Ο ελλόγιμος Γάλλος διπλωμάτης, ελληνιστής, αρχαιολόγος και ιστορικός Victor Berard, ο οποίος υπήρξε ευρύτερα γνωστός για τη μετάφραση της «Οδύσσειας» στη γαλλική γλώσσα, σε μια μελέτη του περί Φοινίκων και «Οδύσσειας», διαπίστωσε την απόλυτη ακρίβεια των περιγραφών της Μεσογείου από τον Όμηρο.
Ο Victor Berard απέδειξε ότι πράγματι ο Οδυσσέας πραγματοποίησε τον περίπλου της Μεσογείου μέχρι τις Ηράκλειες Στήλες και ότι τα μέρη που αναφέρει ο Όμηρος, ανταποκρίνονται σε ορισμένες υφιστάμενες τοποθεσίες.
Οι γοργόνες της λαϊκής μυθολογίας δεν ανήκουν αποκλειστικά στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά έχουν και κάποιο αντίκρυσμα στην πραγματικότητα.
Στην «Οδύσσεια», λοιπόν, περιγράφονταν λεπτομερώς οι τρομερές Σειρήνες, που ήταν απ’ τη μέση και πάνω γυναίκες και απ’ τη μέση και κάτω ψάρια και οι οποίες πλάνευαν με το τραγούδι τους τους ναυτικούς. Όσοι το άκουγαν, ήταν χαμένοι άνθρωποι, καταδικασμένοι. Ο πολυμήχανος Οδυσσέας μόνο κατόρθωσε να ξεφύγει, διότι προνόησε να δεθεί απ’ τους συντρόφους του στο μεσαίο ιστίο του καραβιού του.
Στο Αρχιπέλαγος της Μαλαισίας, όμως, υπάρχουν πολλές αναφορές για εμφανίσεις κάποιων παράξενων θαλάσσιων πλασμάτων, που μοιάζουν με γοργόνες.
Τα πλάσματα αυτά εμφανίζονται σπανιότατα, επειδή τρομάζουν εύκολα και είναι πράγματι δειλά και ντροπαλά. Ζουν κοπαδιαστά και προτιμούν την ημέρα να χαίρονται το ανοιχτό πέλαγος, αλλά τη νύχτα πλησιάζουν τα ακρογιάλια των νησιών, όπου σιτίζονται με κάποια φυτά, που φυτρώνουν μέσα στο νερό.
Το μήκος τους φτάνει τα πέντε μέτρα, ενώ το σώμα των θηλυκών «duyong» ή «dugong», όπως τα αποκαλούν οι γηγενείς στη Μαλαισία, μοιάζει στο σχήμα με το άνω μέρος του γυναικείου σώματος και καταλήγει σε ουρά ψαριού με πτερύγια.
Αντί λεπιών, το σώμα των «duyong» ή «dugong» καλύπτεται από σκληρότατες τρίχες. Είναι θηλαστικά, αναπνέουν με τη μύτη και όχι με βράγχια, όπως τα ψάρια. Επομένως αναγκάζονται να αναδύονται στην επιφάνεια της θάλασσας, για να πάρουν αέρα. Εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους με άναρθρες οξείες κραυγές, οι οποίες δεν είναι καθόλου μελωδικές.
Οι δακρυγόνοι αδένες τους, μάλιστα, εκκρίνουν μια παχύρρευστη ουσία, προς προφύλαξη των ματιών τους, η οποία έχει την τάση να πήζει. Όταν γίνει πολύ σκληρή και βαριά, απορρίπτεται απ’ το σώμα και επιπλέει ως βώλος στην επιφάνεια των υδάτων. Οι ιθαγενείς της Μαλαισίας μαζεύουν τους πολύτιμους και σπανιότατους αυτούς βώλους, τους οποίους συνιστούν ως ελιξήριο του έρωτα.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 22/01/1935…
