Οι ταχύτητες που αποδίδονται στους ιπτάμενους δίσκους είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν μέσα στην ατμόσφαιρα, επειδή η θερμότητα της τριβής, στην οποία αντιστοιχούν, θα επέφερε τη ρευστοποίηση ή τη διάρρηξη της μηχανής.

Οι αστραπιαίες μεταβολές κατεύθυνσης της πορείας των δίσκων είναι ακόμη περισσότερο αδύνατες. Προϋποθέτουν, λόγω του Νόμου της Αδράνειας, τη χρησιμοποίηση αδιανόητων υλικών, που η τολμηρότερη φαντασία δε θα μπορούσε να συλλάβει. Όσο για τα φυσιολογικά αποτελέσματα, που θα είχαν αντίκτυπο στα πληρώματα, θα ήταν τουλάχιστον δολοφονικά. Το να είναι κανείς επιβάτης ενός ιπτάμενου δίσκου, θα ισοδυναμούσε με το να δέχεται μια οβίδα κατάστηθα, κάθε φορά που η μηχανή θα έκανε έναν από τους παράδοξους εκείνους ελιγμούς, των οποίων τόσοι παρατηρητές είχαν δει να συμβαίνουν.

Μια άλλη ανεξήγητη ιδιότητα των ιπτάμενων δίσκων είναι η απόλυτη σιγή τους. Κάθε σώμα που μετακινείται μέσα στην ατμόσφαιρα, προκαλεί έναν ήχο. Αν η ταχύτητα αυξηθεί, αυξάνεται αναλόγως και ο ήχος. Αν το σώμα υπερβεί την ταχύτητα του ήχου, το γεγονός αυτό σημειώνεται με μια διπλή εκτόνωση. Οι ιπτάμενοι δίσκοι θα έπρεπε να παράγουν έναν οξύτατο συριγμό, καθώς γλιστρούν μέσα στα στρώματα του αέρα και ισχυρότατες εκτονώσεις, κάθε φορά που διασπούν το φράγμα του ήχου.

Αντ’ αυτού, οι μετακινήσεις τους συνοδεύονται πάντα από σιγή. Υπάρχει σε όλα αυτά μια ακατανόητη παραβίαση των φυσικών νόμων. Μα, σε απάντηση αυτών των παρατηρήσεων, οι θιασώτες των ιπτάμενων δίσκων αντιτάσσουν τη θεωρία του Γάλλου Υπολοχαγού Jules Plantier.

Το 1954, ο τριαντάχρονος τότε Plantier κατείχε μια σημαντικότατη θέση στη Γαλλική Σχολή Αεροπορίας. Έμενε σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, καθώς, λόγω της δουλειάς του, έπρεπε να μετατίθεται συχνά από τόπο σε τόπο, χωρίς να μπορεί να εγκατασταθεί κάπου μόνιμα. Εκείνη την περίοδο έγραφε ένα βιβλίο, που ίσως θα του στοίχιζε το κύρος που είχε αποκτήσει τόσα χρόνια. Θα κρινόταν η σοβαρότητά του, η πνευματική του διαύγεια και η ευθυκρισία του, που με κόπο είχε χτίσει στα χρόνια της σκληρής και υπεύθυνης εργασίας του.

Το 1953 υπηρετούσε στη Μπλίντα. Δεν ενδιαφερόταν για τους ιπτάμενους δίσκους, μέχρις ότου ο Διοικητής του έτυχε να δει έναν από αυτούς, του τον περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια και του προκάλεσε μια ζωηρότατη περιέργεια. Ο Plantier, που αισθανόταν ανέκαθεν ένα πραγματικό πάθος για τις τεχνικές εξελίξεις, δοκίμασε να φανταστεί θεωρητικώς μια μηχανή, ικανή να περατώσει τους άθλους, που τόσες αξιόπιστες μαρτυρίες είχαν προσδώσει στους ιπτάμενους δίσκους.

