Τον Σεπτέμβριο του 1933, το χωριό Ορθονιές της Ζακύνθου ήταν αναστατωμένο. Κάθε βράδυ, μετά τις έντεκα και μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, ένα από τα σπίτια του χωριού και συγκεκριμένα, το σπίτι του Διονυσίου Πυλαρινού, ήταν στόχος ενός άγριου, συνεχούς και μυστηριώδους λιθοβολισμού, που σήκωνε στο πόδι, όχι μόνο τους ενοίκους, αλλά και ολόκληρο το χωριό.

Η πρώτη εκδήλωση του παράδοξου φαινομένου είχε σημειωθεί στις αρχές του Σεπτεμβρίου. Η οικογένεια του χωρικού Διονυσίου Πυλαρινού είχε από νωρίς πέσει να κοιμηθεί και κατά τις έντεκα τη νύχτα, ενώ όλα τα μέλη της κοιμούνταν βαθιά, ξύπνησαν έντρομα από τους οξείς και διαπεραστικούς κρότους, που ακούγονταν αλλεπάλληλοι στα κεραμίδια του σπιτιού.

Αμέσως πετάχτηκαν έξω τρομαγμένοι. Κοίταξαν να δουν μήπως ήταν κάποιος ασυνείδητος πάνω στη σκεπή του σπιτιού, που προσπαθούσε να κάνει κακόγουστα αστεία και να διασκεδάσει με τον φόβο που προκαλούσε. Μα δεν ήταν απολύτως κανείς.

Στο μεταξύ, τα φαινόμενα εξακολουθούσαν και πάνω στα κεραμίδια της μυστηριώδους κατοικίας κυλούσαν ακόμη πέτρες, που έκαναν τους ίδιους κρότους. Από τον μεγάλο σαματά και από την έντονη ανησυχία των ενοίκων του εν λόγω σπιτιού, ξύπνησαν και πολλοί περίοικοι, οι οποίοι μαζεύτηκαν και αυτοί τριγύρω. Παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι τους θορύβους και προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα καθέκαστα.

Πολλοί ανάμεσά τους άρχισαν να κάνουν λόγο για φαντάσματα, για δαιμονικά, για στοιχειά και βρυκόλακες και η ατμόσφαιρα έγινε μονομιάς βαριά και αποπνικτική.

Κάποιος είπε ότι πριν από μερικά χρόνια ένας γέρος είχε σκοτωθεί εκεί κοντά και τώρα βρυκολάκιασε. Κάποιος άλλος είπε ότι κάποτε είχε πεθάνει στο σπίτι αυτό μια γυναίκα και άφησαν τη γάτα του σπιτιού να πηδήσει πάνω στο φέρετρο τη νύχτα του μοιρολογιού της και βρυκολάκιασε κι αυτή. Ένας άλλος πρόσθεσε ότι οι ένοικοι του σπιτιού είχαν αφοριστεί από τον Άγιο Διονύσιο, τον πολιούχο του νησιού, επειδή δεν είχαν πάει για πολλά χρόνια να προσκυνήσουν τη χάρη Του.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σταμάτησε ο λιθοβολισμός, αλλά τα μέλη της οικογένειας Πυλαρινού ξενύχτησαν στην αυλή του σπιτιού.

Όταν πια ξημέρωσε, όλοι οι χωριανοί είχαν μάθει για τα παράξενα συμβάντα και ματαιοπονούσαν πασχίζοντας να ανακαλύψουν ποιος ήταν άραγε εκείνος που βρυκολάκιασε και πετούσε έτσι άγρια τις πέτρες πάνω στα κεραμίδια, για ποια αιτία βρυκολάκιασε και γιατί προτιμούσε το σπίτι τούτο από τα υπόλοιπα του χωριού.

Υπό την προστασία του φωτός της μέρας, ξαναμπήκαν μες στο σπίτι τους οι τρομοκρατημένοι ένοικοι και βούλιαζαν στην αγωνία για το τι θα συνέβαινε το επόμενο βράδυ.

