Το τρομακτικό πόλτεργκαϊστ του Μεσολογγίου, με τα δραματικά φαινόμενα, που συνίσταντο σε άγριους εκσφενδονισμούς αντικειμένων, που ρίχνονταν καταγής ή σε απλές μετακινήσεις, όπου τα αντικείμενα μετατοπίζονταν, χωρίς να χάσουν την ισορροπία τους παρά την ανεξέλεγκτη πορεία τους, έλαβαν χώρα το 1926.

Ο κόσμος σχολίαζε το γεγονός ποικιλοτρόπως. Άλλοι έλεγαν ότι τα φαινόμενα αυτά τα προκαλούσε η ψυχή του Πρόξενου Σωμάκη, που είχε ταφεί εκεί κοντά 16 χρόνια νωρίτερα, άλλοι ότι τα δημιουργούσε η ψυχή ενός Αρμενίου, που δολοφονήθηκε κι ετάφη εκεί που ήταν το διαβόητο καφενείο των παράδοξων συμβάντων και άλλοι, τέλος, θεωρούσαν τους δύο συνεταίρους και ιδιοκτήτες του καφενείου, καθώς και τις οικογένειές τους, κολασμένους.

Επελήφθη προσωπικώς της υπόθεσης ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Άγγελος Τανάγρας, ο οποίος δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνας του στο περιοδικό «Ψυχικές Έρευνες» του έτους 1927.

Το στοιχειωμένο καφενείο το εκμεταλλεύονταν δύο συνέταιροι, ο Δημήτρης Μπαλτάς και ο Στέφανος Γεωργίου. Ο Μπαλτάς, που πίστευε ότι τα φοβερά φαινόμενα τα προξενούσε η ψυχή του Πρόξενου Σωμάκη, κάλεσε έναν ιερέα, ώστε να πραγματοποιήσει αγιασμό. Κι ενώ, πριν φτάσει ο παπάς να κάνει αγιασμό, επικρατούσε ηρεμία, μόλις ο ιερέας άρχισε να λέει τα πρώτα λόγια, τα φαινόμενα ξέσπασαν με λυσσασμένη μανία, ωθώντας τον να εγκαταλείψει άρον – άρον την προσευχή και να βγει, λιπόψυχος, από το κτίριο.

Μην αντέχοντας ο παπάς να επιστρέψει στο καφενείο, κατέφυγε στον Μητροπολίτη Μεσολογγίου, ο οποίος τον συμβούλεψε να ξεθάψει τα οστά του Σωμάκη και να τα μεταφέρει στο νεκροταφείο της πόλης.

Πράγματι, έγινε η εκταφή, αναγνώστηκε και τρισάγιο, μα τα φαινόμενα επαναλαμβάνονταν αμείωτα.

Ο Άγγελος Τανάγρας ανέφερε ότι μόλις πενήντα βήματα μακριά από το καφενείο, υπήρχε μέχρις εσχάτων το κιγκλίδωμα του Σωμάκη, που είχε πεθάνει 16 χρόνια νωρίτερα. Το κατάστημα ήταν νεόκτιστο και οι δυο συνέταιροι εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό την 1η Νοεμβρίου. Ένα μήνα αργότερα, την 1η Δεκεμβρίου, προσέλαβαν για υπάλληλο ένα νεαρό αγόρι, 13 ετών, τον Χρήστο Βούρβαχη και μόλις 8 ημέρες από την πρόσληψή του, παρατηρήθηκε το πρώτο ανεξήγητο υπερφυσικό ξέσπασμα.

Τις πρώτες ημέρες, ο μικρός διανυκτέρευε μες στο καφενείο, χωρίς να έχει αντιληφθεί τίποτε το ασυνήθιστο. Αλλά, μια νύχτα, που προφανώς τα φαινόμενα είχαν ενταθεί, άκουσε τους στριγκούς τριγμούς από τα τραπέζια και τις καρέκλες, που μετακινούνταν από μόνα τους, στην αρχή αργά και κατόπιν, απότομα. Τρομοκρατήθηκε, κουκουλώθηκε με τα σκεπάσματά του απ’ τον φόβο του κι έμεινε άγρυπνος ως το ξημέρωμα, βαστώντας και την ανάσα του ακόμα. Από τη βραδιά εκείνη, δε δέχτηκε να ξανακοιμηθεί στο καφενείο.

