Εν τω μεταξύ, η πνευματιστική συνεδρίαση με το περίφημο μέντιουμ της εποχής εκείνης, την Κωνσταντία Νικολαΐδου, ολοκληρώθηκε και κανονίστηκε και μια ακόμη συνάντηση για την επόμενη ημέρα.Ωστόσο, ο δημοσιογράφος Διονύσιος Δεβάρης αποφάσισε να επισκεφτεί τη γυναίκα εκείνη, για την οποία είχε λάβει μια επιστολή, όπου ο επιστολογράφος του εξηγούσε “πως ενώ η Μαρία Κελεσίδου μια μέρα έτρωγε σταφύλια, φώναξε πως μέσα σε μια ρόγα υπήρχε ένα φίδι, το οποίο και έφαγε και από τότε άλλαξαν τα πάντα στη ζωή της. Η γυναίκα αυτή μεταβλήθηκε τελείως”.Ο Αρχισυντάκτης ζήτησε από τον σοφέρ να τον οδηγήσει στην οδό Α. Ζίννη, στον αριθμό 24, όπου βρήκε ένα μικρό, περιποιημένο, καθαρό σπιτικό. Η Μαρία Κελεσίδου ήταν ηλικίας 50 ετών κι είχε ένα ύφος φοβισμένο, δειλό, αλλά τίποτε δεν έδειχνε διανοητική παράκρουση. Ήταν μια γυναίκα κανονική. Ιδού πώς διηγήθηκε η ίδια την περίπτωσή της:-Πρόκειται για κάτι που ντρέπομαι και η ίδια να το διηγηθώ, γιατί καταλαβαίνω ότι θα με κοροϊδέψει ο κόσμος. Τον περασμένο Αύγουστο, λοιπόν, ενώ δειπνούσα με τους δικούς μου μέσα στο δωμάτιό μου και έτρωγα σταφύλια, σε μια στιγμή, που είχα στο χέρι μου δυο ρόγες, είδα πως στο δάχτυλό μου είχε τυλιχτεί ένα φιδάκι. Πάγωσα από φόβο, τόσο που δεν μπόρεσα ούτε να κουνήσω το δάχτυλό μου και να το τινάξω μακριά. Ένιωθα ότι, δίχως να το θέλω, ωσάν μια δύναμη περίεργη να μ’ έσπρωχνε, έβαλα το χέρι στο στόμα μου και κατάπια το μικρό τούτο φίδι. Θα μου πείτε η ιδέα μου, θα μου πείτε κουταμάρες. Το φιδάκι, όμως, το είδα, το ένιωσα την ώρα που το κατάπινα. Ε, από τη μέρα εκείνη δεν ξαναβρήκα τη γαλήνη. Ο παραμικρός κρότος με κάνει να πετιέμαι τρομαγμένη. Φοβάμαι να κοιμηθώ, να μείνω μόνη. Φέραμε γιατρούς, μου έδωσαν γιατρικά, αλλά δεν μου έκαμαν τίποτε.-Το φίδι το φάγατε. Ωραία. Το χωνέψατε, όμως. Πάει πια.-Όλα αυτά τα καταλαβαίνω, αλλά ο φόβος που με κατέχει είναι ανώτερος από τη θέλησή μου. Δεν πονώ πουθενά. Το στομάχι μου είναι εντάξει. Ξέρω πως δεν έχω καμιά αρρώστια, αλλά φοβάμαι, τρέμω. Από τη μέρα εκείνη, ένας ίσκιος κρύος, παγερός, έπεσε πάνω μου, με τύλιξε και με έκανε άλλον άνθρωπο. Όταν περάσει κηδεία, κλείνω παράθυρα και πόρτες, γιατί μου φαίνεται πως χώμα από τον πεθαμένο έρχεται κατά πάνω μου! Φοβάμαι, φοβάμαι πολύ…Στο σπίτι της Μαρίας Κελεσίδου, ο Δεβάρης ήταν μαζί με τον Χρήστο Δημάρατο και τον φωτογράφο της “ΒΡΑΔΥΝΗΣ”. Χωρίς να χάσουν καιρό, όρισαν μια συνάντηση στις 4 Απριλίου του 1928 στο πνευματιστικό κέντρο του κυρίου Δημάρατου. Η Κελεσίδου έφτασε στις 18:30. Ο πνευματιστής τη διαβεβαίωσε πως μετά από μερικές συνεδριάσεις, θα ξανάβρισκε την ηρεμία της και θα απαλλασσόταν από κάθε φόβο.Κατόπιν, κίνησαν μαζί με τον Αποστολίδη και τον Οικονόμου για τα Παλαιά Σφαγεία, για να διαπιστώσουν πώς ήταν η υγεία του Στέλιου. Τον βρήκαν σε καλύτερη κατάσταση από ποτέ, αλλά κατάλαβαν πως στο βάθος της ψυχής του ελλόχευε η ανασφάλεια μιας επόμενης ίσως κρίσης.Δυστυχώς, ο παπάς της ενορίας του και οι συντοπίτες του προσπαθούσαν να τον πείσουν πως ο υπνωτισμός ήταν κάτι σατανικό και πως δεν έπρεπε να ξαναδεχτεί να τον υπνωτίσουν και πάλι.Ο Αποστολίδης, όμως, είχε αποφασίσει να αγωνιστεί εναντίον της ολέθριας επίδρασης του ιερέα και των φίλων του, οι οποίοι είχαν βαλθεί να πείσουν τον Στέλιο πως δεν έγινε καλά, αν και είχαν περάσει τόσες μέρες χωρίς ούτε μια κρίση, ούτε ένα πισωγύρισμα.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 05/04/1928…
