Ο πατέρας της Χαρίκλειας ξαφνικά λύγισε:-Του Αγίου Γεωργίου, μεγάλη η χάρη του, ήταν μια μέρα χαρμόσυνη για όλο το χωριό. Όλοι είχαν χαρά κι εμείς, με την κατάντια μας, είχαμε λύπη. Πένθος. Με όλα τούτα, ο γαμπρός μου, ο Γαλάνης, μου είπε:“-Πατέρα, θέλω να τραγουδήσω”.
“-Εμείς πενθούμε. Δεν επιτρέπω τραγούδια μέσα στο σπιτικό μου. Αν θες, τράβα αλλού να τραγουδήσεις”, του αντιγύρισα.Τότε, βγήκε έξω και έμεινα εγώ με τη γυναίκα μου να φυλάμε τη Χαρίκλεια. Έξαφνα, όμως, βλέπω πως η κόρη μου χάθηκε από τα μάτια μου. Πώς χάθηκε, δεν ξέρω να το απαντήσω, ούτε να το εξηγήσω. Σαν να σβήστηκε η μορφή της. Αφού την είχαμε εμπρός μας… Κάναμε άνω-κάτω το σπίτι, αναποδογυρίσαμε τα πάντα. Τρέξαμε στον κήπο, στην αυλή, δεν τη βλέπαμε πουθενά. Χαλάσαμε τον κόσμο με τις φωνές μας. Ξάφνου, την είδαμε μακριά να τρέχει. Την προφτάσαμε στην εκκλησία της Εισοδιώτισσας έξω από το χωριό. Πώς σβήστηκε απ’ τα μάτια μας μπροστά, δεν κατέχω να σας το πω… Δεν ξέρω… Μη με ρωτάτε…Οι απεσταλμένοι της εφημερίδας αποφάσισαν να επισκεφτούν την εκκλησία της Παναγίας της Εισοδιώτισσας, η οποία απείχε περίπου τρία τέταρτα από το χωριό και ήταν χτισμένη πάνω σ’ ένα ύψωμα. Συνήθως, η εκκλησία αυτή ήταν κλειδωμένη.Κάτω από την εκκλησία, λοιπόν, όπως πληροφορήθηκαν από τους ντόπιους, υπήρχε ένας βράχος, τον οποίο οι χωρικοί θεωρούσαν θαυματουργό. Είχε μια τρύπα στη μέση και από την τρύπα αυτή περνούσαν τα άρρωστα παιδιά τους για να θεραπευθούν, πετώντας κάτω από τον βράχο τα ρούχα που φορούσαν.Κατά την ομολογία των χωρικών, τα παιδιά τους θεραπεύονταν αμέσως και ήταν τόσο μεγάλη η πίστη των ανθρώπων σε όλη την περιφέρεια, ώστε ο τόπος εκείνος ήταν κατάμεστος από ρουχαλάκια, καπέλα, παπουτσάκια, τα οποία τα έτρωγε ο ήλιος και η βροχή. Και ήταν εκατοντάδες τα παιδάκια εκείνα που γίνονταν καλά, διότι κάθε χρόνο, εξαιτίας των ελωδών εκτάσεων της Αγουλινίτσας και της Κάστας, πολλά παιδιά αρρώσταιναν βαριά από θέρμες…Στο μέρος τούτο, λοιπόν, βρέθηκε μυστηριωδώς η Χαρίκλεια μετά την εξαφάνιση από το σπιτικό της.Πάντως, ο διευθυντής του πνευματιστικού κέντρου “Χαραυγή” εξέλαβε την εξαφάνιση της κοπέλας ως αϋλοποίηση, ως δηλαδή αποσύνθεση της ύλης. Ουσιαστικά, σύμφωνα με τον Δημάρατο, η Χαρίκλεια αποσυντέθηκε υλικώς και κατά τον τρόπο αυτό εξαφανίστηκε από το σπίτι της, χάθηκε από τα μάτια των δικών της και εξαερώθηκε.