Ο γοητευτικός αστέρας του αμερικανικού κινηματογράφου Ροδόλφο Βαλεντίνο εξακολουθούσε να συγκινεί τις γυναικείες καρδιές ακόμη και μετά τον θάνατό του. Ο ωραίος “Ρούντι” πέθανε σε ηλικία μόλις 31 ετών, στις 23 Αυγούστου του 1926 από περιτονίτιδα, έχοντας προλάβει να ζήσει μια σύντομη, αλλά έντονη και πολυτάραχη ζωή.Λίγα χρόνια αργότερα, το έτος 1933, οι Αμερικανίδες που τον είχαν λατρέψει, ήταν ανάστατες από μια συνταρακτική είδηση για το αλησμόνητο ίνδαλμά τους.Στην αρχή, η είδηση αυτή έγινε γνωστή σε λίγα μόνο άτομα. Όσο, όμως, κι αν προσπαθούσαν να την κρατήσουν μυστική, δεν άργησε να φτάσει έως τα αυτιά των δημοσιογράφων και να διαδοθεί με αστραπιαία ταχύτητα σε ολόκληρη την υφήλιο.Κυκλοφορούσαν φήμες, λοιπόν, που έλεγαν πως το φάντασμα του Βαλεντίνο επισκεπτόταν κάθε νύχτα τη βίλα του, την πασίγνωστη “Φωλιά του Γερακιού”, στο Μπέβερλι Χιλς του Χόλιγουντ.Η βίλα αυτή, η ωραιότερη και εντυπωσιακότερη απ’ όλες τις βίλες των αστέρων της εποχής εκείνης, ήταν το ήσυχο παλάτι του Ροδόλφο Βαλεντίνο, όπου του άρεσε να αποτραβιέται από τον θόρυβο και τα σκάνδαλα του Χόλιγουντ και να ζει μόνος με τα χιμαιρικά του όνειρα και την κρυφή κι αγιάτρευτη μελαγχολία του.Η βίλα αυτή, λοιπόν, επρόκειτο να πουληθεί αντί των 200.000 δολαρίων σ’ έναν βαθύπλουτο τραπεζίτη της Νέας Υόρκης. Παραδόξως, όμως, την ημέρα της υπογραφής των συμβολαίων, ο αγοραστής δεν παρουσιάστηκε κι έτσι, ματαιώθηκε η πώλησή της.Από τότε, όσοι άλλοι εξέφρασαν την επιθυμία να την αγοράσουν, την τελευταία στιγμή εμποδίστηκαν από τυχαίες και παράξενες συμπτώσεις και δεν ξαναπαρουσιάστηκαν. Όλα αυτά δεν άργησαν να δημιουργήσουν έναν περίεργο θρύλο για την περίφημη “Φωλιά του Γερακιού” και το ανεξήγητο μυστήριο που την περιέβαλε.Έλεγαν, δηλαδή, ότι η βίλα του Βαλεντίνο ήταν στοιχειωμένη! Και να που δεν πέρασε πολύς καιρός και διάφορα ανεξιχνίαστα γεγονότα και εκπληκτικά φαινόμενα ενίσχυσαν τον θρύλο. Τον εδραίωσαν.Διηγούνταν, λοιπόν, ότι μια νύχτα έφτασε τρέχοντας στο Χόλιγουντ ένας από τους φύλακες της βίλας και ειδοποίησε τρομοκρατημένος τους φίλους του ωραίου Ρούντι ότι είχε δει με τα μάτια του το φάντασμά του να περιφέρεται νωχελικά στους διαδρόμους του έρημου σπιτιού.Μια άλλη νύχτα πάλι, ένας υπηρέτης του στάβλου έτρεξε στη διάσημη κινηματογραφούπολη κάτωχρος και διέδωσε στον κόσμο ότι τη στιγμή που τάιζε τα άλογα, είδε έξαφνα τον νεκρό να μπαίνει στον στάβλο και να χαϊδεύει ένα από αυτά, το αγαπημένο του, έναν επιβήτορα, τον “Μπλακ Μπόι”.Έλεγαν ακόμη πως ο George Ullman, ο γνωστός επιχειρηματίας του κινηματογράφου, που ήταν στενότατος φίλος του Ροδόλφο και που είχε δύο δίσκους γραμμοφώνου με δύο από τα ωραιότερα τραγούδια του Ρούντι, κάθε φορά που έβαζε να τους ακούσει, το φως του σαλονιού του χαμήλωνε και τρεμόπαιζε και κατόπιν, ορκιζόταν πως άκουγε τον ίδιο τον καλλιτέχνη να τα ερμηνεύει, δίχως τον μεταλλικό εκείνο ήχο που κάνει το γραμμόφωνο, λες και στεκόταν ακριβώς δίπλα του.