένο στα αίματα, την άφησε κι έφυγε.Η συζήτηση που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον εκείνη την εποχή σε ολόκληρη τη Γαλλία ήταν, φυσικά, τα κακουργήματα και οι καταστροφές του θηρίου. Πόσους ανθρώπους κατασπάραξε, πόσους λάβωσε, πόσα ποίμνια εξαφάνισε, ποια ώρα εξέρχεται από τη φωλιά του, πού είναι η φωλιά του, πώς εφορμά, πώς υπερασπίζεται τον εαυτό του και ποια είναι η αληθινή του φύση.Επιτέλους, οι επαρχίες του Ζεβοντάν και πέριξ αυτών αύξησαν την αμοιβή των 2.200 φράγκων σε 10.000 φράγκα και σχεδιάστηκε γενική εκστρατεία κατά του θηρίου, αποτελούμενη από 20.000 οπλίτες.Η Κυβέρνηση προσκάλεσε με διάταγμα όλους τους περίφημους κυνηγούς της χώρας να συγκεντρωθούν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε να εξολοθρεύσουν το παράξενο κτήνος.Η αμοιβή των 10.000 φράγκων, οι υποσχέσεις του Βασιλιά της Γαλλίας και η δόξα του να σκοτώσει κάποιος το πασίγνωστο σε όλη την Ευρώπη τέρας, ίσως και το ευγενές και φιλάνθρωπο αίσθημα του να απαλλάξει τους κατοίκους των περιοχών εκείνων από τις αιμοβόρες διαθέσεις ενός πρωτοφανούς τερατώδους εχθρού, τελικά συγκέντρωσαν στην επαρχία Ζεβοντάν τους καλύτερους, τους πιο έμπειρους και πιο ατρόμητους κυνηγούς.Επικεφαλής τέθηκε κάποιος Νορμανδός ευγενής, για τον οποίο λεγόταν ότι είχε φονεύσει σε διάφορα μέρη πάνω από 1.200 λύκους. Παρά το στενό ανθρωποκυνηγητό και παρά τις πολλές φορές που κατόρθωσαν να το τραυματίσουν, το θηρίο επανερχόταν αγριότερο και δριμύτερο. Συνέλαβαν τότε την ιδέα να δηλητηριάσουν πρόβατα και να τα ρίξουν να τα φάει, ώστε να δηλητηριαστεί κι αυτό. Μα, ούτε κι αυτό το σχέδιο είχε κάποιο αποτέλεσμα.Τέλος, κατά τον Ιούνιο του 1765, ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΕ’ διέταξε να εκστρατεύσουν εναντίον του Κτήνους της Ζεβοντάν όλοι οι βασιλικοί κυνηγοί και οι ευγενείς του Βασιλικού Οίκου, υπό τη διοίκηση του αρχηγού του Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου, οι οποίοι περικύκλωσαν τα δάση και διασκόρπισαν τα κυνηγόσκυλά τους για να ανιχνεύσουν το αιμοβόρο τέρας.Στις 20 Σεπτεμβρίου, ο αρχικυνηγός του Βασιλιά, παραφυλάσσσοντας μια στενωπό, διέκρινε το θηρίο να πλησιάζει. Αμέσως το πυροβόλησε με το όπλο του, που περιείχε σφαίρα μιας λίτρας και πυρίτιδα ίση με πέντε βολές. Ο κρότος του πυροβόλου υπήρξε τόσο ισχυρός, ώστε ώθησε τον κυνηγό να πέσει προς τα πίσω.Αν και κατάφερε να πλήξει το κτήνος, εκείνο σηκώθηκε ευθύς και όρμησε κατά του αρχικυνηγού, που έκραξε για βοήθεια, μιας και δεν προλάβαινε να ξαναγεμίσει το όπλο του.Ευτυχώς, κάποιος Αξιωματικός του Δούκα της Αυρηλίας, ονόματι Ζαν Σαστέλ, τρέχοντας να βοηθήσει, κατάφερε να πυροβολήσει εκ νέου το λαβωμένο πλάσμα μεταξύ των μηρών του κι αφού τρέκλισε για λίγα βήματα, κατόπιν σωριάστηκε νεκρό”.Το Κτήνος της Ζεβοντάν ήταν πραγματικά θεόρατο. Είχε σκοτώσει πάνω από εκατό ανθρώπους και είχε τραυματίσει σοβαρά περισσότερους από πενήντα. Ακόμη και σήμερα οι ειδικοί ερίζουν για τη φύση του. Πάντως, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν ότι το θηρίο αυτό ήταν ένας λυκάνθρωπος.Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΠΑΝΔΩΡΑ”, στις 01/05/1857…