Ό,τι συνέβαινε στη Χαρίκλεια και στο σπίτι της ήταν μια αληθινή τραγωδία. Και μαζί με την οικογένειά της υπέφερε μαζί τους κι ολόκληρο το χωριό. Καταγγελίες συνεχείς στην Αστυνομία του Κατάκολου και στην Εισαγγελία του Πύργου, διαπληκτισμοί και αφορισμοί από την Εκκλησία συνέθεταν το πλήρες σκηνικό του χωριού Γρανιτσαίικα.Ο γέρο-Βλάχος ήταν πρόθυμος να ρίξει αφορισμό σε όλους τους συγχωριανούς του, εκδικούμενος έτσι τους νοερούς εχθρούς του, που τάχατες επιβουλεύονταν την οικογένειά του, βασάνιζαν και κακοποιούσαν την κόρη του και αναστάτωναν το σπιτικό του.Δεν είχε μείνει εξουσία πολιτική και θρησκευτική, την οποία να μην είχε επικαλεστεί ο πατέρας της Χαρίκλειας. Είχε καταφύγει σε όλους, στην αστυνομία, τους δικαστικούς λειτουργούς, στα όπλα και τέλος, στην εκκλησία. Ίσως αυτή να ήταν και η μόνη που θα μπορούσε να παύσει το κακό, να το ξεριζώσει μια και για πάντα.Ο πάπα-Φώτης Χαβιαράς έκανε επιτίμιο κατά των αφανών και αοράτων εχθρών, αλλά η κατάσταση και πάλι δεν άλλαξε. Έμενε στάσιμη σαν το νερό στον βούρκο. Οι καταληπτικές κρίσης της κοπέλας γίνονταν ισχυρότερες και οι μυστηριώδεις ερωτικές επιστολές γίνονταν απειλητικότερες.Ο γέροντας μονολογούσε πως ήταν έτοιμος να διαπράξει φονικό, αναζητώντας ματαίως τους φταίχτες και τους υπαίτιους. Μάλιστα, γκρίνιαζε, γιατί έτσι όπως ένιωθε, δεν μπορούσε να λάβει ούτε τη Θεία Κοινωνία.Και η ψυχή του κακοφόρμιζε, όπως και οι ψυχές των συγχωριανών του…Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 20/04/1928…
“-Εμείς πενθούμε. Δεν επιτρέπω τραγούδια μέσα στο σπιτικό μου. Αν θες, τράβα αλλού να τραγουδήσεις”, του αντιγύρισα.Τότε, βγήκε έξω και έμεινα εγώ με τη γυναίκα μου να φυλάμε τη Χαρίκλεια. Έξαφνα, όμως, βλέπω πως η κόρη μου χάθηκε από τα μάτια μου. Πώς χάθηκε, δεν ξέρω να το απαντήσω, ούτε να το εξηγήσω. Σαν να σβήστηκε η μορφή της. Αφού την είχαμε εμπρός μας… Κάναμε άνω-κάτω το σπίτι, αναποδογυρίσαμε τα πάντα. Τρέξαμε στον κήπο, στην αυλή, δεν τη βλέπαμε πουθενά. Χαλάσαμε τον κόσμο με τις φωνές μας. Ξάφνου, την είδαμε μακριά να τρέχει. Την προφτάσαμε στην εκκλησία της Εισοδιώτισσας έξω από το χωριό. Πώς σβήστηκε απ’ τα μάτια μας μπροστά, δεν κατέχω να σας το πω… Δεν ξέρω… Μη με ρωτάτε…Οι απεσταλμένοι της εφημερίδας αποφάσισαν να επισκεφτούν την εκκλησία της Παναγίας της Εισοδιώτισσας, η οποία απείχε περίπου τρία τέταρτα από το χωριό και ήταν χτισμένη πάνω σ’ ένα ύψωμα. Συνήθως, η εκκλησία αυτή ήταν κλειδωμένη.Κάτω από την εκκλησία, λοιπόν, όπως πληροφορήθηκαν από τους ντόπιους, υπήρχε ένας βράχος, τον οποίο οι χωρικοί θεωρούσαν θαυματουργό. Είχε μια τρύπα στη μέση και από την τρύπα αυτή περνούσαν τα άρρωστα παιδιά τους για να θεραπευθούν, πετώντας κάτω από τον βράχο τα ρούχα που φορούσαν.