Τον Οκτώβριο του 1871, ο D. Mackenzie από το Balnain, ένα μικρό σκωτσέτζικο χωριό της περιοχής του Glenurquhart, ανέφερε ότι είχε δει ένα αντικείμενο που έμοιαζε με κορμό δέντρου ή αλλιώς με μία αναποδογυρισμένη βάρκα, να αναταράσσει τα νερά της λίμνης του Λοχ Νες.

Το «αντικείμενο» κινούνταν, αρχικά, αργά και στη συνέχεια εξαφανίστηκε με μεγάλη ταχύτητα.

Την εμπειρία του αυτή συνέταξε και απέστειλλε με γράμμα, πολλά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1934, στον ερευνητή Rupert Gould.

Στο διάστημα όλων αυτών των χρόνων, εκατοντάδες αξιόπιστοι μάρτυρες βεβαίωναν ότι είχαν δει στην επιφάνεια της λίμνης του Λοχ Νες μία περίεργη μαύρη μάζα, που θα μπορούσε να είναι τέρας. Το 1934, η κατασκευή ενός δρόμου κατά μήκος της λίμνης επέτρεψε σε ακόμη μεγαλύτερο αριθμό ατόμων να παρατηρήσουν το ίδιο φαινόμενο.

Οι επιστήμονες ήταν, στη πλειοψηφία τους, επιφυλακτικοί. Κατά τη γνώμη τους, οι «σκοτεινές αυτές μάζες» μπορούσαν κάλλιστα να ήταν ένας κορμός δέντρου, μία φώκια, ένα γιγαντιαίο χέλι, ένα ζαρκάδι που κολυμπούσε, μία σκιά ή ακόμη και το αποτέλεσμα μίας ομαδικής παραίσθησης. Ωστόσο, μερικές φωτογραφίες που είχαν ληφθεί, έτειναν να αποδείξουν ότι όλη αυτή η ιστορία δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι της φαντασίας.

Μερικοί, μάλιστα, υποστήριζαν την άποψη ότι πιθανόν να επρόκειτο για έναν πραγματικό πλησιόσαυρο (γένος σαυροπτερυδίων ερπετών που έχουν εκλείψει και που τα απολιθωμένα λείψανά τους βρέθηκαν στην Ευρώπη το 1822).

Την άποψη ενίσχυαν οι αφηγήσεις των αυτοπτών μαρτύρων, οι οποίοι περιέγραφαν το «τέρας» του Λοχ Νες ως εξής: ένα σκουροπράσινο ζώο με πολύ μακρύ λαιμό, με μία ή περισσότερες «καμπούρες» στον κορμό, με μικρό κεφάλι, που κολυμπούσε πολύ γρήγορα ή αφηνόταν να επιπλέει, οπότε η καμπούρα του ξεχώριζε πάνω από το νερό. Τα χαρακτηριστικά, λοιπόν, αυτά ανταποκρίνονταν σχεδόν απόλυτα προς τα χαρακτηριστικά των πλησιοσαύρων.

Για να διαλευκάνουν οριστικά το μυστήριο αυτό, δύο αγγλικές αποστολές θα ερευνούσαν συστηματικά τη λίμνη Λοχ Νες, το 1962. Επικεφαλής της πρώτης αποστολής ήταν ο Συνταγματάρχης Χάσλερ, του Βρετανικού Σώματος Πεζοναυτών, ο οποίος θα πραγματοποιούσε τις έρευνες πάνω σε ένα ιστιοφόρο, καθώς ο θόρυβος μίας μηχανής θα μπορούσε να τρόμαζε το «τέρας».

Ημέρα και νύχτα, επί δύο μήνες, θα ερευνούσαν ολόκληρη την περιοχή, βοηθούμενοι από 40 εθελοντές, οι οποίοι εξοπλισμένοι με κυάλια, φωτογραφικές μηχανές, υποβρύχιους δέκτες ασυρμάτου και μαγνητόφωνα, θα προσπαθούσαν να συλλάβουν τον παραμικρό «ύποπτο» κρότο ή έστω και το ελάχιστο ασυνήθιστο φαινόμενο.

Στις αρχές Ιουλίου, του ίδιου έτους, μία δεύτερη αποστολή που οργάνωναν επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Καίμπρητζ, θα άρχιζε τις εργασές της. Οι εν λόγω επιστήμονες θα ερευνούσαν απ’ άκρου εις άκρον τη λίμνη Λοχ Νες με ανιχνευτές ήχου. Ένας ειδικός εξοπλισμός είχε παραγγελθεί στη Νορβηγία. Περιελάμβανε ένα μηχάνημα που μπορούσε να τοποθετηθεί στα πλευρά ενός μικρού σκάφους και που επεσήμανε την παρουσία πλαγκτόν, ψαριών, υποβρύχιων ναυαγίων και, ενδεχομένως, την παρουσία «τεράτων». Σε προγενέστερα πειράματα, το μηχάνημα αυτό είχε εντοπίσει έναν βατραχάνθρωπο που κολυμπούσε σε πολύ μεγάλο βάθος.

Τρία πλοιάρια εξοπλισμένα με το μηχάνημα αυτό θα σάρωναν κυριολεκτικά τον βυθό της λίμνης, διασχίζοντάς την από την μία άκρη ως την άλλη, έξι ή επτά φορές. Κάθε τέτοια διαδρομή θα διαρκούσε μία ολόκληρη ημέρα.

Πέντε «παρατηρητήρια», εγκατεστημένα στις όχθες, θα ήταν εξοπλισμένα με ισχυρά κυάλια, τηλεσκόπια και φωτογραφικές μηχανές και θα παρακολουθούσαν επί τρεις εβδομάδες το σημείο που θα επεσήμαιναν ενδεχομένως τα πλοία. Αν, λοιπόν, εμφανιζόταν στην επιφάνεια ένα «τέρας» ή τίποτα παρόμοιο, υπήρχαν πολλές πιθανότητες να φωτογραφηθεί.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 14/06/1962…