Ο ένας συνέταιρος, ο Δημήτρης Μπαλτάς, τον λυπήθηκε και την παραμονή του Αγίου Βασιλείου τον πήρε στο σπίτι του. Του έστρωσαν σε μια γωνιά και τον έβαλαν να κοιμηθεί εκεί, να ξαποστάσει.

Ο Μπαλτάς θυμόταν συγκλονισμένος:

«Ξάφνου, έπεσε δίπλα μας μια μπουκάλα κρασί και τότε, ακούσαμε το αγόρι να παραμιλάει, σαν να συνομιλούσε με δύο πεθαμένους. Με έναν, που τον έλεγαν Χρόνη και είχε πεθάνει πριν 7 χρόνια και τον πρώην ιδιοκτήτη του οικοπέδου, τον Πρόξενο Σωμάκη, που ήταν ήδη νεκρός για πάνω από 16 χρόνια. Αυτοί οι δύο πεθαμένοι συζητούσαν μεταξύ τους, ώστε να ξαναγίνει το κιγκλίδωμα του Πρόξενου, που το είχαν γκρεμίσει οι κληρονόμοι του και βεβαίωναν, μάλιστα, πως στο ίδιο εκείνο σημείο είχε δολοφονηθεί κάποιος Αρμένιος. Κι ακόμη, το πνεύμα του Χρόνη ρωτούσε το φάντασμα του Σωμάκη να μάθει γιατί έριξε κάτω την μπουκάλα με το κρασί.

Τέλος, οι δυο νεκροί καληνυχτίστηκαν, αφού το όνειρο αυτό διήρκεσε περίπου μισή ώρα».

Ιδού, λοιπόν, μερικές από τις καταθέσεις, που έδιναν μια ιδέα των αφύσικων εκείνων φαινομένων.

Η Θεοδώρα Γεωργίου, μητέρα του άλλου συνεταίρου, του Στέφανου Γεωργίου, η οποία υπήρξε η πρώτη μάρτυρας των ανεξήγητων περιστατικών, κατέθετε ότι στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ έβραζε νερό μέσα σε μια μεταλλική κατσαρόλα σ’ ένα τζάκι πίσω από το καφενείο, έξαφνα η κατσαρόλα πετάχτηκε μερικά βήματα μακριά, χωρίς να είναι κανένας κοντά της. Ξανάβαλε νερό, αλλά και πάλι η κατσαρόλα εκσφενδονίστηκε ακόμη μακρύτερα. Δοκίμασε και τρίτη φορά, ασθμαίνοντας από έκπληξη και τρόμο, αλλά και πάλι τα ίδια! Όταν αποπειράθηκε και τέταρτη φορά, η κατσαρόλα έμεινε στη θέση της. Δειλά-δειλά, η τρομοκρατημένη γυναίκα έριξε μέσα τα λάχανά της να πάρουν βράση, μα η κατσαρόλα ρίχτηκε αρκετά μέτρα μακριά, σκορπίζοντας τα λάχανα στα χώματα. Ανασκουμπώθηκε, τα μάζεψε, τα έπλυνε καλά και με τρεμάμενα χέρια, τα τοποθέτησε και πάλι μες στην κατσαρόλα και ξανάναψε τη φωτιά. Όταν, όμως, είδε και πάλι το σκεύος να πετιέται σε μεγάλη απόσταση, έβαλε τις φωνές, σταυροκοπήθηκε και έφυγε τρέχοντας και σκούζοντας.

Ο άλλος συνέταιρος του καφενείου, ο Στέφανος Γεωργίου, κατέθεσε διάφορα ανορθόδοξα περιστατικά, που συνέβησαν στις 22 Δεκεμβρίου, όπως πέσιμο εύθραυστων γυαλικών από μεγάλο ύψος, που, όμως, δε θρυμματίζονταν, αλλά και αιωρήσεις κάθε είδους αντικειμένων, εξαφανίσεις και επανεμφανίσεις τους, ρίψεις και εκσφενδονισμοί, πότε άηχοι και πότε θορυβώδεις. Όλα αυτά κράτησαν μέχρι τις 8 το βράδυ, που έκλεισε το καφενείο.

Έτσι, στις 23 του μήνα, ο Στέφανος κάλεσε τον παπά Γεώργιο να τελέσει αγιασμό, οπότε και άρχισαν να σωριάζονται καταγής τα σκαμνιά και οι καρέκλες, τα πιατικά, τα βάζα με τα σπιτικά γλυκά, έως και τα βαριά πιθάρια.