Επειδή καμιά ανθρώπινη επινόηση δεν του φαινόταν ικανοποιητική, αναζήτησε την εξήγησή τους στη χρησιμοποίηση της κοσμικής ενέργειας, μιας ενέργειας 100.000 φορές ισχυρότερη από εκείνη που μπορεί να προκληθεί από τη διάσπαση του ατόμου του ουρανίου.

Αν υπήρχε τρόπος η ενέργεια αυτή να αξιοποιηθεί, θα ήταν ασφαλώς δυνατόν να δημιουργηθούν ενεργειακά πεδία, τα οποία οι δίσκοι θα μπορούσαν με απλούς χειρισμούς να χρησιμοποιούν. Μέσα σ’ αυτά τα ενεργειακά πεδία, θα μπορούσαν να πραγματοποιούν όλα εκείνα, που οι νόμοι της Φυσικής φαίνεται να αποκλείουν.

Η υπόθεση που έκανε ο Plantier δεν ήταν καινοφανής. Η κοσμική ενέργεια και τα μαγνητικά πεδία είχαν γίνει από καιρό αντικείμενο επιστημονικών ερευνών. Το κλειδί της ερμηνείας του Plantier είναι ότι η δύναμη που προωθεί τους δίσκους, μετατοπίζει μαζί τους κι ολόκληρο το πεδίο του περιβάλλοντός τους.

Σ’ έναν ιπτάμενο δίσκο, που ελίσσεται μέσα σ’ ένα μαγνητικό πεδίο, του οποίου ο αέρας μετατοπίζεται μαζί με τη μηχανή, ο πιλότος και οι επιβάτες υπόκεινται στις ομαλές συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό του αεροσκάφους και όχι στις αντιδράσεις, που προκαλούνται στην εξωτερική ατμόσφαιρα. Έτσι, το μηχάνημα μπορεί να διασχίσει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες τα ατμοσφαιρικά στρώματα, χωρίς οι επιβαίνοντες να νιώσουν την παραμικρή δυσφορία και χωρίς να προκαλεί τον ελάχιστο θόρυβο.

Μα, μήπως η οποιαδήποτε εξασθένηση του μαγνητικού πεδίου, θα μπορούσε να αποβεί μοιραία; Το μηχάνημα θα προσέκρουε πάνω στον αέρα, που θα είχε γίνει ξαφνικά ακίνητος, σαν να προσέκρουε πάνω σε τοίχο και θα διαλυόταν με συντριπτική έκρηξη.

Ίσως αυτή να ήταν η τύχη ενός ιπτάμενου δίσκου, που στις 4:27 το πρωί της 7ης Ιανουαρίου του 1954 χάθηκε με μια μυστηριώδη έκρηξη, που φώτισε ολόκληρη την πόλη και την επαρχία της Διέππης, στη Γαλλία.

Όμως, υπήρχαν πολύ λίγες ελπίδες η θεωρία αυτή του Plantier να γίνει αποδεκτή από τους επιστημονικούς κύκλους. Υποστήριζαν την άποψη ότι η χρησιμοποίηση της κοσμικής ενέργειας, την οποία προϋποθέτει ο Plantier, ήταν πρακτικώς ανεφάρμοστη.

Οι γήινες υπερδυνάμεις βρίσκονταν ακόμη πολύ μακριά από το σημείο, όπου θα μπορούσαν να εξαπολύσουν στον ουρανό μαγνητικά πεδία, τα οποία θα περιέβαλαν μηχανήματα αστραποβόλα, σιωπηλά και ασύλληπτα.

Έτσι, ο ιπτάμενος δίσκος του Plantier, τέτοιος όπως είχε αναφερθεί σε πληθώρα αναφορών και περιγραφών παγκοσμίως, δεν μπορούσε, λοιπόν, σε καμία περίπτωση να αποτελεί ανθρώπινη κατασκευή.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 31/10/1954…