Τα ίχνη των ιπτάμενων δίσκων επάνω στην οθόνη του ραντάρ είναι ευδιάκριτα και ανάλογα με εκείνα ενός συνηθισμένου αεροπλάνου. Η εμφάνιση, όμως, αυτών των ιχνών δεν αποδεικνύει αναγκαστικά και την ύλη, από την οποία είναι κατασκευασμένοι.

Άλλωστε, το ραντάρ υπόκειται πολλές φορές στο φαινόμενο του αντικατοπτρισμού. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σημειώθηκαν περιπτώσεις κατά τις οποίες οδήγησε αμερικανικά πλοία να ανοίξουν πυρ εναντίον ανύπαρκτων ιαπωνικών πολεμικών σκαφών. Τον Ιούλιο του 1952, κατά τη διάρκεια του συναγερμού της Ουάσινγκτον, τα καταδιωκτικά προσπάθησαν να φτάσουν τους ιπτάμενους δίσκους, χωρίς να μπορούν να τους συλλάβουν στις οθόνες του ραντάρ. Μα, το γεγονός ότι αρκετές φορές οι δίσκοι καταγράφηκαν ικανοποιητικά από το ραντάρ και ότι είναι κατά κανόνα θεατοί με γυμνό μάτι, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η περίπτωσή τους αντιπροσωπεύει κατά πολύ περισσότερο από τα συνηθισμένα «φαντάσματα» του ραντάρ.

Αντιθέτως, οι φωτογραφίες που είχαν ληφθεί μέχρι το 1954, υπήρξαν απατηλές και έδειχναν μάλλον φωτεινές τροχιές, παρά χειροπιαστά αντικείμενα.

Σε πείσμα των χιλιάδων παρατηρήσεων, καμιά ακόμη ικανοποιητική περιγραφή των ιπτάμενων δίσκων δεν είχε επιτευχθεί. Φευγαλέες ή σταθερές, οι εμφανίσεις τους έδωσαν μερικά γενικά χαρακτηριστικά, από τα οποία προέκυπταν ορισμένες βασικές ιδιότητες των ιπτάμενων δίσκων: η λαμπρότητά τους, οι μεταβαλλόμενες αποχρώσεις τους από το αργυρόλευκο έως το ζωηρό κόκκινο, η καταπληκτική ταχύτητά τους που έφτανε το υπολογιζόμενο ρεκόρ των 28.000 χιλιομέτρων την ώρα, η αστραπιαία μεταβολή της πορείας τους που τους επιτρέπει την απότομη εναλλαγή της ακινησίας με υπερηχητικές μετακινήσεις, οι αιφνιδιαστικές αλλαγές της τροχιάς τους που φτάνει να διαγράφει μέχρι και τεθλασμένες γραμμές και τέλος, η απόλυτη σιωπή τους. Ελάχιστες από τις εμφανίσεις των ιπτάμενων δίσκων παρουσίαζαν έλλειψη ενός ή δύο από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Απεναντίας, οι διαφορετικές περιπτώσεις για το σχήμα και τις διαστάσεις τους οδηγούν στη σκέψη ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι ιπτάμενων δίσκων, όπως στη δύναμη ενός στόλου υπάρχουν θωρηκτά, καταδρομικά, αντιτορπιλικά κτλ. Δεν πρόκειται, ίσως, για έναν μόνο τύπο μηχανής, αλλά για πολλούς τύπους του ίδιου είδους, που από το 1947 κι έπειτα γέμιζαν τον ουρανό με τις μυστηριώδεις εμφανίσεις τους.

Η κατάσταση δεν είχε μεταβληθεί και πολύ από την εποχή, που η πρώτη επιτροπή ερευνών επί των ιπτάμενων δίσκων τερμάτισε τις εργασίες της κατά τα τέλη του 1949. Οι τεχνικοί του Κέντρου Μυστικών Τεχνικών Πληροφοριών της Αμερικανικής Αεροπορίας έφτασαν στην ίδια αναλογία μυστηρίου, που είχαν φτάσει και οι προκάτοχοί τους: σε 100 περιπτώσεις ιπτάμενων δίσκων που σημειώθηκαν, έδωσαν ικανοποιητικές εξηγήσεις για τις 70 από αυτές, 20 θεωρήθηκαν ανεπαρκείς, γιατί παρατηρήθηκαν κατά τρόπο πολύ αόριστο και 10 έμειναν παντελώς ανεξήγητες.

Τα μετεωρολογικά μπαλόνια καλύπτουν το 80% των περιπτώσεων, που εξηγήθηκαν. Τα υποπτεύονταν, άλλωστε, ότι ήταν υπεύθυνα για πολλές αινιγματικές θεάσεις, καθώς μπέρδευαν τους αυτόπτες μάρτυρες, νομίζοντας ότι έβλεπαν ιπτάμενους δίσκους.

Γενικά, οι μετεωρίτες, οι ατμοσφαιρικοί αντικατοπτρισμοί, τα αεροπλάνα που πετούν σε μεγάλα ύψη, τα ελαφρά αντικείμενα που παρασύρονται από τα ρεύματα του αέρα, οι οπτικές απάτες και άλλα παρεμφερή τροφοδοτούν ανά καιρούς τις διάφορες εξηγήσεις για τους ιπτάμενους δίσκους. Όμως, το 10% των περιπτώσεων αυτών παραμένουν πεισματικά αινιγματικές και ανεξήγητες.

Πάντως, οι συγγραφείς που ασχολούνταν με τη μυστηριώδη υπόθεση των ιπτάμενων δίσκων, όπως ο Αμερικανός Donald Keyhoe και ο Γάλλος Aime Michel διαμαρτύρονταν έντονα για τη στάση των ειδικών ερευνητών. Τους κατηγορούσαν φανερά ή κρυφά ότι υπάκουαν σε κυβερνητικές υποδείξεις, που τους απαγόρευαν να εκφράσουν ελεύθερα την άποψή τους, για να μην πανικοβάλλουν την κοινή γνώμη. Θεωρούσαν ότι είχαν πραγματοποιηθεί αποτελεσματικά πειράματα, που αποδείκνυαν την εξωγήινη προέλευση των ιπτάμενων δίσκων, αλλά ότι όλη η υπόθεση σκεπάστηκε επιμελώς με απόλυτη μυστικότητα.

Ο Απόστρατος Ταγματάρχης των Αμερικανών πεζοναυτών, Donald Keyhoe, έγινε παγκοσμίως γνωστός, υποστηρίζοντας ότι το όλο θέμα των ιπτάμενων δίσκων είχε συγκαλυφθεί από τους πλέον ανώτερους. Στο Πεντάγωνο, άλλωστε, αν και τον θεωρούσαν άνθρωπο που υποστήριζε με πάθος και παρρησία τις θέσεις του, τον κατηγορούσαν ότι ήταν φαντασιόπληκτος.

Η ομολογία των τεχνικών ότι το 10% τουλάχιστον των ιπτάμενων δίσκων δεν μπορούσαν να ερμηνευθούν με κανέναν λογικό τρόπο, οδήγησε στο γεγονός να αποκτήσει περισσότερο κύρος ο Ταγματάρχης Donald Keyhoe, ο οποίος στην πολύχρονη καριέρα του είχε αποδειχτεί άνθρωπος συνετός, σώφρων, αξιόπιστος και λογικός, μακριά από κάθε είδος υπερβολής και φαντασιοπληξίας.

Ο ανεξήγητος αριθμός αυτός του 10%, που εξακολουθεί να ισχύει σταθερά από το 1947, παραμένει ιδιαιτέρως σημαντικός.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 29/10/1954…