Οι αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν στις κορυφές των αβησσυνιακών βουνών τις φωλιές και τα καταφύγια όλων των τεράτων της μυθολογίας των Αιθιόπων.

Άλλωστε, οι μύθοι των αρχαίων Ελλήνων σχετίζονταν συχνά με την Αβησσυνία. Οι Αργοναύτες περιπλανήθηκαν ως εκείνην την πανάρχαια χώρα. Ο Περσέας πήγε στην Αιθιοπία, για να σώσει την Ανδρομέδα, ο Ηρακλής σκότωσε εκεί τα παιδιά της Έχιδνας, η οποία είχε γεννηθεί στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, ενώ ο Βελλερεφόντης εξόντωσε τη Χίμαιρα.

Αλλά και η Σφίγγα, που σκοτώθηκε από τον Οιδίποδα, είχε καταφτάσει στη Θήβα από την Αιθιοπία, κατά διαταγήν της Ήρας. Η ελληνική αυτή Σφίγγα, με κορμό γυναικείο, σώμα λιονταριού και κομψά φτερά, δεν είχε καμία σχέση με τις πολύμορφες αιγυπτιακές Σφίγγες, που θεωρούνταν αρσενικές, άπτερες και που είχαν κεφάλι ανθρώπου, κριού ή γύπα πάνω σε σώμα λιονταριού .

Οι Έλληνες έμποροι, που ταξίδευαν στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και οι Αλεξανδρινοί ναυτικοί, που έπλεαν στον Νείλο, σαν γυρνούσαν στις πατρίδες τους, είχαν θαυμαστά πράγματα να διηγηθούν για τα παράλια της Αιθιοπίας. Ανέφεραν πως στα βουνά της Αβησσυνίας ζούσαν παράξενοι ακέφαλοι άνθρωποι με ένα μονάχα μάτι στο στήθος. Ακόμη, εκεί ζούσαν κένταυροι και σάτυροι, αλλά και άνθρωποι-γύπες, άνθρωποι-λεοπαρδάλεις και ένα σωρό άλλα τέρατα.

Από όλες εκείνες τις διηγήσεις, φαινόταν πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλα τα τέρατα που αναφέρονταν στη μυθολογία τους, προέρχονταν από την Αβησσυνία. Μεταξύ των τεράτων αυτών ήταν και ο περίφημος μονόκερως, αλλά και ο Λέων της Νεμέας.

Επίσης, τα πληρώματα των τριήρων, που κατέβαιναν την Ερυθρά Θάλασσα με τις κόκκινες ακτές, διατείνονταν πως κάπου εκεί είχαν δει και τη φωλιά της Έχιδνας, του φρικτού τέρατος, που ήταν μισό γυναίκα και μισό φίδι και που είχε εφτά κεφάλια, από τα οποία, μόλις αποκοβόταν το ένα, φύτρωνε στη θέση του άλλο, εξίσου φοβερό με το προηγούμενο.

Στην Αβησσυνία είδαν και τον Κέρβερο, το σκυλί με τα πενήντα ή εκατό κεφάλια κατά άλλους, αλλά και την Χίμαιρα, που είχε σώμα κατσίκας, κορμό λιονταριού και ουρά φιδιού. Ο Ησίοδος την περιέγραφε με τρία κεφάλια, εκ των οποίων το ένα ήταν κατσικιού, το άλλο λιονταριού και το τρίτο φιδιού. Μα, από όλα έβγαιναν θανατηφόρες φλόγες.

Ασφαλώς, οι θρύλοι αυτοί θα είχαν δημιουργηθεί από τα απολιθώματα των πρωτόγονων τεράτων, που οι πρώτοι ταξιδιώτες ανακάλυψαν στις ακτές της Αφρικής. Ανάμεσα στα φανταστικά τέρατα της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, που είχαν την κοιτίδα τους στην Αιθιοπία, πρέπει να αναφέρουμε τα ακόλουθα:

Τα Γκουίβρα ή Γουίβρα ήταν τεράστια ερπετά, που έμοιαζαν με δράκους. Είχαν δηλητηριώδη ανάσα και συνήθως έφεραν ένα κέρας στο κεφάλι, που ήταν στολισμένο με πολύτιμο πετράδι. Τα τέρατα αυτά ήταν φύλακες θησαυρών και τρέφονταν με σάρκες παιδιών.

Οι Σειρήνες ήταν θαλασσινά θηρία, που ξεγελούσαν τους ναυτικούς και παρέσυραν τα πλοία τους, τσακίζοντάς τα πάνω στους βράχους.

Ο Αιγόκερως ήταν στο κάτω μέρος του ψάρι και στο επάνω κατσίκα. Προσπαθώντας να ξεφύγει από την οργή του Τυφώνα για κάποιο λάθος που είχε διαπράξει, έπεσε στον Νείλο και πνίγηκε.

Οι Ιππόγριφφοι ήταν μυθικά ιπτάμενα πλάσματα, που το μπροστινό μέρος του σώματος τους ήταν αετού και το πίσω, αλόγου, ενώ είχαν νύχια λιονταριού. Οι Ιππόγριφφοι συχνά απεικονίζονταν σε γερμανικά οικόσημα και εθνόσημα, με τα φτερά τους πάντα απλωμένα.

Γενικά, οι δράκοι που βρίθουν στη μυθολογία όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου, κατάγονται επίσης από την Αιθιοπία. Αυτοί ήταν οι φύλακες και οι φρουροί του Κήπου των Εσπερίδων και εκδιώχθηκαν από εκεί, όταν επέτρεψαν στον Ηρακλή να κλέψει τα περίφημα μήλα, τα οποία ήταν στην πραγματικότητα πορτοκάλια ή μανταρίνια.

Επιπλέον, δράκοι ήταν και οι φύλακες του Χρυσού Δέρατος στην Κολχίδα. Από τότε οι δράκοι, μακριά από την αφρικανική πατρίδα τους, απλώθηκαν σε όλη τη γη και τρομοκράτησαν ολόκληρες γενιές ανθρώπων.

Ακόμα και ο Φοίνικας, το πουλί που ξαναγεννιέται ύστερα από κάθε καταστροφή και αναβιώνει από την τέφρα του, είναι αιθιοπικής προέλευσης. Το σύμβολο του Φοίνικα μπορεί να παραβληθεί με ένα άλλο αρχαίο σύμβολο, αυτό του φιδιού, που είχε δυο κεφάλια στις άκρες του κορμιού του και που αποτελούσε το σύμβολο της ένωσης του καλού και του κακού, δηλαδή το σύμβολο ολόκληρης της δημιουργίας. Και το φίδι αυτό προερχόταν από την Αβησσυνία.

Από αυτό το φανταστικό πλάσμα δημιουργήθηκε και η ιδέα, που έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία: του φιδιού που δαγκώνει την ουρά του, σύμβολο του κόσμου ολόκληρου και ειδικώς της ιατρικής, με το βαθυστόχαστο ρητό «Εν το παν».

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 07/05/1936…