Η Ferrari F40 είναι ίσως το πιο ακραίο σούπερ car που έχει κατασκευαστεί ποτέ. Δεν είναι απλώς αυτοκίνητο, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Ένας θρύλος, μια θεότητα που λατρεύεται από εκατομμύρια πιστούς, φανατικούς της αυτοκίνησης, των αγώνων, της μηχανολογίας αλλά και της… τέχνης.
Αυτή την εικόνα αντίκριζε κανείς μπαίνοντας στον κεντρικό χώρο της παραγωγής στο εργοστάσιο της Ferrari στο Maranello το 1987. Η F40, κάτω από το λεπτό πλαστικό πετσί της κρύβει την κορυφαία μηχανολογία της εποχής.
Ένα σωληνωτό χωροδικτύωμα, αγωνιστικά φρένα και ανάρτηση που είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν προτιμάς να τα κοιτάζεις ή να τα απολαμβάνεις στην πράξη. Και βεβαίως, έναν εκρηκτικό κινητήρα.
Τον καιρό που κατασκευάζονταν, το διαδίκτυο δεν υπήρχε, οπότε δεν μπορούσαμε όπως γίνεται σήμερα να απολαύσουμε στο site της εταιρείας δεκάδες φωτογραφίες από τα εντυπωσιακά στην όψη και εξωφρενικά στη απόδοση μηχανικά μέρη.
Οι εικόνες έρχονταν από τα περιοδικά, ήταν λιγοστές, πολλές ήταν και ασπρόμαυρες. Κυνηγούσαμε σαν τρελοί τις αφίσες και ξοδεύαμε όλο μας το χαρτζιλίκι σε ξένο Τύπο, για να βρούμε λίγο παραπάνω υλικό ονείρων.
Στις φωτογραφίες που βρήκαμε εδώ βλέπουμε τον V8 των 2,9 λίτρων με τα δύο τούρμπο της IHI και τη γιγάντια external wastegate. Στημένος στις ειδικές βάσεις, έξω από το αυτοκίνητο, μοιάζει τεράστιος.
Ειδικά με το κιβώτιο σε σειρά βιδωμένο στην ουρά του.
Οι εξατμίσεις βγαίνουν ψηλά, πάνω από το σασμάν, στο κέντρο του αυτοκινήτου. Οι τρεις μπούκες είναι από μία για κάθε σειρά κυλίνδρων και η κεντρική για την wastegate.
Οι πολλαπλές δεν έχουν το περίτεχνο σχήμα των γλυπτών που θαυμάζουμε στους ατμοσφαιρικούς V8 ή V12, αλλά δείχνουν πανέμορφες στην απλότητά τους.
Περίτεχνη είναι η σχεδίαση των αυλών εισαγωγής, ενώ στην κάτοψη φαίνονται καθαρά τα δύο τετράγωνα ιντερκούλερ, πάνω από το μοτέρ, τα οποία τροφοδοτούνταν με κρύο αέρα από τις γρίλιες του καλύμματος από πλεξιγκλάς.
Στις λεπτομέρειες βλέπουμε έναν εκκεντροφόρο, χωρίς κάποιον σοφιστικέ μηχανισμό ρύθμισης του χρονισμού. Και την τουρμπίνα της IHI η οποία δεν είναι και τόσο μεγάλη, δεδομένου πως το ζητούμενο ήταν να αποδίδει και χαμηλά.
Και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ακόμη τα πολύ σύνθετα συστήματα «αναπνοής», έτσι ώστε να βοηθήσουν την απόκριση.
Πηγή:
