Στο σπίτι του Στέλιου, εκεί στα Παλαιά Σφαγεία, το ακάθαρτο πνεύμα ήταν κρατερό, πεισματώδες και προκλητικό. Ήταν πλέον φανερό σε όλους ότι το δαιμόνιο που είχε κυριεύσει τον Στέλιο Γραβαρία για έναν ολόκληρο χρόνο συμπεριφερόταν εντελώς διαφορετικά στο ατελιέ. Είχε χάσει το σθένος του. Πάλευε μεταξύ της υποχώρησης και της επιμονής. Άλλοτε ελεεινολογούσε τη μοίρα του με εξασθενημένη φωνή, θρηνώδη κι άλλοτε εκστόμιζε χυδαίες ύβρεις.Σε μια στιγμή, μάλιστα, βρυχήθηκε:-Δε φοβάμαι κανέναν εδώ μέσα, εκτός μονάχα έναν (εννοούσε τον κύριο Αποστολίδη). Αλλά κι αυτόν δεν τον φοβάμαι πολύ.Ο Αποστολίδης βημάτιζε πάνω κάτω στην αίθουσα σαν άνθρωπος που είχε επιδώσει τελεσίγραφο και ανέμενε εναγωνίως την απάντηση.Ο κύριος Χατζηπέτρος, ο οποίος είχε προσφάτως επιστρέψει από τη Ρωσία, απευθύνθηκε στο δαιμόνιο που είχε καταλάβει τον νεαρό άντρα, μιλώντας του στα ρωσικά:-Ο κόσμος απαιτεί να σωπάσεις!Και η φωνή μέσα στον Στέλιο απάντησε βρίζοντας επίσης στα ρωσικά, εξαπολύοντας μια βαρύτατη ύβρη που δε μεταφράζεται.Το μέντιουμ, ο ιατρός Μουζάκης, με το χέρι του στο κεφάλι του Στέλιου, έλεγε ξανά και ξανά:-Θα βγεις ή δε θα βγεις;-Θα βγω μόνο όταν το θελήσω εγώ! Κι όταν βγω από τούτο εδώ το σώμα, θα μπω σε άλλο! Χα, χα, χα!Ένας από την παρέα που παρακολουθούσε εκστατικός, έσυρε τα μάτια του προς τα επάνω, σαν να γύρευε θεϊκή προστασία. Είχαν όλοι τους ακούσει τον επικεφαλής του πειράματος, τον κύριο Αποστολίδη, ότι το δαιμόνιο, όταν θα εγκατέλειπε οριστικώς το σώμα του Στέλιου, θα αναζητούσε κάποιον τρομοκρατημένο για να φωλιάσει, καθώς τα ακάθαρτα πνεύματα τρέφονται από τον φόβο και την αδυναμία.-Έχει γούστο να βγούμε όλοι μας στο τέλος δαιμονισμένοι από δω μέσα, τραύλισε με ένα χαμόγελο τόσο γλυκό, όσο αν είχε καταπιεί κινίνο.-Μα, πώς; αναρωτήθηκε ο δημοσιογράφος.-Αφού είναι 24 δαιμόνια μέσα του, δεν άκουσες;-Μόνο ένας είναι.-Εγώ άκουσα με τ’ αυτιά μου τον Στέλιο να μιλάει με τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικές φωνές.Αληθινά, ο τρόπος που άλλαζε φωνή ο ομιλών μέσα στον νεαρό άντρα ήταν εξόχως συγκλονιστικός.-Αν δε βγεις, θα σου βγάλω τα μάτια, απειλούσε με έκδηλη οργή ο Μουζάκης.-Τα μάτια του Στέλιου θα βγάλεις, όχι τα δικά μου, είπε περιπαιχτικά η ειδεχθής παρουσία.Και τους εξαπέλυσε εκ νέου ύβρεις ακατονόμαστες, ενώ τα σάλια του εξακοντίζονταν στον αέρα. Ξάφνου, η κοιλιά του Στέλιου ξεπρήστηκε μονομιάς και τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Το δαιμόνιο έμοιαζε να είχε υποχωρήσει.Έτσι, αποφασίστηκε να ξεκινήσει η εξαγωγή του ακάθαρτου πνεύματος από μέσα του. Και ο κύριος Αποστολίδης, αφού υπνώτισε τον Στέλιο στο άλλο δωμάτιο, οι δυο τους, μετά από λίγο επέστρεψε, ανακοινώνοντας στους υπολοίπους:-Περάστε μέσα, κύριοι. Ο Στέλιος υπνωτίστηκε.Στο βάθος της αίθουσας, λοιπόν, ο νεαρός από τα Παλαιά Σφαγεία καθόταν κοιμισμένος σε μια πολυθρόνα με τα χέρια πλεγμένα στα γόνατα και με το πρόσωπο ήρεμο, φωτισμένο από το άλικο φως.Ο Αποστολίδης τον πλησίασε και του είπε:-Και τώρα θα ακούς μονάχα εμένα. Δε θα ακούς το ακάθαρτο πνεύμα. Διότι μπορώ να σε θεραπεύσω. Θα κάνεις ό,τι σου πω. Νιώσε το καλά μες στην ψυχή σου, ακούς;-Ναι.-Τώρα θα σου δώσω βαθύτερο ύπνο και θα σε συνδέσω με το αγαθό πνεύμα που οδηγεί τον πνευματιστικό μας κύκλο. Το πνεύμα του Ινδού Καμφίρ. Μη φοβηθείς διόλου. Θα το δεις. Είναι ψηλός με γενειάδα και κίτρινο σαρίκι. Έρχεται να σε βοηθήσει.-Α, να τος! Τον βλέπω. Ναι, τα γένια του είναι μακριά. Έρχεται κοντά μου.-Και τώρα, Στέλιο, με τη δύναμη που έχεις, θα τραβήξεις πέρα το ακάθαρτο πνεύμα που σε βασάνιζε. Δε θα σε τραβήξει αυτό. Δεν έχει πια τη δύναμη. Εσύ έχεις τη δύναμη. Πού είναι; Βρες το!-Να το ακάθαρτο πνεύμα! Τριγυρίζει μες στην αίθουσα!, είπε, δείχνοντας χαμηλά, προς τα πόδια των παρευρισκομένων, μερικοί εκ των οποίων παραμέριζαν ενστικτωδώς.-Διάταξέ το να έρθει κοντά σου!-Έλα εδώ τώρα! Α, να, ήρθε!-Πιάσε το από το αυτί!-Από το αυτί;-Ναι.-Το έπιασα, μα θέλει να μου φύγει… Το κρατώ! Το βαστώ καλά!, αναφώνησε περιχαρής ο Στέλιος κι ένα πελώριο χαμόγελο αμέσως γλύκανε τις εκφράσεις του.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 22/03/1928…