Τα φαινόμενα έπαυσαν στις 24 το βράδυ, για να επαναληφθούν εκ νέου στις 29, με αποκορύφωμα ένα μικρό πήλινο σκεύος, που άρχισε να χοροπηδάει ασταμάτητα πάνω στο τραπέζι, ωσάν να ζωντάνεψε, μέχρις ότου έπεσε κάτω και κομματιάστηκε.

Στις 30 Δεκεμβρίου, που τελέστηκε και δεύτερος αγιασμός, οι μετακινήσεις και οι εκκωφαντικοί θόρυβοι εξακολουθούσαν, αλλά γύρω στις 7 το βράδυ άρχισαν να πέφτουν πέτρες, με πρωτοφανή ορμή και αβυσσαλέο κρότο, στα κεραμίδια και στους τσίγκους του καφενείου. Μα, οι πέτρες τούτες δεν κυλούσαν, παρά έμεναν μονάχα σταθερές στον τόπο τους, λες και τις είχαν κολλήσει. Ο λιθοβολισμός ήταν τόσο έντονος, ώστε οι πανικόβλητοι θαμώνες παράτησαν τα υπάρχοντα τους και έφυγαν με μεγάλες δρασκελιές από τον χώρο, χωρίς ούτε να κοιτάξουν πίσω τους.

Στις 31 του μηνός, μερικά καθίσματα, αλλά κι ένα ολόκληρο τραπέζι, φορτωμένο με γλυκίσματα, αναποδογυρίστηκαν ταυτοχρόνως, παρουσία των μαρτύρων Τσάκωνα και Ψημένου. Σημειωτέον, πολλοί ήταν εκείνοι, που είδαν με τα μάτια τους διάφορα τηλεκινητικά φαινόμενα, τα οποία εκτυλίχθηκαν στο συγκεκριμένο καφενείο και είχαν πολλά να διηγηθούν.

Τέλος, ο παπάς Γεώργιος Καϊνάρης, που έκανε τον αγιασμό, ισχυρίστηκε ότι είδε έξαφνα να ανατρέπεται ένα ψηλό σκαμνί και τότε, το καπάκι ενός πιθαριού πέταξε από μόνο του μακριά, όπως όταν ένας δισκοβόλος ρίπτει τον δίσκο του. Έσκυψε διστακτικά και σήκωσε το σκαμνί, μα, αυτό αμέσως έσκασε χάμω, με ασύλληπτο πάταγο.

Έτσι, κατόπιν υποδείξεως του Άγγελου Τανάγρα, ο 13χρονος Χρήστος Βούρβαχης απολύθηκε στις 9 Ιανουαρίου από το καφενείο, καθώς θεωρήθηκε ως ο μοναδικός υπαίτιος των τρομακτικών αυτών φαινομένων.

Από την ημέρα της απόλυσής του, άλλωστε, το άγριο πόλτεργκαϊστ έπαψε να εκδηλώνεται μες στο καφενείο, αλλά συνεχίστηκε στο σπίτι του νεαρού αγοριού. Όταν ο Χρήστος επέστρεψε στην κάμαρά του μετά τις 11 το βράδυ, τα έπιπλα ξεκίνησαν στην αρχή να πάλλονται και να δονούνται, μέχρις του σημείου να ανατρέπονται και να εκσφενδονίζονται. Τα αντικείμενα έπεφταν από τα ράφια και τα δοχεία άδειαζαν από το περιεχόμενό τους.

Αν και τα φαινόμενα συνδέθηκαν με την παρουσία του νεαρού υπαλλήλου στον χώρο του καφενείου, αλλά και του σπιτιού του εν συνεχεία, καθιστώντας υπεύθυνο τον έντονο ψυχοδυναμισμό ενός εφήβου, παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσε να γίνει κατανοητό γιατί τα παράδοξα περιστατικά λάμβαναν χώρα, ακόμη και όταν ο νεαρός ήταν απών.

Το τρομακτικό πόλτεργκαϊστ του Μεσολογγίου ήταν μια υπόθεση, που είχε προβληματίσει ιδιαιτέρως τον Άγγελο Τανάγρα και που ο ίδιος τη θεωρούσε μοναδική στα χρονικά.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 19/01/1963…