Ο Καθηγητής αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Harvard, Donald Howard Menzel υπήρξε ένας ακούραστος ερευνητής του ουρανού, ο οποίος δύο φορές θεώρησε πως είχε δει στη ζωή του ιπτάμενους δίσκους.

Μα, το παιδαγωγικό του ένστικτο σε συνδυασμό με το επιστημονικό του δαιμόνιο, τον οδήγησαν να ανακοινώσει δημόσια τους συλλογισμούς του, που τον είχαν υποχρεώσει να παραδεχθεί ότι οι παράξενες αυτές θεάσεις δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά απλά φυσικά φαινόμενα και ομαδικές παραισθήσεις.

Ο Menzel έπαιρνε στα σοβαρά το φαινόμενο των ιπτάμενων δίσκων, δεν αμφέβαλλε για την αξιοπιστία των περισσότερων από τους αυτόπτες μάρτυρες, παραδεχόταν ότι οι ιπτάμενοι δίσκοι υφίστατο και ότι ίσως προέρχονταν από άλλους πλανήτες, αλλά ζητούσε την άδεια να αμφισβητήσει όλες τις μέχρι τότε γήινες ερμηνείες.

Χωρίς να είχε την πρόθεση να κλείσει το θέμα, παρείχε μερικές πιο ευλογοφανείς εξηγήσεις για την πλειονότητα των μυστηριωδών εμφανίσεων. Το επιμύθιο του σχετικού βιβλίου του ήταν ότι με τις μεταβολές της θερμοκρασίας, με τους αντικατοπτρισμούς, τις διαθλάσεις του φωτός και τους μετεωρίτες, ο ουρανός είναι πολύ πιο πολύπλοκος και πολύ λιγότερο άκακος από ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Αν και ανέκαθεν οι άνθρωποι παρατηρούσαν μανιωδώς τις κινήσεις των άστρων, άρχισαν πολύ αργά, για τις ανάγκες ειδικά της μετεωρολογίας και της αεροπορίας, να μελετούν την ατμόσφαιρα. Δεν ήταν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι εξαιτίας αυτής της περιορισμένης γνώσης, δημιουργήθηκαν συχνά εντυπώσεις, που θεωρήθηκαν μυστηριώδεις. Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η επιστημονική θέση του αστροφυσικού Donald Howard Menzel.

Για αυτή του την παραδοχή, ο επιστήμονας αυτός έχασε την ησυχία του. Όλα τα είδη των κατηγοριών απαγγέλθηκαν εναντίον του. Το ταχυδρομείο του γέμισε από απειλητικές επιστολές. Το τηλέφωνό του ηχούσε ακατάπαυστα από τις διαμαρτυρίες εκείνων που δε συμμερίζονταν τις απόψεις του. Μερικοί, μάλιστα, είχαν φτάσει στο σημείο να τον απειλούν ανοιχτά με αντίποινα εκ μέρους των εξωγήινων πλασμάτων, των οποίων αμφισβητούσε την ύπαρξη.

Οι επαγγελματίες συγγραφείς για το θέμα των ιπτάμενων δίσκων, των οποίων οι επιστημονικές γνώσεις σπανίως υπερέβαιναν στοιχειώδεις αρχές, τον κατηγορούσαν ως ψευδοεπιστήμονα, ως άνθρωπο που απέβλεπε στη διαφήμιση και στο χρήμα, ως πράκτορα εκείνων που ήθελαν να αποκοιμίσουν την κοινή γνώμη, χρησιμοποιώντας το κύρος μιας έδρας του αξιοσέβαστου Πανεπιστημίου Harvard. Του αρνήθηκαν την καλή επιστημονική του πίστη, υποστηρίζοντας ότι διέστρεψε τις μαρτυρίες.

Πάντως, οι γνωστότερες σελίδες της ιστορίας των ιπτάμενων δίσκων, όπως η περίπτωση του Mantell και του Gorman, έμειναν άλυτες και αινιγματικές. Φαινόμενα συνδεδεμένα με την εμφάνιση άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενων αντικειμένων, όπως η παράδοξη βροχή μυστηριωδών ινών στο Ολορόν και στο Γκαγιάκ της Γαλλίας, παρέμειναν ανεξιχνίαστα.

Οι τεχνικές υπηρεσίες της αμερικανικής αεροπορίας δήλωναν κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους τα εξής: ποτέ δεν περισυνελέγη ένα αντικείμενο ή εξάρτημα άγνωστης προέλευσης και ποτέ δε συνελήφθη ένα άγνωστο ραδιοφωνικό σήμα. Θα μπορούσαν, φυσικά, οι ιπτάμενοι δίσκοι να ήταν εφοδιασμένοι με μέσα τηλεπικοινωνίας και τηλεκατεύθυνσης εντελώς άγνωστα στους ανθρώπους; Πολύ πιθανό…

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 30/10/1954…