Δεν είναι λίγα τα περιστατικά αξιόπιστων ανθρώπων στην παγκόσμια ιστορία, που ισχυρίστηκαν ότι κακοποιά πνεύματα τάραζαν την οικιακή τους ηρεμία και προξενούσαν αλλόκοτους θορύβους, κρότους, συρσίματα, έως και εκσφενδονισμούς επίπλων.

Αλλά το 1848, συνέβη ένα φαινόμενο, καταφανές και μάλλον αναμφισβήτητο, που έμελλε να παραμείνει ζωντανό, ακόμα και στις μέρες μας.

Στο Hydesville τη Νέας Υόρκης, ένα χωριό που έχει «σβηστεί» σήμερα από τον χάρτη λόγω της τεράστιας επέκτασης της αμερικανικής μεγαλούπολης, λίγο έξω από το Newark, κατοικούσε η οικογένεια Fox, με ρίζες από τη Γερμανία.

H οικογένεια Fox αποτελούνταν από τον πατέρα, τη μητέρα και τις τρεις κόρες τους: τη 17χρονη Leah, τη 15χρονη Margaret και την 11χρονη Kate.

Για πολλούς μήνες η οικογένεια ζούσε μια ήσυχη ζωή, ώσπου ξαφνικά μια νύχτα τα πάντα άλλαξαν. Πρωτόγνωροι και ανεξήγητοι κρότοι άρχισαν να ακούγονται από το πάτωμα, τους τοίχους, τις πόρτες και τα παράθυρα. Έντρομα τα μέλη της οικογένειας πετάχτηκαν από τον ύπνο τους, αναζητώντας την πηγή των θορύβων, χωρίς, όμως, να εντοπίσουν τίποτα το ύποπτο. Σιγή παντού και τα πάντα στη θέση τους.

Αφού κατεύνασαν τους αρχικούς τους φόβους, ξανάπεσαν στα κρεβάτια τους και αποκοιμήθηκαν. Σε λίγο, νέα βροντοκοπήματα ακούστηκαν και πάλι, μα αυτή τη φορά ήταν ισχυρότερα, διαρκέστερα, ταχύτερα και ζωηρότερα, αλλά περιορίζονταν μόνο στους κοιτώνες των κοριτσιών, εντός και εκτός αυτών. Δεν κατάφεραν να ξανακοιμηθούν για το υπόλοιπο της νύχτας, όπως ήταν φυσικό.

Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, το σπίτι έπαψε να είναι η εστία της οικογενειακής γαλήνης. Μυστηριώδεις και ακατάληπτοι γδούποι ακούγονταν ακόμα και στη διάρκεια της ημέρας, ενώ τα έπιπλα σύρονταν με πάταγο πάνω στο πάτωμα και σταματούσαν μόνο όταν έβρισκαν εμπόδιο τους τοίχους. Συγχρόνως, τα κορίτσια αισθάνονταν θωπείες από αόρατα χέρια, ξηρά και παγωμένα, στο πρόσωπο και στο σώμα τους.

Η οικογένεια Fox ζούσε μέσα σε αυτές τις άγριες συνθήκες αγωνίας και τρόμου για περίπου τέσσερα ολόκληρα χρόνια, χωρίς τα φαινόμενα να πάψουν για ούτε μια στιγμή. Τριγμοί, χτύποι, συρσίματα, κρότοι, άλλοτε υπόκωφοι κι άλλοτε εκκωφαντικοί, θόρυβοι κάθε είδους και μετακινήσεις αντικειμένων, πότε ανεπαίσθητα, σαν σκουντήματα, και πότε βιαιότατα, σαν σφοδρές ρίψεις και δριμείς εκσφενδονισμούς, αποτελούσαν την παράλογη καθημερινότητά τους.

Όμως, στις 19 Μαρτίου του 1848, η ανεκτικότητα και η υπομονή διερράγησαν δια παντός, καθώς τα παράλογα φαινόμενα κορυφώθηκαν. Εκείνη την ημέρα, όλα τα έπιπλα υψώθηκαν αργά στον αέρα, έμειναν να αιωρούνται για ώρα κι έπειτα, εναποτέθηκαν νηφάλια, ελαφρότατα και παντελώς αθόρυβα πάνω στο δάπεδο. Παράλληλα, οι ήχοι μέσα στο σπίτι εκτοξεύθηκαν στο έπακρο.

Εν τούτοις, παρά την αμηχανία, την πελαγοδρόμηση, αλλά και τον αλλόφρονα πανικό των γονιών, τα κορίτσια και ειδικά η 11χρονη Kate, είχαν συνηθίσει την περίεργη αυτή κατάσταση και μάλιστα, είχαν εξοικειωθεί απολύτως με τον «Κύριο Στραβοπόδη», όπως ονόμαζαν τη μυστηριώδη, άυλη οντότητα που είχε κυριεύσει το σπιτικό τους. Στην αγγλική γλώσσα, ο «Στραβοπόδης» (Splitfoot) αποδίδεται ως προσωνύμιο στον Σατανά.