Κατά την ομολογία των χωρικών, τα παιδιά τους θεραπεύονταν αμέσως και ήταν τόσο μεγάλη η πίστη των ανθρώπων σε όλη την περιφέρεια, ώστε ο τόπος εκείνος ήταν κατάμεστος από ρουχαλάκια, καπέλα, παπουτσάκια, τα οποία τα έτρωγε ο ήλιος και η βροχή. Και ήταν εκατοντάδες τα παιδάκια εκείνα που γίνονταν καλά, διότι κάθε χρόνο, εξαιτίας των ελωδών εκτάσεων της Αγουλινίτσας και της Κάστας, πολλά παιδιά αρρώσταιναν βαριά από θέρμες…Στο μέρος τούτο, λοιπόν, βρέθηκε μυστηριωδώς η Χαρίκλεια μετά την εξαφάνιση από το σπιτικό της.Πάντως, ο διευθυντής του πνευματιστικού κέντρου “Χαραυγή” εξέλαβε την εξαφάνιση της κοπέλας ως αϋλοποίηση, ως δηλαδή αποσύνθεση της ύλης. Ουσιαστικά, σύμφωνα με τον Δημάρατο, η Χαρίκλεια αποσυντέθηκε υλικώς και κατά τον τρόπο αυτό εξαφανίστηκε από το σπίτι της, χάθηκε από τα μάτια των δικών της και εξαερώθηκε.Ό,τι συνέβαινε στη Χαρίκλεια και στο σπίτι της ήταν μια αληθινή τραγωδία. Και μαζί με την οικογένειά της υπέφερε μαζί τους κι ολόκληρο το χωριό. Καταγγελίες συνεχείς στην Αστυνομία του Κατάκολου και στην Εισαγγελία του Πύργου, διαπληκτισμοί και αφορισμοί από την Εκκλησία συνέθεταν το πλήρες σκηνικό του χωριού Γρανιτσαίικα.Ο γέρο-Βλάχος ήταν πρόθυμος να ρίξει αφορισμό σε όλους τους συγχωριανούς του, εκδικούμενος έτσι τους νοερούς εχθρούς του, που τάχατες επιβουλεύονταν την οικογένειά του, βασάνιζαν και κακοποιούσαν την κόρη του και αναστάτωναν το σπιτικό του.Δεν είχε μείνει εξουσία πολιτική και θρησκευτική, την οποία να μην είχε επικαλεστεί ο πατέρας της Χαρίκλειας. Είχε καταφύγει σε όλους, στην αστυνομία, τους δικαστικούς λειτουργούς, στα όπλα και τέλος, στην εκκλησία. Ίσως αυτή να ήταν και η μόνη που θα μπορούσε να παύσει το κακό, να το ξεριζώσει μια και για πάντα.Ο πάπα-Φώτης Χαβιαράς έκανε επιτίμιο κατά των αφανών και αοράτων εχθρών, αλλά η κατάσταση και πάλι δεν άλλαξε. Έμενε στάσιμη σαν το νερό στον βούρκο. Οι καταληπτικές κρίσης της κοπέλας γίνονταν ισχυρότερες και οι μυστηριώδεις ερωτικές επιστολές γίνονταν απειλητικότερες.Ο γέροντας μονολογούσε πως ήταν έτοιμος να διαπράξει φονικό, αναζητώντας ματαίως τους φταίχτες και τους υπαίτιους. Μάλιστα, γκρίνιαζε, γιατί έτσι όπως ένιωθε, δεν μπορούσε να λάβει ούτε τη Θεία Κοινωνία.Και η ψυχή του κακοφόρμιζε, όπως και οι ψυχές των συγχωριανών του…Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 20/04/1928…