Πράγματι, κι εκείνη τη νύχτα η οικογένεια ξαναβγήκε στον δρόμο και ξαγρύπνησε ακόμα πιο μαρτυρικά, με μεγαλύτερο φόβο μέσα στην καρδιά της, καθώς η χλαπαταγή του πετροβολήματος, το πανδαιμόνιο του ασταμάτητου λιθοβολισμού και το αδιάλειπτο κροτάλισμα των κεραμιδιών τούς είχαν παραλύσει.

Μόλις ο ήλιος σκόρπισε το πρώτο φως του, ο Διονύσιος Πυλαρινός έτρεξε να ειδοποιήσει την Αστυνομία, η οποία έστειλε δύναμη με επικεφαλής έναν Αξιωματικό.

Παρά την άγρυπνη επίβλεψη της Αστυνομίας, τα φαινόμενα συνεχίζονταν αμείωτα για πολλές-πολλές ημέρες ακόμη. Έτσι, ο Νομάρχης, μόλις πληροφορήθηκε για τα όσα διαδραματίζονταν στο χωριό Ορθονιές της Ζακύνθου, απέστειλε έγγραφο προς τον Πρόεδρο της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Άγγελο Τανάγρα. Αφού του περιέγραψε την κατάσταση, τον παρακάλεσε να επισκεφτεί το όμορφο νησί του Ιονίου και να δώσει μια ερμηνεία και ίσως και μια οριστική λύση στην ταλαιπωρία των μελών της οικογένειας Πυλαρινού.

Επειδή ανειλημμένες υποχρεώσεις εμπόδιζαν τον ειδικό ερευνητή των ψυχικών φαινομένων να μεταβεί στη Ζάκυνθο, ο Άγγελος Τανάγρας ζήτησε από τον Νομάρχη να πει στους χωρικούς και στην Αστυνομία να παρακολουθούν προσεκτικά την ώρα που πέφτουν οι μυστηριώδεις λίθοι και να συλλέξουν μερικούς.

Αν οι λίθοι ήταν θερμοί, αυτό θα σήμαινε ότι μες στο σπίτι υπήρχε κάποιο άτομο με τηλεκινητικές ιδιότητες, που ασυνειδήτως προξενούσε όλο αυτό το συγκλονιστικό φαινόμενο και συνεπώς, θα έπρεπε να απομακρυνθεί, προκειμένου να ησυχάσουν οι ένοικοί του.

Αν, όμως, οι λίθοι ήταν ψυχροί, τούτο θα σήμαινε ότι το όλο πράγμα ήταν το αποτέλεσμα μιας κακεντρεχούς φάρσας, που ενδεχομένως είχε σκαρφιστεί κάποιος συγχωριανός τους.

Οι οδηγίες του Άγγελου Τανάγρα διαβιβάστηκαν στους Αστυνομικούς και στους κατοίκους του χωριού. Μπόρεσαν να συλλέξουν μερικές πέτρες από τους λιθοβολισμούς, οι οποίοι δεν είχαν σταματήσει ούτε έστω και για ένα βράδυ, και βαστώντας τελικά τις πέτρες στα χέρια τους, συνειδητοποίησαν τρεμάμενοι πως ήταν ζεστές!

Αν αυτή η διαφορά στη θερμοκρασία οφειλόταν στην προκατάληψη των ανθρώπων ή σε κάποια μυστηριώδη ψυχική δύναμη ή σε στοίχειωμα του χώρου, αναμενόταν εναγωνίως να διαλευκανθεί.

Πάντως, όλο το χωριό τελούσε υπό καθεστώς φόβου, καθώς οι ανεξήγητοι λιθοβολισμοί συνέχιζαν να σφυροκοπούν ανηλεώς το σπίτι του Διονυσίου Πυλαρινού, που πλέον οι κάτοικοι των Ορθονιών Ζακύνθου αποκαλούσαν «το στοιχειωμένο…»

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 15/09/1933…