Η Vilma Banky, η γνωστή ηθοποιός του αμερικανικού βωβού κινηματογράφου και φωτογράφος, που υπήρξε ένας από τους μεγάλους έρωτες του Βαλεντίνο, όταν τράβηξε μερικές φωτογραφίες στο ίδιο στούντιο όπου ο Ροδόλφο είχε γυρίσει το πρώτο του φιλμ, τους “Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης”, είδε κατάπληκτη να εμφανίζεται σε όλες τις αρνητικές πλάκες η σκιά του νεκρού πολυτάλαντου ηθοποιού.Για να δώσει ένα τέλος σε όλες αυτές τις αλλόκοτες ιστορίες που κυκλοφορούσαν, όχι μόνο στο Χόλιγουντ, αλλά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, η Betty Armstrong αποφάσισε να κοιμηθεί μια νύχτα στην κύρια κρεβατοκάμαρα της βίλας, προκειμένου να εξακριβώσει αν ήταν πράγματι αλήθεια ότι το φάντασμα του Ροδόλφο επισκεπτόταν κάθε βράδυ την έπαυλή του. Και να πώς περιέγραφε την περιπέτειά της:Έφτασα στη βίλα την ώρα που έδυε ο ήλιος και σας βεβαιώνω πως το σπίτι μου φάνηκε σαν ένα από εκείνα τα εφιαλτικά παλάτια που βλέπουμε καμιά φορά στον ύπνο μας. Τη στιγμή που διάβαινα το κατώφλι της εισόδου, συνοδευόμενη από τον φύλακα και τη γυναίκα του, άκουσα ξαφνικά πένθιμα ουρλιαχτά που με έκαναν να ανατριχιάσω.-Μη φοβάστε! Είναι τα σκυλιά του μακαρίτη, η Μπρούνι και ο Ρούντι. Έτσι ουρλιάζουν όταν έρθει κάποιος επισκέπτης στη βίλα, μου είπε η γυναίκα του φύλακα, μια σοβαρή και ψύχραιμη Αγγλίδα.Προχωρήσαμε, λοιπόν, στο εσωτερικό του σπιτιού, όταν είδα την Αγγλίδα να κοντοστέκεται απορημένη, να χλομιάζει και να κοιτά με έκδηλη φρίκη το πάτωμα. Επάνω στο πολυτελές παρκέ έβλεπε κανείς ολοκάθαρα ίχνη από μαύρες πατημασιές, που είχαν περάσει και είχαν χαθεί στο βάθος του διαδρόμου, όπου βρισκόταν το ατελιέ του Βαλεντίνο.-Περίεργο, μα την αλήθεια! Χτες εγώ η ίδια σκούπισα τον διάδρομο και κλείδωσα την πόρτα. Ποιος μπορούσε να μπει εδώ, αφού μόνο εγώ έχω τα κλειδιά; αναρωτήθηκε ψιθυριστά η γυναίκα του φύλακα.Ο άντρας της, χλομός κι αυτός και φανερά απρόθυμος να προχωρήσει, έσκυψε το κεφάλι του και δεν της απάντησε. Όσο για μένα, ομολογώ πως τα ουρλιαχτά των σκυλιών, που δεν είχαν πάψει ούτε για μια στιγμή και οι μυστηριώδεις πατημασιές, με είχαν καθηλώσει. Ένιωθα τα μέλη μου μουδιασμένα, ενώ μια απροσδιόριστη δυσφορία με είχε συνεπάρει.Το σπίτι του Βαλεντίνο, που άλλοτε ήταν επιπλωμένο με αφάνταστη πολυτέλεια, σήμερα ήταν άδειο. Όλα τα δωμάτια που επισκέφτηκα ήταν γυμνά και κρύα. Μπροστά στην κρυστάλλινη πόρτα ενός από αυτά τα δωμάτια, η γυναίκα του φύλακα σταμάτησε και μου είπε:-Εδώ είναι το μαύρο δωμάτιο, όπου συνήθιζε να αναπαύεται ο κύριός μας. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, το είχε μετατρέψει σε κρεβατοκάμαρα.Έπειτα, μου άνοιξε την πόρτα και μπήκα σ’ ένα μικρό δωμάτιο με μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν προς τον κήπο. Οι κουρτίνες, τα κουφώματα, οι τοίχοι, το ταβάνι, το πάτωμα, τα πάντα εκεί μέσα ήταν κατάμαυρα, πένθιμα και μακάβρια! Δίστασα να διαβώ στο εσωτερικό του. Ήταν σαν να έπρεπε να με στριμώξουν μέσα σε νεκρικό θάλαμο.