Οι ιπτάμενοι δίσκοι, που τις περισσότερες φορές δεν είναι καν δίσκοι, δηλαδή δεν έχουν πάντα κυκλικό σχήμα, έχει παρατηρηθεί τελικώς ότι έχουν τα πλέον απίθανα σχήματα και πετούν γύρω από τη Γη για περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια.

Αν και είναι πολύ παλιό το φαινόμενο θέασης ιπτάμενων αντικειμένων κάθε λογής, μεγέθους, σχήματος και φωτεινότητας, εν τούτοις για μερικούς αιώνες το όλο θέμα είχε αποσιωπηθεί. Μόνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν ακόμα αρχίσουν οι διαστημικές πτήσεις, ζωντάνεψαν εκ νέου οι παλιοί θρύλοι, με λεπτομερείς αφηγήσεις και ακριβείς περιγραφές πολλών και κυρίως, αξιόπιστων μαρτύρων παντού πάνω στον πλανήτη μας. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μιλούσαν για ομαδικές παραισθήσεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, συστάθηκε ειδική Αμερικανική Επιτροπή, η οποία χρηματοδοτήθηκε με ένα γιγαντιαίο ποσό από το Υπουργείο Αεροπορίας, προκειμένου να διαλευκάνει τελεσιδίκως το αίνιγμα των ιπτάμενων δίσκων. Μα, το πόρισμά της άφησε τα πράγματα το ίδιο μετέωρα όπως και πριν, συνοψίζοντάς το ως εξής: «Δε γνωρίζουμε… Δεν απαντάμε».

Για την ακρίβεια, είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ο Αμερικανός αεροπόρος Kenneth Arnold ισχυρίστηκε ότι είχε δει εννιά αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα γύρω από το αεροπλάνο του, πάνω από το όρος Rainier της Ουάσιγκτον, στις 24 Ιουνίου 1947.

Από τότε, σύμφωνα με μια λεπτομερή γερμανική μελέτη, εθεάθησαν κάπου εκατόν σαράντα διαφορετικοί τύποι «ιπτάμενων δίσκων», χωρίς, όμως, κάποιος επίσημος φορέας να αποφανθεί οριστικά αν υπάρχουν ή όχι. Υποτίθεται, αν όντως υπάρχουν, θα τους έβλεπαν στο Διάστημα οι Αμερικανοί και Ρώσοι αστροναύτες, που είχαν φτάσει ως και τη Σελήνη. Ή μήπως τους είδαν;

Εν πάση περιπτώσει, γιατί να μη μπορούμε να πιστέψουμε ότι όντως υπάρχουν; Όλοι πίστευαν για αιώνες ότι η Τροία ήταν ένα απλό μύθευμα του Ομήρου, μέχρι που ο αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν ανακάλυψε τα ερείπιά της, ακριβώς εκεί που τα τοποθετούσε ο μεγάλος ποιητής. Έτσι, από τότε κανείς πια δεν αμφιβάλλει ότι η Τροία υπήρξε ιστορικά και πραγματικά, αφήνοντας το στίγμα της μέσα στους αιώνες.

Γιατί, λοιπόν, να μη δεχτούμε ότι κατά τα προϊστορικά χρόνια κάποιο διαστημόπλοιο εκτοξεύθηκε από κάποιον άλλο πλανήτη με νοήμονα όντα, να υπέστη βλάβη κατά το ταξίδι του και να έμεινε αιχμάλωτο του Διαστήματος, περιφερόμενο έκτοτε αιωνίως στο χώρο του απείρου, δίχως βαρύτητα, με αποτέλεσμα να διαλύεται σιγά σιγά και τα διάφορα τμήματά του να περιφέρονται κι αυτά στο άπειρο, ως ιπτάμενοι δίσκοι διαφόρων μορφών και σχημάτων;

Στη Βίβλο περιγράφεται με συγκλονιστικό τρόπο ο μυθικός Λεβιάθαν, που ήταν ένα γιγαντιαίο ιπτάμενο πλάσμα, με μορφή ατράκτου, καλυμμένο με μεταλλικές πλάκες καρφωμένες η μία πάνω στην άλλη, έτσι ώστε να σπάζουν με κλαγγή τα δόρατα που θα ρίχνονταν εναντίον του.

Γιατί να μην αποδεχτούμε ότι ο Λεβιάθαν δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ένα προϊστορικό διαστημόπλοιο, που βρέθηκε στη Γη;

Βεβαίως, οι Αμερικανοί επιστήμονες παραδέχτηκαν απρόθυμα την ύπαρξη «απροσδιόριστων αντικειμένων στον ουρανό», χωρίς να δώσουν, φυσικά, καμιά απολύτως εξήγηση για την προέλευσή τους. Με αυτόν τον ασαφή τρόπο, όλα παρέμειναν ανοιχτά για περαιτέρω έρευνα, αφήνοντας πολλά υπονοούμενα. Πολλοί πιθανολογούσαν ότι απέκρυπταν πολύτιμες πληροφορίες από το παγκόσμιο κοινό, που ανυπομονούσε για το πόρισμα της ειδικής επιτροπής τους.

Αντιθέτως, για τους Γερμανούς ειδικούς, οι ιπτάμενοι δίσκοι αποτελούσαν μια αναντίρρητη πραγματικότητα. Σύμφωνα με τις μελέτες που εκπόνησαν και που βασίστηκαν σε αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων, οι άγνωστες αυτές ιπτάμενες μηχανές είχαν πολλά και διαφορετικά σχήματα, όπως πούρα, ρόμβοι, πύραυλοι, καπέλα, σωλήνες, διαβήτες, καθώς και πολλά άλλα παράξενα και πρωτοποριακά.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 11/01/1969…