Ένα απόγευμα, στις 31 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, καθώς η μικρή Kate χτυπούσε ρυθμικά τα δάχτυλά της πάνω στο τραπέζι, άκουσε άξαφνα από το άλλο άκρο του τραπεζιού επαναλαμβανόμενους, παραπλήσιους και ισάριθμους χτύπους.

Της φάνηκε τόσο παράδοξο που ευθύς αναρρίγησε. Χτύπησε πάλι τα δάχτυλά της ιδιορρύθμως και τότε ανέκραξε θαρραλέα: «Κάνε κι εσύ το ίδιο, Στραβοπόδη». Ο αόρατος «Κύριος Στραβοπόδης» υπάκουσε πειθήνια. Η μικρή ανακάλυψε ένα ιδιότυπο παιχνίδι. Άλλαζε τον ρυθμό και τη συχνότητα των χτυπημάτων και ο Στραβοπόδης ακολουθούσε με πιστότητα, μιμούμενος τη ροή των ήχων.

Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, ένας κώδικας επικοινωνίας δημιουργήθηκε ανάμεσά τους, όπου τα χτυπήματα σήμαιναν ναι ή όχι σε απάντηση κάποιας ερώτησης ή χρησιμοποιούνταν για να καταδείξουν ένα συγκεκριμένο γράμμα της αλφαβήτου.

Όταν όλα αυτά τα απόκοσμα φαινόμενα έγιναν γνωστά στο χωριό, οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν εναντίον της οικογένειας Fox, κατηγορώντας την για άσκηση σκοτεινής μαγείας. Έτσι, οι δύο μικρότερες κόρες, αφού απειλήθηκαν, αναγκάστηκαν να μετοικήσουν στο Rochester. Αλλά, δυστυχώς κι εκεί, ο «Κύριος Στραβοπόδης» τις καταδίωκε.

Επειδή το κυνηγητό που είχαν εξαπολύσει οι κάτοικοι εναντίον της οικογένειας είχε γίνει επικίνδυνο για την ακεραιότητά τους, θεωρώντας τους μάγους και μάγισσες, εξώθησαν τους Fox να παράσχουν δημόσια στο πλήθος το υπερφυσικό θέαμα που βίωναν.

Έτσι, σχηματίστηκε επιτροπή, ειδική για να παρακολουθήσει τα ανεξήγητα φαινόμενα, η οποία τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κάτι το ακατανόητο και το υπερφυές τους ταλαιπωρούσε. Αλλά το μανιασμένο πλήθος δεν είχε πειστεί. Όχι μία, αλλά τρεις αρμόδιες επιτροπές βεβαίωναν το ίδιο πόρισμα.

Πεπεισμένοι οι κάτοικοι ότι τα μέλη της οικογένειας Fox ασκούσαν με πάθος τη μαύρη μαγεία, τους καταδίωξαν με μεσαιωνικό φανατισμό και απειλούσαν να τους κάψουν στην πυρά. Η αθώα και συνάμα βασανισμένη οικογένεια γλίτωσε από τον σίγουρο θάνατο, μετά από την επέμβαση ενός Κουακέρου, του Isaac Post και της συζύγου του, της Amy, που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης και επιρροής ανάμεσα στους απεγνωσμένους συγχωριανούς τους.

Ο Isaac και η Amy πήραν υπό την προστασία τους τα δύο μικρότερα κορίτσια, καθώς η μεγαλύτερη είχε ήδη παντρευτεί και τις φιλοξενούσαν στο σπίτι τους στο Rochester. Μάλιστα, κατόρθωναν να πείσουν τους ανθρώπους για τη γνησιότητα των υπερφυσικών φαινομένων που συντάρασσαν τους Fox, αλλά και τους Κουακέρους φίλους τους, που έγιναν οι πρώτοι ένθερμοι οπαδοί του πνευματισμού.

Στις 14 Νοεμβρίου του 1849, οι αδερφές Fox παρουσιάστηκαν στο Corinthian Hall του Rochester κι έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη πνευματιστική επίδειξη στα παγκόσμια χρονικά. Επομένως, εγκαινιάστηκε μια μακρά πορεία πνευματισμού, διαμέσων και μαντείας για τις νεαρές αυτές γυναίκες, όπου πλήθος επιφανών μελετητών ασχολήθηκε έκτοτε με την περίπτωσή τους, όπως ο Arthur Conan Doyle.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 23/06/1897…