Ο φύλακας, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε αρθρώσει λέξη και έμοιαζε φανερά ανήσυχος που θα έπρεπε να περάσω μια νύχτα μέσα στη “Φωλιά του Γερακιού”, σήκωσε ξαφνικά το βλέμμα του και μου είπε:-Την περασμένη εβδομάδα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τα σκυλιά ξέσπασαν σε ένα άγριο κλάμα. Σηκώθηκα αμέσως και κατέβηκα στον κήπο. Τα βρήκα να τριγυρίζουν αναστατωμένα έξω, κάνοντας μικρούς κύκλους και να κλαίνε λυπητερά, κοιτώντας επίμονα προς τα παράθυρα του μαύρου δωματίου. Κοίταξα κι εγώ, αλλά δεν είδα τίποτε. Έκανα να τα ηρεμήσω, μα ήταν εντελώς αδύνατον. Ίσως έβλεπαν κάποια γάτα; Τι να πω, δεν ξέρω…Αργότερα, ο φύλακας και η σύζυγός του μου έφεραν ένα μικρό κρεβάτι και μια πολυθρόνα, για να περάσω τη νύχτα μου στο μαύρο δωμάτιο. Με περιποιήθηκαν όσο μπορούσαν καλύτερα και έπειτα με καληνύχτισαν και έφυγαν. Απόμεινα ολομόναχη μέσα στην απαίσια αυτή κρεβατοκάμαρα, που θύμιζε μονάχα θάνατο. Αλήθεια, όμως, τι φριχτή σύμπτωση! Εκείνη την ημέρα ακριβώς ήταν η επέτειος του θανάτου του…Κάθισα σε μια πολυθρόνα που είχε απομείνει στον αφιλόξενο εκείνον χώρο, χαμήλωσα το φως και άρχισα να συλλογίζομαι τον Ροδόλφο Βαλεντίνο. Όλη εκείνη τη μακριά νύχτα, που την πέρασα άγρυπνη για κάμποσες ώρες, δεν αισθάνθηκα ούτε για ένα λεπτό πως ήμουν ολομόναχη. Νόμιζα κάθε στιγμή πως κάποιος μου κρατούσε συντροφιά.Φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος κάποια στιγμή αρκετά μετά τα μεσάνυχτα, ίσως για κάνα-δυο ώρες. Όταν άνοιξα τα μάτια μου απότομα, δεν είχε ακόμα ξημερώσει. Αίφνης, μου φάνηκε πως άκουσα βήματα από τη βιβλιοθήκη, που βρισκόταν ακριβώς από πάνω από την κατάμαυρη κρεβατοκάμαρα.Πετάχτηκα έξω με τη νυχτικιά μου και είδα μια διαπερατή σκιά, που διέγραφε την αριστοκρατική και επιβλητική σιλουέτα του ομορφοκαμωμένου Βαλεντίνο, να στέκεται στο επάνω μέρος της κουπαστής της σκάλας και να με κοιτά. Όρμησα έξω στον κήπο τρομοκρατημένη, εκβάλλοντας μια δυνατή φωνή.Ο φύλακας και η γυναίκα του έτρεξαν κοντά μου κι αυτοί με τα νυχτικά τους οι άνθρωποι και άρχισαν να με ρωτούν γεμάτοι αγωνία:-Τι πάθατε, δεσποινίς Armstrong; Είστε καλά; Μήπως είδατε τίποτα;-‘Οχι, όχι!… τους απάντησα, κουνώντας αργά το κεφάλι μου, γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω από τον φόβο και τη συγκίνησή μου.Αυτή είναι η περιπέτειά μου στη “Φωλιά του Γερακιού”. Μα, μη μου ζητάτε να βγάλω συμπεράσματα, γιατί έρχομαι σε ρήξη με τη λογική μου. Δεν μπόρεσα να εξακριβώσω συγκεκριμένα πράγματα.Μου φάνηκε, ωστόσο, πως είδα το φάντασμα του Βαλεντίνο. Δεν είμαι, όμως, βέβαιη. Ένα πράγμα μπορώ μονάχα να διαβεβαιώσω: ότι δεν ήμουν μόνη εκείνη τη νύχτα. Και κάτι άλλο ή και κάποιος άλλος ήταν εκεί μαζί μου, συνεχώς…Το μυστήριο της βίλας του Ροδόλφο Βαλεντίνο στο Μπέβερλι Χιλς εξακολουθούσε να παραμένει ανεξιχνίαστο και να σχολιάζεται καθημερινώς από τις αμερικανικές εφημερίδες της εποχής, που προδίκαζαν πως ήταν στοιχειωμένη.Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 05/03/1933…
